Zoals we al eerder schreven, Australië is groot! Om je een idee te geven, Nederland past 190 keer in Australië.
En dus zitten we heel wat uren in de bus en rijden we honderden kilometers. Honderden? Zeg maar gerust duizenden! De afgelopen weken hebben we namelijk een flinke rit afgelegd: we zijn Australië overgestoken!
Maar zo’n trip vraagt om enige voorbereiding aangezien we door afgelegen en onbewoonde gebieden gaan rijden en slapen. Koen verdiept zich in de route en overnachtingsplekken en ik maak een boodschappenlijstje voor zowat een hele week.
We geven de auto nog een sopje en met een uitgestippelde route en een volle koelkast gaan we op weg.
Zoals voorspeld verdwijnt de zon en vertrekken we uit een bewolkt Esperance. Vlaktes met het ene moment lage bebossing en het andere moment hoge bomen wisselen elkaar af. Maar een ding blijft steeds hetzelfde: de donkere donderwolken om ons heen. De ruitenwissers maken overuren en kunnen voorlopig nog niet pauzeren. We rijden met de bui mee, of de bui achtervolgt ons? Het regent in ieder geval stevig met zo nu en dan een klap onweer.
Het troosteloze weer past wel een beetje bij ons humeur want met lichte tegenzin gaan we de staat West Australië verlaten. De staat waar ons avontuur door Australië begon, de staat die veel toeristen overslaan, de staat waar we ons busje kochten, de staat waar we de eerste kangoeroes zagen en waar we al een hoop toffe plekjes hebben gezien. Maar er wacht nog een serieuze afsluiter op ons, namelijk de langste rechte weg van het land. Geen bocht, geen hobbel, geen kuiltje. Gewoon 150 kilometer asfalt rechttoe rechtaan. Ondertussen luisteren we naar foute muziek, podcasts en zwaaien we naar tegenliggers. En, verbazen we ons over het feit dat delen van deze weg dienen als landingsbaan voor noodgevallen!
Om de 5.000 kilometer die nog op ons wacht een beetje behapbaar te maken hebben we afgesproken niet meer dan 500 kilometer op een dag te rijden. Qua snelheid rijden we tussen de 90 en 100 kilometer per uur, als het regent een stukje langzamer.. En op tijd de benen strekken vinden we belangrijk!
Daarnaast willen we voor zonsondergang op onze overnachtingsplek zijn dus meestal starten we de bus tussen 7.30u en 8.30 en arriveren plusminus 500 kilometer verderop tussen 15.00u en 16.00u.
Wanneer we eenmaal op onze overnachtingsplek aankomen, wat soms ook gewoon een stuk grond langs de snelweg is waar je gratis mag ‘kamperen’, is het telkens hetzelfde verhaal: snel koken, vliegen wegslaan en eten. Want zodra de zon onder is (rond 17.30u) wordt het koud en is het pikdonker! Eenmaal in de bus kijken we een gedownloade serie of lezen wat, waarna we vroeg in slaap vallen.
Gelukkig zijn niet alle slaapplekken zomaar langs de weg. Na heel wat kilometers rijden door de Nullarbor woestijn slapen we op aanraden van veel Australiërs een nachtje bovenop de ruige Bunda Cliffs. Enorme kliffen die het randje van Zuid-Australië vormen. Ze zijn ongeveer 210 kilometer lang en tussen de 80 en 120 meter hoog. Eenmaal op de richel kijken we de afgrond in naar de wilde zee onder ons. Knikkende knietjes! Wanneer we stukken afgebrokkelde rots zien doen we toch maar een stapje terug.
Dagenlang maken we enorm veel kilometers, al is het rijden door dit deel van het land vrij saai. Het is zo plat als een dubbeltje en de natuur is niet heel inspirerend. Maar eindeloos is het zeker, wat ons doet denken aan onze trip door Namibië. Het grote verschil is dat de wegen hier geasfalteerd zijn en dat je hier wèl verkeer en soms dorpjes tegenkomt.
De meeste dorpjes stellen trouwens weinig voor. Sommige zijn zo verlaten dat ze aanvoelen als een filmset. Verwaarloosde huizen, verwilderde bomen, niemand op straat. Laat er wat zombies rondlopen en je hebt een nieuwe film te pakken!
Broken Hill is de eerste stop op onze route door de outback waar we voor even weer in de bewoonde wereld belanden. Naast het moderne leven is in het centrum juist de rijke geschiedenis zichtbaar. Letterlijk de ‘rijke’ geschiedenis want hier werd door mijnwerkers hard gewerkt in de zilvermijnen, wat de stad uiteindelijk een grote trekpleister maakte voor avonturiers, gelukszoekers en mijnbouwbedrijven.
Een dorp zo’n 1.000 kilometer verderop wat ook iets meer op de kaart staat is Lightning Ridge. Hier werd geen zilver gewonnen maar opaal. We vinden een leuke camping met een heerlijke douche en een wasmachine (wat hoog nodig is!). Qua kilometers zijn we ongeveer op de helft en dus besluiten we een pauze in te lassen, even geen uren achter het stuur zitten en weer eens de benen strekken! Maar eerst, wasjes draaien en de bus van binnen een sopje geven!
Een wandeling door Lightning Ridge voelt als een wandeling terug in de tijd. We slaan een onverhard pad in en wandelen langs allerlei oude auto’s en machines die midden in de natuur staan weg te roesten.
Zo nu en dan staat er een huis of een verscholen caravan waarvan we hopen dat er niemand woont, al lijken de blaffende honden de boel hier wel te bewaken. We krijgen er de rillingen van!
Na een bezoekje aan een cactustuin, een schattig opaalmuseum(pje) en een oud mijnwerkershuisje zit de pauze van twee dagen erop. Op naar de volgende staat!
Waar het landschap vaak saai en hetzelfde is maken de gebieden waar bosbranden zijn geweest ons stil. Soms rijden we kilometerslang voorbij aan zwartgeblakerde natuur wat niet fijn is om te zien.
Wat ook niet altijd even prettig is zijn road trains. Het zijn enorme vrachtwagens van soms wel 50 meter lang die bestaan uit meerdere aanhangers. Het zijn echt enorme bakbeesten! Wanneer er een in je spiegel verschijnt schrik je gewoon. Vervolgens halen ze ons zonder pardon in en zwalken alle aanhangers van links naar rechts door de hoge snelheid en de wind.
Waar we ook telkens mee geconfronteerd worden is alle ‘road kill’. De hoeveelheid aangereden beesten langs en op de weg is vreselijk! Kangoeroes, geiten, emoes, vogels, egels, vossen en soms zelfs koeien.
Als platgetrapte kauwgom kleven ze aan de weg met soms alle ingewanden zichtbaar. Wanneer we in de verte een groepje kraaien op de weg zien zitten weten we hoe laat het is!
Kangoeroes worden meestal in de berm gesleept na een aanrijding. Ze zijn zo groot, dat wanneer ze dood op de weg liggen ze een gevaar vormen voor het verkeer. Maar alsnog moeten we vaak slalommen..
Het dagenlang rijden door de outback was een groot avontuur. Maar hoe verder we Queensland inrijden hoe groener het wordt. We maken een stop in Carnarvon National Park waar we begroet worden door een wallaby. Een kangoeroe maar dan een stukje kleiner. We maken een prachtige wandeling en voor ons gevoel zijn we ineens tussen de palmbomen, felgroene natuur en beekjes belanden.
En dan lijkt het einde van onze oversteek in zicht. Op 25 april verlieten we Esperance om vervolgens veilig en wel op 8 mei aan te komen in Townsville, waar de tropische kustlijn aan onze voeten ligt!
2 reacties
Wat een grote oversteek door de outback.
Fijn om te lezen dat jullie het op jullie gemak doen en optijd rust nemen.
Een beetje spooky wel die rustplaatsen .
Nu heerlijk genieten in de groene tropen waar jullie gek op zijn!
😘😘
Wow. Wat onvoorstelbaar weer zeg! Het weer ook 🤪 Bijzonder dat jullie zo’n oversteek hebben mee kunnen maken! Bikkels zijn jullie, maar dat wisten we al wel 😉 Ik vind die spookstadjes wel vet uitzien hoor! Maar misschien beter gewoon op foto dan in real life 🙈 have fun in Townsville, mate