We kunnen wel zeggen dat de eerste week meer dan geslaagd is! Prachtige dieren gezien, mooie natuur en op unieke plekjes geslapen. Hoewel we het naar ons zin hebben rondom het Kruger staat ons toch een binnenlandse vlucht van Johannesburg naar Port Elizabeth te wachten. Dat de vier weken met mijn ouders volledig ingevuld zijn is voor ons wel even wennen. Hierdoor zijn we minder flexibel. Dus ook al hebben we het ergens naar ons zin, we moeten door! Maar je hoort ons niet klagen hoor!
Port Elizabeth (PE), 11 jaar geleden heb ik hier vrijwilligerswerk gedaan in een township. Alle vrijwilligers verbleven buiten het township, in het gezellige huis van Peter & Daphne. Twee bijzondere en lieve mensen met een hart van goud. Mede door hen voelde elke vrijwilliger zich gelijk thuis!
Toen Koen en ik drie jaar geleden naar Zuid-Afrika op vakantie gingen moest Koen deze mensen natuurlijk ontmoeten! En ook Koen voelde zich gelijk thuis, we bleven een paar nachten slapen en het voelde als een grote familie!
Hoe bijzonder dat nu ook mijn ouders Peter & Daphne gaan ontmoeten!
We hebben de dag na aankomst in PE met ze afgesproken, maar ik ken Peter en het zal me niets verbazen als hij even komt kijken of ons vliegtuig wel goed is geland. Want de veiligheid van zijn dierbaren gaat altijd voorop!
En ja hoor, wanneer de deur richting de aankomsthal open gaat staan de lieverds op ons te wachten! Toch een verrassing, al voelden we het al een beetje aankomen.
M’n ouders in tranen, er wordt geknuffeld en het voelt alsof we gisteren nog koffie met ze hebben gedronken. Voelt dit dan als thuis komen?
Met de nieuwe huurauto onder onze kont rijden we naar ons appartement voor de komende vijf nachten. Port Elizabeth wordt door veel toeristen overgeslagen. Logisch, want echt veel is er niet te doen. Maar voor ons ligt dat natuurlijk net even wat anders.
Zondagochtend gaan we al vroeg op rak. Peter neemt ons mee naar een township waar de vader van Daphne tientallen jaren geleden een project heeft opgezet. Een project waar mensen worden opgeleid, waar mensen leren hoe ze een moestuin kunnen aanleggen en verzorgen, waar mensen leren solliciteren, waar ze leren hoe te recyclen enzovoorts. Maar het mooiste plekje van het project is misschien wel de kerk.
Mijn moeder zingt in een koor en had aangegeven graag Afrikaanse zang te zien en te horen. Dat kan in Zuid-Afrika bijna niet beter dan in een kerk!
Wanneer we de auto uitstappen horen we direct muziek. Terwijl Peter ons van alles vertelt over de omgeving willen we maar één ding: de kerk in!
Drie jaar geleden hebben we deze kerk ook bezocht. Ik werd toen volledig overvallen door emoties. De mensen, de muziek, het feit weer terug te zijn in een township.
Dit keer overvalt het mijn ouders. Tranen rollen over hun wangen, ontroerd en niet in staat iets te zeggen. Dus we zeggen niets en laten het op ons afkomen.
Het is niet druk in de kerk, de kou en regen houdt de mensen thuis. Maar dat is blijkbaar voor de muzikanten geen reden niet uit volle borst te zingen en muziek te maken!
Verschillende mensen heten ons van harte welkom en we zoeken een plekje om te staan. Want zitten tijdens muziek doen ze hier niet. Dus van je stoel af en dansen maar!
Maar we worden aangestaard. Links van ons zitten twee kindjes ons in de gaten te houden. Wanneer we naar ze zwaaien zwaaien ze verlegen terug en gniffelen wat. We gebaren of ze naar ons willen komen, maar welk kind rent er nou zomaar op vreemden af?
Dus besluit ik naar hen toe te gaan en voordat ik het weet dansen we met elkaar!
Ook papa en mama sluiten aan en de kinderen voelen zich duidelijk op hun gemak. Ze kruipen bij ons op schoot, voelen aan de haren van mijn moeder en zijn geïnteresseerd in de telefoon van mijn vader.
En ik kijk toe, blij dat we mijn ouders deze ervaring kunnen meegeven!
We rijden nog een stukje door het township en stoppen bij een tehuis voor gehandicapten om onze zakjes chips en mandarijnen af te geven.
Veel gehandicapten die hier wonen zien hun familie niet meer. Ze zijn afgestoten vanwege hun beperking. Ze zijn deels verlamd, spastisch of hebben een andere handicap. Het is fijn om te zien dat mensen voor hen zorgen, maar het is treurig om te weten dat hun familie nauwelijks in beeld is.
Het is genoeg geweest, we rijden naar het huis van Peter & Daphne om even bij te komen onder het genot van een kopje koffie en wat lekkers. De ellende gaat niet in onze koude kleren zitten..
De rest van de dag doen we het dan ook rustig aan, we wandelen langs de kust en spotten dolfijnen. In de avond gaan we weer richting Peter & Daphne. We zijn uitgenodigd voor het avondeten en dat is altijd een gezellige boel. Elf jaar geleden zaten we dan met zo’n 12 vrijwilligers rond te tafel, nu sluiten er familieleden aan en genieten we van de heerlijke curry gemaakt door Peter. Wat heerlijk om weer aan die grote ronde tafel te zitten, nu met m’n ouders erbij!
Gisteren was een dag vol verschillende emoties dus komt een zonnige strandwandeling als geroepen. Korte broek aan, flesjes water gevuld en de verrekijker mee! Het walvis-seizoen is begonnen. Dat betekent dat je met geluk walvissen vanaf het strand kunt zien. Drie jaar geleden konden we niet om de walvissen heen, om de haverklap dook er een het water uit! Dit keer hebben we wat minder geluk. In de verte zien we ze een beetje boven komen maar de echte schoonspringers blijven warm onder water. Maar ze zitten er, dat weten we in ieder geval zeker!
Na vijf nachten Port Elizabeth gaan we verder, op rak richting de mooie stops van de Tuinroute.
14 reacties
Lieve Wilke en Koen,
Wat zijn wij aan het genieten van deze fantastische reis samen met jullie!!
Wij hebben er geen woorden voor.
Tranen van geluk maar ook van emoties.
Jullie weten ons elke dag weer te verrassen .
Alvast BAIE DANKIE ❤️❤️
Kusjes van( schoon) papa en (schoon) mama xxx
Lieve Wilmique en Frans,
Wat beleven jullie een fantastisch avontuur samen met Wilke en Koen. Ik geniet telkens weer van de mooie verhalen, de prachtige foto’s en vooral hoezeer jullie samen genieten! Een reis om nooit meer te vergeten!!! Geniet nog een poos van dit bijzonder samenzijn! Lieve groet Corina❤
Hartverwarmend om dit te lezen!
Jullie zijn allemaal zo aan het genieten van deze mooie wereld maar ook van elkaar 😊
Peter!! Die herken ik nog van je filmpje 😉 Prachtig voor jouw ouders om beeld te krijgen bij al jullie vroegere Afrika avonturen!
Veel plezier met de Tuin route stops.
X
Jullie genieten zo te zien! Weer mooie vertellingen en foto’s. Veel plezier nog samen. 😊
Geweldig ❤️❤️❤️
Ow wauw weer,
Ik geloof meteen dat je heen en weer geslingerd wordt tussen vele emoties en geluksmomenten.
En dat het af en toe wat veel is, ook voor je ouders.
Jullie zintuigen staan aan en dan is het goed om af en toe walvissen te spotten of gewoon staren naar de golven van de zee en daar een beetje op mee te deinen.
Prachtige, ontroerende fotos weer.
Mooie verhalen.
Hou er van.
Liefs Marielle
Geweldig weer!!
Liefs, Trees
Lieve allemaal.
Wat een reis en wat een emoties!!!
Voelen jullie liefde voor elkaar, de mensen die jullie ontmoeten en de natuur in het lezen en de foto’s. ❤️
Wat bijzonder dat wij jullie reis op afstand mee mogen en kunnen beleven.
Heel veel plezier, liefde en een dikke knuffel uit Kaatsheuvel!!
John en Gonny
Super weer 👍😍
Wat een mooie, ontroerende blog weer ❤️
Mooie gebeurtenissen weer….genieten met emoties van alles wat er “in” en “om je heen” gebeurt. Alle indrukken verwerken gaat nog veel tijd kosten… dat mag…
Liefs ❤
In een woord geweldig 👍❤
Weer mooie en emotionele verhalen. Jammer dat de kindjes geen interesse hebben getoond voor de haren van Frans. Veel plezier verder met z’n allen.
Een reis om nooit te vergeten ! Wat gaan jullie hier lang van nagenieten !Een geweldige ervaring !