Vanaf Chiang Mai zijn we in een uurtje naar Udon Thani gevlogen. Vanuit het vliegtuig zagen we dat het bergachtig landschap overging in platteland. Na een veilige vlucht kon onze korte trip door een deel van de Isaan beginnen. We huurden weer een auto en reden zo onze eigen uitgestippelde route door het oosten van Thailand.
Onze eerste bestemming was dus Udon Thani. Een bestemming waar we niet snel naar terug zullen gaan. Het is een vrij grote, rommelige, toch wel vieze stad naar onze mening. Op veel plekken lag afval waardoor het voor ratten een speeltuin was en de open roosters waaronder het rioolwater wegliep zorgden voor zeer nare geuren. Al snel merkten we dat ze hier niet zo ingericht zijn op toeristen. Menukaarten zijn niet in het Engels te verkrijgen en toen we ‘s avonds bij een restaurantje aankwamen dook het personeel nog net niet weg. Ze keken ons zelfs wat angstig aan. We zagen het mooi gebeuren; het personeel verzamelde zich en leek te overleggen wie de pineut zou zijn. Uiteindelijk hebben we er heerlijk gegeten, dus toen we de dag later terug kwamen zag de pineut en het andere personeel ons alweer aankomen. Of ie weer de pineut was? Ja!
Udon Thani, al met al niet echt onze plek. MAAR! Op een klein uurtje rijden buiten de stad bevindt zich het Red Lotus Lake. Een groot meer met ontelbaar veel lotusbloemen die het mooist bloeien in de ochtend. Het was spannend of ze wel zouden bloeien want er wordt gezegd dat ze het mooist bloeien tot februari. Samen klommen we in een bootje en onze stuurman startte de motor. De eerste 10 minuten zeiden we niet veel tegen elkaar. Hier en daar was een lotusbloem te bekennen, maar verder was het niet heel spannend. We vreesden allebei het ergste; betaald voor anderhalf uur varen en geen bloemen zien…. Gelukkig zagen we na 10 minuten varen in de vertel een roze gloed en hoe dichterbij we kwamen, hoe mooier het werd. Duizenden bloemen hadden zich geopend door het licht van de zon. Het was prachtig! Stilte, vogels, ontelbaar veel bloemen. Zoiets hadden we nog nooit gezien. Er waren een aantal andere bootjes te bekennen met voornamelijk Thaise toeristen. Hier hebben we soms hard om moeten lachen. Chinezen maken veel en soms gekke foto’s, maar de Thai kan er ook wat van. Ze vielen nog net het bootje niet uit tijdens het maken van foto’s. Na de boottocht van anderhalf uur stonden we weer veilig aan land. Tijd om naar de volgende bestemming te rijden.
Via het platteland en uitgestorven dorpjes gingen we op weg naar Nong Khai. Na een tijdje zagen we in de verte langs de kant auto’s staan. We reden er langzaam voorbij en zagen aan de andere kant een enorm dor grasveld met kraampjes. Leuk, een markt! We parkeerden de auto en besloten om een kijkje te nemen. Al snel zagen we dat het geen markt was. Er stond een podium, eetkraampjes, kraampjes waar je groenten kon kopen, versierde auto’s en tractoren. Het leek een klein festival. We liepen een rondje en werden verbaasd maar vriendelijk aangekeken. Een beetje ongemakkelijk voelde het wel. Hier was echt geen toerist te bekennen.
Er kwam een man op ons afgelopen en in het gebrekkig Engels vroeg hij nieuwsgierig waar we vandaan kwamen. Voordat we aan hem konden vragen wat er gevierd werd kwam er een dame in traditionele Thaise kleding naar ons toe en bood ons 2 pakketjes rijst+vlees en flesjes water aan. Uit bescheidenheid namen we aan het, maar die rijst… We vroegen aan de man wat er gevierd werd, maar door de taalbarrière kwamen we niet ver. Wel maakte hij duidelijk dat wanneer de monniken klaar zouden zijn met preken, de dames die in prachtige kleren klaarstonden, zouden gaan dansen. Hij pakte twee plastic stoelen voor ons en zo werden we tussen de Thaise mensen gezet. En weer werd er van alles aangeboden, koffie, thee en cakejes. Maar er waren vooral veel ogen op ons gericht en bij oogcontact kregen we een glimlach en een knikje.
Voor ons zat een Thaise jongedame die redelijk goed Engels sprak. Ze sprak ons aan en vroeg of we familie in de buurt hadden wonen. Nee?! Ze was totaal verbaasd dat we op het festival beland waren, maar ze vond het leuk dat we gestopt waren om te komen kijken. Ze legde uit dat eens per jaar dit meerdaagse festival plaatsvindt. Het is een feest voor de boeren om de oogst van de rijst te vieren. We zaten prima op ons stoeltje en keken om ons heen.
Er kwam een politie met zwaailichten het terrein oprijden. ‘Oh jee, we zijn betrapt, ze komen ons halen’ grapten we. Achter de politie reed een grote zwarte jeep en beide auto’s kwamen tot stilstand. De pers vloog omhoog. Daar moest een belangrijk iemand in zitten. Er stapte een man uit in een mooi uniform en gelijk werd hij tegen de zon beschermd door een man met een grote parasol. Mensen verzamelden zich om hem heen en maakten foto’s van hem. Het zal wel, dachten we. De man in uniform werd naar de monniken begeleid die doorgingen met preken.
Ik was intussen op een iets comfortabelere bank gaan zitten. Na de preek stond een van de monniken op en ging de mensen zegenen. Ook bij ons kwam hij langs. Met een nat bundeltje bamboestokjes tikte hij op ons hoofd: ‘good luck, good luck’. Ineens stond er een vrouwtje voor m’n neus die mij vriendelijk verzocht van de bank af te gaan want daar kwam de belangrijke meneer in uniform aan. Ik stond op, maar werd door de man gelijk terug geroepen. Ons bezoek was ook hem opgevallen en ik mocht gezellig naast hem blijven zitten. Binnen een minuut waren er al 20 foto’s van de man en mij gemaakt. Bizar, ongemakkelijk en verstand op nul.
De dames waren inmiddels in de bloedhitte aan het dansen, speciaal voor meneer. Maar meneer had meer aandacht voor mij. Waar kom je vandaan? Hoe kom je hier terecht? Wat vind je van Thailand? Lekker eten hè? Verder dan dat kwam het gesprek niet echt vanwege zijn gebrekkige Engels, maar ik wist er nog wel achter te komen dat hij de gouverneur van de provincie is/was. Na vele foto’s verder was het tijd voor meneer de gouverneur het podium op te gaan om zijn woordje te doen. Eindelijk kon ik van die bank af! Het podium werd me bespaard.. Ik moest er even van bijkomen en Koen lachte er maar mee.
Na zijn woordje ging meneer de gouverneur nog een rondje doen over het terrein. Overal stonden kraampjes waar boeren hun producten aan hem mochten tonen. Toen hij van het podium afkwam zag hij me weer staan en hij wuifde dat ik met hem mee mocht lopen. Dat verzoek heb ik vriendelijk aan me voorbij laten gaan. Van een afstandje keken we ‘de poppenkast’ nog even aan totdat een man naar ons toe kwam met zijn telefoon. Hij sprak geen Engels, maar hij wist goed duidelijk te maken dat hij een foto van ons wilde maken. Totaal overdonderd pakten we elkaar vast en maakte de man een foto van ons. Daarna ging hij nog met Koen op de foto. En wat gebeurd er als er een schaap over de dam is? Juist.. meer mensen wilden met ons op de foto. We lieten het maar gebeuren en moesten er eigenlijk wel om lachen. Eenmaal in de auto moesten we toch wel even bijkomen van alle aandacht, foto’s en indrukken.
Nong Khai ligt aan de Mekong rivier die grenst aan Laos. Na een dutje zijn we naar de ‘boulevard’ gelopen en zagen we Laos liggen. De boulevard was tegen alle verwachtingen in nog best gezellig. Er waren mensen aan het sporten, kinderen speelden met elkaar en de terrasjes kwamen langzaam vol te zitten. Een prettig, klein dorpje met een rustige sfeer en hier en daar een ‘foute’ bar voor ‘blanke’ mannen op zoek naar plezier.
In Nong Khai bezochten we een park waar alle beelden van een bepaalde kunstenaar bij elkaar zijn gebracht na zijn dood. Toen we dichterbij kwamen zagen we vanuit de auto al metershoge beelden in de verte. Dat de beelden groot zouden zijn hadden we gelezen, maar zo groot! Volledig onder de indruk liepen we door het park heen onder gezelschap van tientallen kinderen die een schooluitstapje maakten. Het bezoek aan dit park was zeker de moeite waard. Soms leek het net een filmset.
De dag later bezochten we Phu Phrabat Historical Park. Een gebied midden in de natuur waar vondsten zijn gedaan die bewijzen dat er vroeger monniken hebben gewoond. In de hitte maakten we een ronde door het park en zagen we onder andere muurschilderingen en eeuwen oude boeddha’s. En ook hier weer geen toerist te bekennen.
Door naar de volgende bestemming: Khon Kaen. Een van de grootste steden van de Isaan. Ook dit is weer een typische Thais stad; rommel op straat, ongelijke stoepen met hier en daar gaten waardoor je constant moet kijken waar je loopt, hele vieze geuren, overal elektriciteitsdraden boven je hoofd en soms tegen je hoofd. Maar deze stad lijkt toch wat meer in ontwikkeling te zijn. Er waren veel hippe koffietentjes te vinden en zelfs een zaak met Thais speciaalbier ontbrak niet. Het bezoek aan Khon Kaen was niet heel spannend. We bezochten een mooie tempel en namen de tijd om lekker bij te komen in een leuk koffiezaakje. Daar besloten we een volgende stap te zetten in onze reis; we boekten het vliegticket naar Sri Lanka. 15 maart gaan we Thailand verlaten! Maar daar denken we nog even niet aan!
De laatste stop in de Isaan was Phimai. Een klein dorp waar we een historisch park met eeuwenoude tempels bezochten. Dit tempelcomplex is vroeger gebouwd als voorbeeld waarna de tempels Angkor Wat in Cambodja zijn gebouwd. Inmiddels zijn de tempels in Phimai voor een deel ruïnes en wordt het park voornamelijk bezocht door de lokale bevolking, scholieren en bussen vol toeristen die er even stoppen om foto’s te maken en daarna in polonaise de bus weer instappen op weg naar de volgende bestemming. Wij zijn gelukkig een nachtje blijven slapen in Phimai. Wij denken en ervaren dat je door ook in zulke kleine dorpjes te slapen pas kennis maakt met het echte Thaise leven. Ook hier was ‘s avonds een markt waar de mensen hun boodschappen doen of eten. Wij verzamelden bij verschillende kraampjes wat eten bij elkaar en vonden een bankje tussen de spelende kinderen. Genieten!
De dag later stond onze terugreis naar Udon Thani op de planning. We leverden zonder deuken de auto weer in en stapten 3 uur later in het vliegtuig. Bestemming: Pattaya. Pattaya? Ja.. puur uit praktisch oogpunt, want na een dagje gaan we snel door naar het tropisch eiland Koh Chang!
