Over ons
Wie zijn wij?
Wij zijn Koen en Wilke.
We zullen dit voorstelrondje duidelijk beginnen met de taakverdeling.
Ik ben Wilke, ik schrijf de stukken. Koen is mijn vriend, hij verzorgt de website en zal voornamelijk in de weer zijn met onze camera. En samen, samen zijn wij volgens velen avonturiers die alles hebben opgezegd. Huis en haard.
Dat het een avontuur is staat vast, maar zien wij onszelf als avonturiers? Nee.
Onze gezamenlijke reizen waren tot 2016 niet buiten de Europese grenzen gegaan. Los van elkaar hebben we wel buiten Europa gereisd.
Koen met zijn gezin naar Amerika en ik voor vrijwilligerswerk naar Zuid-Afrika. Het reizen zat er dus altijd al in zou je zeggen. Maar niets is minder waar.
Wanneer er een mooie mijlpaal in het vooruitzicht lag maakte het gezin van Koen fijne reizen naar Amerika. Zijn vakanties met vrienden gingen richting Turkije of door Europa met de trein.
Ik was een enorme huismus en naar de bioscoop gaan vond ik al gek genoeg. Totdat het huismus-gevoel aan me ging knagen. Mijn lang gekoesterde droom, die ik altijd voor mezelf had gehouden, moest toch maar eens uitkomen: vrijwilligerswerk doen in Zuid-Afrika.
Vanwege studie en het dagelijks leven dachten we nooit aan reizen. Onze interesse lag daar niet en in onze omgeving hadden we weinig tot geen bekenden die op reis gingen.
Totdat we foto’s van vrienden zagen die jaren geleden een leuke vakantie hadden gehad in Thailand. En toen kwamen de kriebels!
We openden een spaarrekening, maakten onze studie af, deelden onze reisplannen met vrienden en familie, lazen ons scheel aan reisblogs en kochten vliegtickets.
In 2016 vertrokken we met onze vers gekochte backpack voor 1 maand naar Thailand: “eens kijken of het backpacken iets voor ons is”.
Tijdens de eerste kennismaking met Bangkok was het meteen raak. Die zware en warme backpack op onze rug namen we voor lief. Het was geweldig. Alles was geweldig. Het weer, de cultuur, de mensen, het eten. Maar vooral het ervaren van alle vrijheid, blijheid. Die maand ging veel te snel voorbij. Er moest en zou een vervolg komen!
Het hele riedeltje herhaalde zich: we openden een spaarrekening, deelden onze reisplannen met vrienden en familie, lazen ons scheel aan reisblogs, Koen nam ontslag, ik nam onbetaald verlof, verhuurden ons appartement en we kochten vliegtickets.
Begin 2018 vertrokken we.
Natuurlijk, naar Thailand. Die verkering moesten we wel onderhouden. In twee maanden gingen we het hele land door. Van boven naar onder, van links naar rechts.
Tijd voor de volgende bestemming. Terwijl Koen er veel zin in had zag ik het somber in. We gingen onze eerste ‘reis-liefde’ achterlaten, Sri Lanka wachtte op ons.
We voelden allebei de gezonde spanning die we ook voelden toen we voor de aller eerste keer naar Thailand gingen. Waar komen we terecht, hoe zien de mensen eruit, hoe smaakt het eten, wat houdt de cultuur in?
Na een maand door Sri Lanka te hebben geracet met een tuktuk, vlogen we naar Cambodja. Hier hebben we een maand rondgereisd met gemengde gevoelens. Het is een mysterieus land met de prachtige tempelstad Angkor Wat. Maar het land heeft ook een verdrietig verleden. Een verleden dat eigenijk nog niet zo heel lang geleden is. De lokale bevolking, jong en oud, moet nog steeds leven met de gevolgen van de oorlog. Landmijnen worden tot op de dag van vandaag onschadelijk gemaakt.
Ondanks dat we onze vinger er niet goed op konden leggen lieten we Cambodja met een voldaan gevoel achter ons. De laatste maand van onze reis brachten we door in Vietnam. We reisden van het zuiden naar de rijstvelden in het noorden.
Ondertussen zochten we naar een vlucht terug naar Nederland. Want er is een tijd van komen en er is een tijd van einde aan onbetaald verlof..
We stelden ons in op de datum van de terugreis en waren er oké mee. Fijn, dachten we, familie en vrienden weer zien. Onze verhalen en foto’s delen.
En dat was fijn. Totdat na een aantal weken de vragen over onze reis wegebden. Terwijl wij er nog vol van zaten leek het alsof we niet weg waren geweest. Logisch, hier gaat het leven door terwijl wij honderden nieuwe ervaringen in onze backpack mee naar huis hadden genomen.
Het moment van thuiskomen was best pittig. Na een gezellige dag bij mijn ouders met familie gingen we aan het einde van de dag écht naar huis. Er waren slingers opgehangen, heel lief bedoeld. Maar wij waren nou niet bepaald in de feeststemming. We stapten ons appartement binnen, gaven onze volle backpacks een plekje, zwaaiden mijn ouders uit en keken elkaar daarna vol ongeloof aan. Daar zijn ze weer: de muren van ons appartement. Ons eigen kleine wereldje op deze hele grote wereldbol.
En nu herhaalt het riedeltje zich voor de derde keer: we vullen onze spaarrekening, delen onze reisplannen met vrienden en familie, lezen ons scheel aan reisblogs en kopen vliegtickets.
Maar dit keer is het riedeltje net even wat anders want: Koen heeft ontslag genomen, ik heb ontslag genomen, de huur van ons appartement is opgezegd, onze spullen zijn verkocht. We laten alles voor wat het is.
Op reis, einddatum onbekend.
