Laten we deze blog beginnen met het bedanken van iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan onze donatie-actie! BEDANKT! Echt geweldig!
In korte tijd bereikten we ons streefbedrag en dus besloten we het te verhogen. Ook dat bedrag werd al snel gepasseerd en dus verhoogden we het nog een keer. Met als uitkomst het behalen van het streefbedrag maar dan verdriedubbeld!
De grootste klus waar we ons op gaan richten is het aanleggen van een rolstoelvriendelijke groentetuin bij Cheshire. Cheshire is een woonvoorziening voor onder andere mensen met een niet-aangeboren hersenletsel. Dit betekent dat ze zijn geboren zonder handicap maar blijvend letsel hebben overgehouden aan bijvoorbeeld een ongeluk. Veel van hen zijn deels verlamd geraakt, kunnen niet meer lopen en zijn in een rolstoel beland.
De verhalen lopen erg uiteen. Zo hebben we Vuyo ontmoet, hij is trouwens een van de initiatiefnemers van de groentetuin. Vuyo was een gewaardeerd rugbyspeler op hoog niveau. Tijdens het uitoefenen van de sport heeft hij een ongeluk gehad waardoor hij vanaf zijn middel verlamd is geraakt.
Een aantal bewoners zijn slachtoffer geworden van rondvliegende kogels of gewond geraakt tijdens een vuurgevecht, de ander is beschoten tijdens een overval of aangereden door een dronken automobilist.
Veel van hen hebben onze leeftijd, iets wat het best confronterend maakt. Jonge gasten met nog een heel leven voor zich, die plots deels verlamd in een rolstoel terecht komen.
Cheshire, een bijzondere plek omringd door armoedige sloppenwijken.
Man, vrouw. Meisje, jongen. Blank, gekleurd, zwart. Van jong, oud, tot bejaard. Wat je op weinig plekken ziet in Zuid-Afrika zie je hier wel: een mengelmoes van al deze verschillen.
Hoewel het een bijzondere plek is, is het geen makkelijke plek. Het personeel doet er alles aan om hun mensen zo goed mogelijk te verzorgen, soms zonder uitbetaald te krijgen. Er is geen tijd, geld en personeel voor dagbesteding waardoor er veel verveling en eenzaamheid heerst. De faciliteiten zijn primitief en de hygiëne-standaard is lang niet zo hoog als we in Nederland gewend zijn. Bezoek komt er nauwelijks, sommige bewoners hebben hun familie al jaren niet gezien.
Eigenlijk is het best een deprimerende plek met aandoenlijke verhalen. Vooral de eerste paar keer moesten we erg wennen. Wennen aan de omgeving, wennen aan alle (niet zo lekkere) geuren, wennen aan alle geluiden, wennen aan de sfeer, maar vooral wennen aan de lieve bewoners.
Want Koen en ik hebben beide geen ervaring met mensen met een handicap. Sommige kunnen niet praten maar willen wel met ons communiceren, sommige kunnen niet lopen maar komen geheel onverwachts ineens hun rolstoel uit en kruipen verder, sommige willen geholpen worden met drinken en vragen ons om hulp.
En hoewel het ons allemaal een beetje overvalt zeggen we geen ‘nee’ en doen we maar wat. Wat soms voor zowel lachwekkende als leerzame situaties zorgt.
Maar ook kijken we met bewondering toe. Het is ongelofelijk om te zien hoe de bewoners met elkaar omgaan.
Neem Samkelo, een jonge gast in een rolstoel die niet kan praten. Maar ondanks dat begrijpen veel bewoners precies wat hij bedoeld. Zij zijn Samkelo’s stem.
Samkelo is net als Vuyo de initiatiefnemer van de groentetuin. Maar hoe ga je een rolstoelvriendelijke groentetuin beginnen als de tuin een grote bende is en je allebei in een rolstoel zit? Nou, dan is er dus geen beginnen aan! Ze konden dan ook niet wachten om met ons aan de slag te gaan!
Ze deelden hun plannen en wensen, we bespraken de mogelijkheden, maakten afspraken en dat was het begin van een mooi project!
Voordat ik het vergeet te melden: een deel van de groenten willen ze maandelijks gaan gebruiken voor hun Soup kitchen. Eens in de zoveel tijd wordt er soep gemaakt samen met de bewoners en vervolgens wordt de soep uitgedeeld aan de arme mensen in de wijk. Met andere woorden, hoe lastig ze het zelf ook hebben, ook zij dragen op deze manier hun steentje bij.
De tuin was volledig overwoekerd en dus hebben we ons de eerste dagen gericht op het verwijderen van onkruid. Op onze knieën gingen we de hele tuin door. Maar dat hoefden we niet samen te doen, Samkelo kwam zonder twijfel uit zijn rolstoel om ons te helpen. Hoewel hij niet kan praten lachen we veel met elkaar en hebben we een manier gevonden om met elkaar te communiceren. En begrijpen we elkaar niet, dan is Vuyo altijd in de buurt om te ‘vertalen’.
Mooi om te zien is dat langzaamaan steeds meer bewoners een kijkje komen nemen in de tuin. Sommige komen niet alleen kijken, maar willen ook helpen. Hoe klein het project ook is begonnen, het lijkt voor steeds meer bewoners iets te gaan betekenen!
Na al het onkruid wieden en dagen van spierpijn konden we eindelijk gaan ‘opbouwen’.
Koen en ik hadden het idee om hoge, stevige plantenbakken te kopen zodat mensen vanuit hun rolstoel op hun hoogte kunnen tuinieren. Helaas werd dit idee van tafel geveegd. Waarom? Omdat deze plantenbakken veel te mooi zijn en ze waarschijnlijk gestolen zullen worden.. Niet te geloven toch? Maar helaas is dat hier hoe het gaat. Gelukkig is er altijd een alternatief en in deze zijn dat autobanden! Flinke autobanden, twee op elkaar en voilà!
We laten een bedrijf een berg verse grond storten, verdelen het zand over de autobanden en over de rest van de tuin waarna het tijd is voor het echte werk: groenten planten! Vooral Vuyo is zo trots als een pauw. Het is een man van weinig woorden, maar de blik in zijn ogen zegt elke keer genoeg.
De paden in de tuin hadden ook een opknapbeurt nodig. Op sommige plekken ontbraken bakstenen waardoor rolstoelen er vast kwamen te zitten. Op andere plekken was het pad niet eens meer zichtbaar door al het zand onkruid en gras dat er was gaan groeien. Dus met bakstenen en een rubber hamer ging Koen de uitdaging aan, en wat blijkt: hij zou een prima stratenmaker zijn! Assanda is zelfs zo onder de indruk en blijft maar herhalen: ‘Wauw Koen, I love it! I love it!’ Terwijl hij tevreden met zijn rolstoel over het gerenoveerde pad sjeest.
Verder lachen we vooral heel veel! Vooral Assanda is een gangmaker! Samen met Samkelo komt hij graag helpen in de tuin, maar de mannen hadden geen pet. Aangezien de tuin vol in de zon ligt leek het ons een goed idee om een pet voor ze aan te schaffen. Met hun wensen in ons hoofd gingen we naar de winkel, scoorden twee petten en maakten ze heel blij. Heel blij? Suuuuper blij!
Assanda komt, net als Samkelo, soms zijn rolstoel uit om te helpen. Alleen Assanda heeft een paar probleempjes: hij wil niet vies worden, dus wil hij mijn werkhandschoenen aan (wat even duurt vanwege de motoriek in zijn handen).
Hij is bang voor insecten en andere beestjes zoals salamanders, dus als hij ook maar iets ziet gilt hij het uit, kruipt zo snel als hij kan (gillend) richting zijn rolstoel waarna hij verwacht dat wij hem zo snel mogelijk helpen met hem in zijn rolstoel tillen (dit duurt hem dus altijd te lang, want ja insecten zijn natuurlijk levensbedreigend….).
Wanneer we de tuin sproeien is hij bang dat hij smelt van wat rondvliegende druppeltjes. Dus het liefst geeft hij water, met het gevolg dat wij worden besproeid.
En als laatste, en dit zijn zijn eigen woorden: ‘I’m lazy’. Hij is lui en hij kijkt liever toe. Oh oh, wat een heerlijke vent!
Hopelijk is de tuin niet te snel naar hun zin, want we zouden graag nog wat langer genieten van hun gezelschap!
Natuurlijk zijn we niet alleen maar in de tuin aan het werk. Ik ben regelmatig te vinden in de keuken want eindelijk hebben we weer eens een keuken met allerlei apparatuur. Met andere woorden, de ene keer ruikt het huis naar appeltaart en de andere keer naar cake.
Verder genieten we van wandelingen langs het strand waar walvissen zich nog regelmatig laten zien. Maar we zijn voornamelijk veel bij Peter en Daphne. We helpen wat mee rondom het huis, ik help Daphne met het maken en het verkopen van haar zelfgemaakte tasjes, Koen helpt de zoon van Peter en Daphne met wat analysewerk, we schuiven aan voor lunch of diner. Maar eigenlijk zijn we er zo vaak, gewoon, omdat het er altijd zo lekker chaotisch en fijn is!
7 reacties
Wat zijn jullie super goed bezig!
Hartverwarmend om te lezen hoe goed jullie zijn voor/ met de medemens.
Jullie vrienden stralen van alle kanten! Maar jullie ook. Dat zie je wel op de foto’s!! Prachtig om te zien. Blij dat ik een klein steentje mee kon helpen 😉
Ah wat een mooi verhaal. Wat zullen de mensen jullie gaan missen straks! Geniet er nog maar even van! Xx
Trots op mijn giechelende nichtje en haar lieve vriendje hoor….
Heerlijk om jullie zo bezig te zien en mensen gelukkig maken met liefde en gezelligheid.
Ze gaan jullie missen maar hebben mooie herinneringen ❤️
Het is nog even hard werken maar wat krijgen jullie er veel liefde en warmte voor terug .❤️❤️
GEWELDIG TROTS OP JULLIE!😘
.
Wat een TOPwerk verrichten jullie daar. Super. Fijn dat we mogen mee genieten!!👍👍🖐👍👍
Die plek (foto) aan de zee op het bankje met Peter en Daphne,,, wauw wat mooi.
Wat maken jullie de mensen daar blij.
Daar krijg je een gouden hartje van❤️.
Fijn om hier een klein steentje aan bij te dagen.
X
Wat mooi wat jullie allemaal voor deze mensen doen. Ze zullen jullie gezelschap zeker gaan missen straks!
Erg goed bezig jongens❤️❤️❤️