De ontmoeting met de Himba’s heeft veel los gemaakt. Hun primitieve leven, hun vrolijkheid, tevreden zijn met elkaar en met wat ze hebben, het leven in de gortdroge natuur, de tegenwerking vanuit de overheid. En dan het vooruitzicht dat ze eigenlijk aan het uitsterven zijn..
Maar het zijn niet alleen de Himba’s die met de ‘harde’ natuur van Namibië moeten dealen. Wanneer we uren en uren rijden komen we zo nu en dan een hutje op de hei tegen. In het niets. Of mensen langs de weg, jong en oud. In het niets.
Wij kunnen het kraanwater in Namibië niet drinken, maar de lokale bevolking drinkt het wel. Daarom vullen we onze lege plastic 5 liter waterflessen, want misschien kunnen we er onderweg iemand blij mee maken. Ook hebben we constant een extra zak mandarijnen of appels bij ons. Het is echt ongelofelijk hard om te zien hoe mensen hier in het niets overleven. In de afgelegen delen liggen geen waterleidingen en het opvangen van regenwater is vrij kansloos.
Ons hart breekt wanneer een jongetje met zijn lege plastic fles achter onze auto aan rent. We stoppen en voordat we het weten staan er meer kinderen om ons heen. Er is bijna geen beginnen aan.
We delen water en fruit uit. De een lacht, is blij en roept ‘I love you’, terwijl de ander om meer vraagt. Tja, als ik in hun schoenen zou staan zou ik hetzelfde doen.
Maar zoals altijd geven we geen geld en dat leggen we ook aan ze uit. Wanneer een wat ouder meisje hier ontevreden op reageert, terwijl ze net een grote fles water van ons heeft gehad, leg ik haar uit dat wanneer de fles water niet goed genoeg is, ik deze ook aan iemand anders kan geven. Ze lijkt hier een beetje van te schrikken en houdt de fles water stevig vast. ‘Thank you’ zegt ze met een voorzichtige glimlach.
Het is dubbel, aan de ene kant zou ik haar de hele wereld willen geven maar aan de andere kant wil ik haar ook een stukje ‘dankbaar zijn’ laten voelen.
Maar soms komen we ook kinders tegen die langs de weg aan het spelen zijn en nergens om vragen. Wanneer we stoppen en een zak mandarijnen voor het raam houden kijken ze ons twijfelachtig aan. Ik stap uit en vraag of ze er eentje willen. Ze rennen de weg op, we kletsen wat en zijn duidelijk blij met dit kleinigheidje. Ze lachen hun witte tandjes bloot en wij doen hetzelfde!
Tijdens het rijden door Namibië komen we meer verkeersborden dan mensen tegen. Verkeersborden in allerlei soorten. Het ene bord waarschuwt ons voor (droge) rivierbeddingen, het andere bord kondigt de onverharde weg aan, maar onze favoriete borden zijn de borden die ons waarschuwen voor overstekende dieren. Struisvogels, zwijnen, koeien, geiten, oryxen. Ze hebben allemaal hun eigen verkeersbord. Maar ons échte favoriete bord is het bord met een olifant erop! En deze komen we in Twyfelfontein eindelijk tegen!
In de omgeving van Twyfelfontein leeft de Woestijnolifant. Deze olifant is iets kleiner dan de ‘gewone’ olifant en kan vier dagen zonder water. We slapen twee nachten op een toffe campsite en hebben dus een volle dag om te vullen. We besluiten in de ochtend om op zoek te gaan naar deze bijzondere groep olifanten.
Een klusjesman van de camping weet ons te vertellen waar we ze ongeveer zouden kunnen vinden: “deze weg volgen en vervolgens hier de droge rivierbedding inrijden.”
Oké, let’s go!
De weg richting de droge rivierbedding is al een uitdaging op zich. We knallen weer honderden ribbels over en de geur van stoffig zand kriebelt in onze neus. Na dik een uur rijden verlaten we de weg en rijden we de droge rivierbedding in. We ploeteren meters door het losse zand waar ik gelijk de zenuwen van krijg want ‘stel we komen vast te zitten en de kudde olifanten komt de hoek om…’ En dat ze er zitten is wel duidelijk want overal ligt olifantenpoep!
We rijden een stukje de rivierbedding in maar al snel wordt duidelijk dat we het niet aandurven. De ondergrond is zo zacht dat we erin wegzakken en in de verte liggen een hoop keien dat we besluiten niet verder te gaan. Dit is een plek waar we absoluut niet willen stranden.. Afgelegen, niemandsland en met olifanten in de buurt.
Dus, helaas pindakaas. Voor ons geen Woestijnolifanten maar een middagje handwasjes doen en relaxen op onze campingstoelen. Ook geen straf hoor, want het uitzicht…
Er staat ons een lange rit te wachten maar dit keer is het een makkie want het grootste deel rijden we over asfalt. Heerlijk! Want die onverharde wegen is echt hard werken!
Wanneer we onderweg tanken komen we een Nederlands stel tegen die we al een aantal keer eerder hebben ontmoet. Tot onze grote verrassing is er een leuk koffiezaakje in de buurt, hoog tijd om met z’n viertjes een kop koffie te drinken en een groot stuk taart eten.
Daarna rijden we door naar een plek waar we al heel lang naar uitkijken: Etosha, een van de grootste natuurparken in zuidelijk Afrika en het thuis van duizenden dieren.
Etosha dankt haar naam aan de enorme zoutpan die in dit natuurgebied ligt, het betekent namelijk ‘grote witte vlakte’. Ooit was het een groot meer, maar zelfs tijdens het regenseizoen blijft de zoutpan voortaan droog.
Slapen doen we op de campings in het natuurpark die allemaal uitzicht hebben op een waterhole (waterpoel). Wanneer we op de eerste camping aankomen om een plekje te claimen voor die avond besluiten we even te gaan kijken bij de waterhole. We worden overvallen door de schoonheid die we aantreffen. Honderden dieren bevinden zich rond de waterhole zoals zeebra’s, gnoes, oryxen, jakhalzen en verschillende antilopen. Alsof we naar een tv-scherm zitten te kijken met een uitzending van Planet Earth. En dan te bedenken dat onze drie dagen safari nog moeten beginnen!
5 reacties
Wauw hoe gaaf, de dieren bij the waterhole, echt alsof je in the lion king zit.
Ben benieuwd naar de safariverhalen.
Het is te leuk, indrukwekkend, en ik ben gewoon te nieuwsgierig om jullie blogs niet te lezen, dus…. Kom maar op.
Mooi om te lezen hoe lief jullie zijn voor de mensen daar. Dat doet mij wel wat! Die pedagogische medewerker passie zit er sowieso nog in 😉
Jammer van de olifantjes maar gelukkig hebben jullie wel een gloednieuwe aflevering Planet Earth gekeken!!!
Weer spannende en mooie dankbare momenten…… zo apart…geniet van je safari.
Prachtige foto’s van zo’n verlaten deel van de wereld. En ongelooflijk om te zien dat daar in die barre omstandigheden toch zoveel grote dieren kunnen leven.
Mooie avonturen weer en goed dat jullie geen risico nemen…we willen jullie graag terugzien ooit in ons kikkerlandje. Wat leven jullie in een andere wereld nu…prachtig allemaal.
Liefs weer…🥰