We zijn inmiddels anderhalve week op rak en stilletjes aan vinden we onze draai. Daar waar we vorige week nog niet konden geloven in Costa Rica te zijn voelt het reizen weer als vanouds.
Het gevoel van ‘wegwee’ is verdwenen, alsof we sinds anderhalve week weer op ons best zijn.
Rijdend over de goed geasfalteerde kustweg of juist de bergen in waar onze 4×4 zijn werk doet. In het Engels, Spaans of met handen en voeten een drankje bestellen. Betalen met de Costa Ricaanse valuta: colon (1 euro is ongeveer 700 colon). Langs de weg fruit kopen van een lokale boer. Smeren met zonnebrand en muggenspray. Doe daar nog wat zweet, zand en stof bij en je hebt een heerlijke cocktail… Ja, het voelt weer vertrouwd, zoals vanouds.
De afgelopen week hebben we de tijd genomen om een beetje op adem te komen, en dat is goed gelukt. De jetlag heeft plaats gemaakt voor het vinden van ritme en alle opgebouwde spanning van de afgelopen tijd heeft plaats gemaakt voor kunnen ontspannen en genieten. Rust in onze bol.
We bevinden ons aan de kust, hoog tijd om daar eens een kijkje te gaan nemen. De auto staat geparkeerd onder wat palmbomen en betalen bij de mevrouw van ‘de parkeerplaats’. Mooie bijverdienste naast het werken in haar winkeltje, denk ik.. Situaties zoals deze zijn soms lastig in te schatten want wie geef je geld en wanneer? De meneer die je helpt parkeren bij de supermarkt, de mevrouw die je auto voltankt terwijl wij op ons gat kunnen blijven zitten, de gids die je allerlei uitleg heeft gegeven tijdens een tour. Wanneer geef je iemand een extraatje? Moet het, wordt het van ons verwacht? We doen maar wat.
We lopen door een stukje jungle en zien in de verte, tussen al het groen, het zeewater glinsteren. Eindelijk met de voetjes in het zand. Het warme zand.
Geen parasolletjes, geen strandbedjes, geen handdoeken, geen kinderen die een zandkasteel bouwen. Niks. Het is een en al ongerepte natuur. Links van ons, rechts van ons: zon, zee, strand, palmbomen en boven ons tientallen pelikanen die samen een lange sliert vormen.
Door de brandende zon maken we er maar een korte strandwandeling van. Het is warm en de zon is fel. De weer-app geeft aan dat de UV-straling hoog is. Snel slaan we rechtsaf de jungle in, op zoek naar schaduw. We volgen iets dat lijkt op een pad, verder is er niemand te bekennen.
We verbazen ons over de rust en de stilte, naast het geluid van de golven. Dan wordt de stilte doorbroken door geritsel in de bomen. Voor ons valt er van alles op de grond. Daar zitten ze dan, ruzie te maken. Een groepje papegaaien, vechtend om de vruchten van de boom. Het geluid is niet om aan te horen. Volgens Google wordt het geluid van een papegaai dan ook ‘krijsen’ genoemd. Maar, het zijn prachtige vogels!
We wisselen de dagen af met iets ondernemen en lekker luieren in onze hangmat. Lezen een boek, werken aan de site, verdiepen ons in de omgeving, doen boodschappen en koken wat lekkers. Kortom, tranquilo.
Het is gek hoe snel we ons ergens thuis voelen en onze draai vinden. Het lijkt allemaal zo vanzelf te gaan, het voelt natuurlijk. Door al bijna 11 jaar samen te zijn en door alle eerdere reizen weten we wat we aan elkaar hebben. We kennen elkaar door en door, vertrouwen elkaar voor de volle 100%. Misschien voelt het daarom overal als thuis.
En liefde moet je vieren! Dat doen de Ticos, zoals de Costa Ricanen ook wel genoemd worden, ook. Ticos hechten veel waarde aan familie, broederschap en saamhorigheid. In het weekend komen zij samen om van elkaars gezelschap te genieten. Op Playa Ventadas zagen wij dat op zaterdag mooi gebeuren. Hele families zochten een plekje op het strand of onder de schaduw van de palmbomen. Partytenten werden uitgeklapt, er werd een vuurtje gestookt waarop de vleesspiezen lagen te grillen, de mannen voetbalden wat en oma kreeg een mooi plekje op de beste stoel die ze hadden meegenomen. De muziek ging op een accepteerbaar volume aan, maar er werd vooral veel gekletst en gelachen.
Onder het genot van een ‘granizados’, een bol geschaafd ijs met gecondenseerde melk, melkpoeder en een siroop naar keuze, genoten wij van alles wat gaande was op het strand.
Naast de prachtige kustlijn ligt er een eindje verderop het grootste mangrovebos van het land: Terraba Sierpe. We boeken een tour en gaan drie uur lang met een gids het water op. Terwijl hij iets uitlegt over een aap, hoort hij in de verte het geluid van een of andere spannende vogel. Ssst.. en ja, als we heel goed luisteren horen we het geluid ook. Hij heeft duidelijk veel ervaring en weet ons van alles te vertellen. Maar het lukt hem ook om allerlei dieren te spotten, daar kwamen we natuurlijk voor.
Een grote groep squirrel monkeys (doodshoofdaapjes) heeft zich verzameld in de bomen naast ons. Wat een plaatje! Ze springen, klimmen en klauteren in het rond. Alsof we naar een aflevering van Planet Earth zitten te kijken. Ze smullen van de vruchten uit de boom. Onze gids weet er een paar te plukken zodat we kunnen proeven. Niet slecht, we snappen dat de aapjes hun best doen om de meeste vruchten te scoren!
De tour wordt afgesloten met een luiaard in de boom, al tellen we deze niet mee. Hij zat verstopt ver en hoog in de boom, dus meer als een donkere vlek was het niet voor ons. Fingers crossed, hopelijk komt er snel beter zicht op een luiaard!
Na al dat relaxen en vanaf een bootje naar Planet Earth kijken was het tijd voor actie! Dat betekende: vroeg uit bed, wandelschoenen aan, flessen water mee, op naar de Nauyaca watervallen. We laten de auto achter op een lege parkeerplaats en komen tijdens de vier kilometer ‘lange’ klim naar boven geen mens tegen. Bijzonder, want de waterval is een vrij bekende in Costa Rica. We volgen de borden, dus het zal wel goed zijn.
En inderdaad, na een klein uurtje ploeteren horen we water naar beneden kletteren. Eerst even bijkomen en al het vocht dat we verloren zijn weer aanvullen. Er zijn wat mensen aan het zwemmen, Koen besluit hetzelfde te doen. Opgefrist en wel keren we terug naar de auto. En dan zien we dat het heeft geloond om vroeg uit bed te gaan. Groepen mensen, te voet en te paard wagen de klim naar boven. Voor ons zit het erop, klaar om de benen te laten rusten in de hangmat waar vuurvliegjes de lichtpuntjes zijn zodra het begint te schemeren.
6 reacties
Hoi, wat ziet het er allemaal mooi uit, jullie nemen me met jullie reis ervaring.
Gr Carla
Bijna twee weken weg en al mooie dingen gezien en gedaan. Ik lees het blog en waan me bij jullie. Benieuwd naar meer.
Liefs mama
Tja, wat zal ik zeggen….geniet van jullie verhaal en prachtige foto’s.
Lieve groetjes xx
Hallo Wilke en Koen
Wat is het leuk om jullie blog te lezen ,jij kan echt goed schrijven Wilke 👍👍!! Wat hebben jullie al veel prachtige natuur gezien en genoten !
Costa Rica staat bij ons ook nog op t verlanglijstje dus heel fijn om jullie prachtige foto,s te zien en alle informatie te lezen . Nog een hele fijne tijd samen 🤗groetjes van Dian en Frans van Gils
Wat een geweldig land. Door jullie mooie foto’s en teksten genieten we met jullie mee.
Liefs van Ignatz en Angelique
Wauw dat klinkt als een heerlijk leventje 🥰! Super leuk om te lezen over het leven daar en de gebruiken! Geniet ervan samen x