Wilpattu National Park was onze volgende bestemming. Omdat je voor een bezoek aan het park de entree en de jeep los betaald besloten we op zoek te gaan naar een safari-maatje. Zo zouden we mooi de kosten van de jeep kunnen delen. Voor het vinden van zo’n maatje is de Sri Lanka Facebookgroep perfect. In deze groep plaatsen mensen vragen of tips tijdens de reis door Sri Lanka. Al snel reageerde de Belgische Wendy op ons bericht en we spraken af samen een safari te doen. De dag later vertrokken we richting het guesthouse waar ze verbleef. Toch een beetje gek om een wildvreemde te ontmoeten waarmee je de dag gaat doorbrengen. Maar we konden gelijk met elkaar lachen, dus dat beloofde gezellig te worden! De eigenaar van het guesthouse regelde een jeep + chauffeur voor ons en eindelijk was het dan zo ver. Onze eerste safari in Sri Lanka!
Wilpattu is het grootste wildpark van Sri Lanka. De kans dat je er bijzondere dieren spot, zoals een olifant, luipaard of een beer, is eigenlijk heel klein. Maar toch kozen we voor dit park omdat we gelezen hadden dat in andere parken jeeps vaak in file achter elkaar aanrijden. Daar hadden wij niet zo’n zin in, ook al is er in die parken meer kans om bijzondere wilde dieren te spotten. Nou ja, dan moet je niet achteraan in de file staan natuurlijk…
Vol adrenaline reden we het park in. Spannend wat de vier uur durende safari ons zou gaan brengen. We deden ons best om nergens op te hopen, maar stiekem lukten dat natuurlijk niet. Binnen een paar minuten sprongen er apen voor de jeep langs, stak er een leguaan over en zagen we felgekleurde vogeltjes in de bomen. Dat was een goede start! We reden door zeer afwisselende natuur. Dichte jungle, open vlaktes, moerasgebieden, grote meren. Zelfs het weer was op sommige plekken verschillend, soms reden we zo een regenbui in terwijl een kilometer verderop de zon scheen. Het zandpad waarover we reden was vrij hobbelig, soms moesten we onszelf echt goed vasthouden. Alle drie zaten we gefocust om ons heen te kijken, zelfs de chauffeur deed zijn best! Zodra hij de jeep wat langzamer liet rijden hoopten we dat hij iets had gespot. Vaak liep dit uit op een teleurstelling, maar soms ook niet!! We hebben allerlei dieren gezien zoals herten, pauwen, krokodillen, zwijnen, prachtige vogels en verschillende apensoorten. Maar hoogtepunten bleven uit. Om 18.00u sloot het park, dus de safari zat er bijna op. Het laatste stuk waren we alle drie helemaal ingekakt en zonder het tegen elkaar te zeggen waren we toch een beetje teleurgesteld. We hadden de moed opgegeven qua het zien van olifanten of luipaarden. De laatste kilometer voordat we de uitgang zouden bereiken ging van start. Helaas.. Totdat we voor ons een aantal jeeps stil zagen staan die ook op weg waren naar de uitgang. De chauffeur gaf gas bij, we wisten niet wat er gebeurden aangezien we half zaten te slapen en beduusd keken we om ons heen. En ja hoor, op het aller aller aller laatste moment werden we getrakteerd op een groepje wilde olifanten! Ongelooflijk. Kippenvel overal! Ik kon wel huilen van geluk! We genoten van de olifanten totdat ze zich terugtrokken in de jungle. We waren er alle drie een beetje stil van en vol nieuw adrenaline verlieten we het wildpark. Terug bij het guesthouse werd er heerlijk voor ons gekookt en keken we terug op een geslaagde safari. Met een Belg in ons midden kon een liedje van Samson en Gert niet uitblijven (zie titel van blog😉).
De dag later stond de rit naar Anuradhapura op de planning. De oude stad is een voormalige hoofdstad van Sri Lanka en bestaat uit oude tempels en ruïnes. De nieuwe stad is de plek waar het leven bruist.
Wendy zou naar de kust reizen via Anuradhapura, dus kon ze tot daar met ons meerijden in de tuktuk. Ook dit keer kregen we onderweg weer veel leuke reacties van locals. Een toerist achter het stuur van een tuktuk blijft toch iets wat ze nog niet vaak zien. Na een uurtje tuffen kwamen we aan in ons hotel. We brachten Wendy naar het busstation en wachtten totdat ze de juiste bus had gevonden. Al snel kwam ze terug bij ons met het nieuws dat de bussen alleen in de ochtend rijden en dat de laatste bus 10 minuten geleden vertrokken was. Ze besloot mee te gaan naar ons hotel, maar ze twijfelde om daar een kamer te boeken omdat ze ons niet ‘tot last’ wilde zijn. Dat was natuurlijk helemaal niet het geval, dus ze boekte een kamer en met z’n drietjes gingen we weer op pad. Lachend, gierend en brullend in de tuktuk kwamen we aan bij Mihintale.
Mihintale is een heilige plek voor boeddhisten bestaande uit verschillende spierwitte stoepa’s en een grote witte boeddha. Stoepa’s zijn boeddhistische bouwwerken waaronder altijd overblijfselen van boeddhistische heilige liggen, zoals een haar of een sleutelbeen. Voordat je zo’n heilige plek mag betreden moet je je schoenen uittrekken. Dat is opzich geen probleem, maar de grond onder je voeten is wel een probleem. De grond heeft namelijk de hele dag al lekker kunnen opwarmen door de zon en is dus bloedheet! En aangezien wij in Nederland niet op blote voeten lopen en dus niet beschikken over een dikke eeltlaag (excuus), is het lopen over zo’n terrein geen pretje! Ik sloeg het klimmen over een bloedhete rots over. Koen en Wendy wisten wel boven te komen en genoten van een prachtig uitzicht.
Een trap, gelegen in de schaduw, bracht ons 300m hoog naar de stoepa Mayaseya, waar een haar van Boeddha bewaard zou worden. We zochten een mooi plekje en genoten van de prachtige zonsondergang. Ondertussen moesten we goed op onze tassen letten vanwege de brutale aapjes die het op tassen voorzien hebben. Terug naar de plek waar we onze schoenen weer op konden halen. Met een grote verfkwast konden we onze voeten schoonpoetsen. Bijzonder, maar goed bedacht!
De volgende dag namen we afscheid van Wendy en besloten we samen een stukje door de nieuwe (bloedhete) stad te lopen. De nieuwe stad van Anuradhapura is eigenlijk niet aantrekkelijk. Zoals in Negombo is het er erg druk, veel en lawaaierig verkeer, geen gezellig terras of restaurant te vinden enz. Dit is dan ook de reden waarom toeristen dit deel van de stad vaak overslaan. Toeristen komen voor het oude deel van de stad en gaan daarna snel weer door. Dat mensen in de nieuwe stad niet gewend zijn aan toeristen was vrij snel duidelijk. Alweer werden we door grote donkere ogen van top tot teen aangestaard. Zelfs toen we een kledingwinkel inliepen en Koen een broek aanpaste werd al het personeel bij elkaar geroepen en stonden er acht man naar hem te kijken. Toen ik een tros bananen kocht langs de weg werd ik aangekeken alsof ik van een andere planeet kom. Ook komen er veel mensen op ons af en vragen dan waar we vandaan komen en hoe lang we in Sri Lanka blijven. Voor even is dat leuk, maar na een tijdje waren we al dat staren, smoezen en giechelen wel zat. ‘Wij zijn ook maar mensen’ dachten we dan.
De tijd die we nog hadden in Anuradhapura besloten we door te brengen in de oude stad. De oude stad is gelegen in mooie natuur waar bijzondere vogelsoorten zomaar over je heen vliegen. Van grote roofvogels tot neushoornvogels. We bezochten verschillende ruïnes waar menig schooluitje plaatsvond. Kinderen in prachtige witte uniformen en degene die durfde zwaaide naar ons.
De ruïnes van de oude stad liggen verspreid over 10 kilometer dus met onze tuktuk konden we mooi door het gebied toeren. Naast ruïnes zijn er ook een aantal meren en riviertjes. We waren verbaasd om te zien dat mensen zichzelf en hun kleren erin wassen. Waar voor ons een douche en een wasmachine vanzelfsprekend zijn is dat hier dus blijkbaar nog niet het geval. Wel zijn we er inmiddels aan gewend dat we niet altijd een warme douche hebben in Sri Lanka! Maar een warme douche is meestal niet nodig omdat het zo warm is. We hebben een paar dagen 36 graden gehad terwijl de gevoelstemperatuur 40 graden was. Laat die warme douche maar zitten!
Ons eerste safari-avontuur zit erop en de eerste tempels zijn bezocht. Tijd voor het binnenland van Sri Lanka.
