We kunnen geen onkruid meer zien! Maar wat begint de tuin mooi te worden! Na dagen zwoegen is het dan eindelijk tijd om te gaan planten. Vooral Vuyo kan niet wachten! De tomatenplantjes, aardappelen, uien en wortelzaadjes gaan de verse grond in. En nu maar hopen op een mooie oogst!
Tussen al het tuinieren door hebben we het druk met van alles en nog wat. Het is maar goed dat Port Elizabeth voor twee maanden ons thuis is! De tasjes van Daphne gaan als warme broodjes over de toonbank. Het vraagt zelfs om een excel bestand om alles bij te houden. Alleen maar goed nieuws want 20% van de verkoop gaat naar een geweldig project, en wel: Ubomi Obutsha, wat staat voor ‘nieuw leven’.
Peter is al jaren betrokken bij dit project en heeft het project heel hoog zitten. Eens in de zoveel tijd hebben Peter en Mark, de manager van Ubomi, een meeting. Ze sparren dan over het leven, hun zorgen en over de lastige en uitzichtloze situaties in de sloppenwijken van Port Elizabeth. Maar ze komen vooral samen om hun emoties en gevoelens te delen. Ze begrijpen elkaar volkomen.
Volgens Peter delen ze een hart, omdat ze op elkaar lijken, omdat ze dezelfde drang hebben om zich in te zetten voor anderen. De drang om te helpen. Het enige verschil is dat Peter het van de daken schreeuwt terwijl Mark het stille water met een diepe grond is.
We ontmoeten Mark per toeval bij Peter thuis en mengen ons in hun meeting. De gelijkenissen tussen die twee zijn inderdaad niet te missen. Mark vertelt vol passie over Ubomi en nodigt ons uit om een keertje mee te gaan naar het project. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!
We rijden door townships (sloppenwijken) waar de omstandigheden echt verschrikkelijk zijn. Elke keer grijpt het ons weer aan. Heb je nooit een township gezien, dan zul je het ook niet kunnen begrijpen.. Veel huisjes bestaan uit golfplaten, koeien en honden lopen in het rond, overal ligt afval, het verkeer is onrustig, hier en daar branden vuurtjes, mensen hangen rond op straat, sloebers sjokken in het rond met een blik bier in hun hand, kinderen bedelen om eten en geld. Het is moeilijk uit te leggen. Duidelijk is wel dat de hulp van Ubomi hier meer dan welkom is!
Wat doen ze bij Ubomi Obutsha? Kort gezegd (en geciteerd vanaf hun eigen website):
De leefomstandigheden in het township worden gekenmerkt door een slechte leefomgeving, slechte educatie, slopende en levensbedreigende ziekten, verwaarlozing, verlating en misbruik. Dat maakt deze kinderen kwetsbaar in hun ontwikkeling. Door de programma’s van het Ubomi Obutsha Centre krijgen de kinderen en hun verzorgers hulp bij het versterken van de samenhang binnen het gezin, het verhogen van de veerkracht van het gezin en het ontwikkelen van de zelfredzaamheid van het gezin. De kinderen worden ondersteund in hun sociale, academische, cognitieve en spirituele ontwikkeling. Daarnaast worden gedoneerde middelen (zoals voedsel, maar ook verzorgingsartikelen) uitgedeeld aan hulpbehoevenden in de gemeenschap.
Wil je meer weten? Kijk dan op: https://www.ubomiobutsha.org.
Liever meer lezen in het Nederlands? Dat kan! Ubomi wordt vanuit Nederland gesteund en heeft een eigen website: https://ubominederland.nl/?section=home.
*Foto's afkomstig van de website van Ubomi Obutsha
Wanneer we aankomen is er net een workshop bezig voor een aantal moeders die deelnemen aan het programma. Mark legt ons tot in de puntjes uit wat ze doen, hoe ze alles aanpakken en waarom ze het op die manier aanpakken.
Het is teveel om in deze blog te schrijven, daarom verwijzen we je graag door naar de website. Maar wat we wel kunnen zeggen is dat het project verdomd goed is elkaar zit! Overal is aan gedacht:
Ze beginnen bij het begin, wat is er vroeger mis gegaan waardoor het nu mis gaat en wat moet er nog verwerkt worden?
Ze geven mensen de leiding over hun eigen ontwikkelingsproces, maar ze moeten wel voldoende aanwezig zijn tijdens de workshops en andere verplichtingen. Slaan ze teveel over, dan worden ze uit het programma geschrapt. Kortom, de motivatie en inzet moet er zijn!
Als het eenmaal kan geven ze de mensen verantwoordelijkheid, maar ze moeten wel verantwoording afleggen. Sinds kort geven ze de mensen geld in plaats van een boodschappenpakket zodat ze zelf boodschappen kunnen doen. Maar de bon moet ingeleverd worden zodat men kan checken naar welke boodschappen het geld is gegaan.
Het mooiste is, zowel de kinderen als de volwassenen worden door het hardwerkende personeel van Ubomi in hun kracht gezet en krijgen daarbij alle steuntjes in de rug die nodig zijn.
Dan vertelt Mark ons over de kerstboxen die ze elk jaar uitdelen aan alle kinderen die met volle inzet deelnemen aan het programma. In elke box zit een nieuwe set kleren, een tandenborstel plus tandpasta, zeep, washandjes en een cadeautje.
Elk jaar is het weer een uitdaging om alle boxen gevuld te krijgen aangezien alles afhangt van donaties. Dit jaar zou een school uit de omgeving de donatie op zich nemen, maar de school trok zich weer terug. Met andere woorden: stress! Want kerst komt eraan en er zijn maar liefst 170 boxen te vullen!
Gelukkig kunnen we inmiddels vermelden dat alle kinderen voorzien gaan worden van een goed gevulde box! Ook wij hebben, met dank aan alle donaties, de laatste drie boxen kunnen vullen! Bedankt!
De ontmoeting met Mark is niet in onze koude kleren gaat zitten. Het runnen van een project zoals Ubomi is niet makkelijk. Het is verre van makkelijk. Voor een groot deel zijn ze afhankelijk van donaties. Donaties in de vorm van geld, donaties in de vorm van levensmiddelen, donaties in de vorm van kleding. Donaties, dat is het grote woord.
Mark heeft een aantal social workers in loondienst. Deze mensen komen uit de wijk en weten dus precies waar hun ‘cliënten’ mee dealen, wat hun achtergrond is en welke problemen er spelen. Het doet Mark pijn wanneer hij verteld dat hij zijn personeel soms niet kan betalen, maar dat ze ondanks dat dag en nacht klaar staan voor Ubomi.
Het is bewonderenswaardig hoe sommige mensen hun eigen leven aan de kant zetten om hulp te bieden aan mensen die dat hard nodig hebben. Voor ons is het kraakhelder: een deel van onze donatie-actie gaat naar Ubomi! Want geloof ons, als jullie geld naar Ubomi gaat komt het 110% zeker te weten op een goede plek terecht!
In de auto kletsen we wat na en krijgen we het over Peter. Over zijn inzet voor Ubomi en over hun bijzondere vriendschap. Dan besef ik ineens weer hoe het is om mensen, zo bijzonder als Peter en Mark te ontmoeten. Het wordt mij teveel. De tranen die ik al uren achter mijn ogen voel branden rollen ineens over mijn wangen. Mark snapt het. Een goed moment om even stil te zijn.
De weekenden gebruiken we om uit te rusten en om ons hoofd leeg te maken. Het liefst trekken we onze wandelschoenen aan en struinen we langs de zee. Bijna elke keer worden we getrakteerd op springende walvissen, maar dit keer gebeurd er iets onverwachts.
Een visser heeft duidelijk een vis aan de haak geslagen, maar het is nogal een gevecht. Het moet dus wel een hele grote vis zijn?
Een andere visser zegt ons dat het waarschijnlijk om een haai gaat. Een haai? Grapje zeker! Maar de visser is ervan overtuigd want het gebeurd blijkbaar wel vaker. Volgens hem kan het uren duren voordat de haai aan land is aangezien het een sterk beest is en zich niet zomaar gewonnen geeft.
Hoewel ik als de dood ben voor haaien overwint de nieuwsgierigheid het. We besluiten te wachten. Na anderhalf uur ziet Koen iets verschijnen in het ondiepe water waar de golven omslaan. En inderdaad, het is een haai!
Met drie man slepen ze de haai het strand op. Wat een joekel! De haak wordt verwijderd, de visser gaat met de grote vangst op de foto waarna de haai weer wordt vrijgelaten.
Oké, wacht even. Wat hebben we zojuist gezien?
Deze kan weer aan het rijtje ‘meest bijzondere ervaringen’ worden toegevoegd!
Of dat allemaal nog niet genoeg is besluiten we ook nog een dagje safari in te lassen. Addo Elephant National Park is een vrij groot natuurgebied vlakbij Port Elizabeth. Het is jaren geleden opgericht om de olifant te beschermen. Toen de olifanten nog in het wild leefden zorgden ze vaak voor problemen op het land van boerderijen. Honderden olifanten zijn vermoord. De oprichting van Addo bracht daar verandering in en zorgde voor tevreden boeren en een veilig leefgebied voor de olifanten.
Inmiddels zijn er allerlei diersoorten te spotten, inclusief ‘The Big Five’. Ondanks dat is niet iedereen fan van Addo. Sommige vinden het meer een dierentuin. Daar zijn wij het absoluut niet mee eens! Maar we kunnen wel stellen dat Addo niet te vergelijken is met het Krugerpark of Etosha!
Dat het geen dierentuin is blijkt maar weer. We rijden uren en uren. Soms spotten we weinig tot niets en soms staat er ineens een olifant midden op de weg. Dat is elke keer weer schrikken. De Afrikaanse olifant is zo groot! En ons huurautootje is zo klein! De olifanten lopen vlak langs onze auto terwijl wij onze adem inhouden en hopen dat ze vredig onze auto zullen passeren. Geweldig om ze van zo dichtbij te zien!
En dan komt ineens het einde van onze tijd in Zuid-Afrika in zicht. Eind juli kwamen we aan, maakten een geweldige reis met mijn ouders, beleefden een groot avontuur in Namibië, vonden onze plek in Port Elizabeth en nu, nu staat er een terugvlucht naar Nederland op de planning. Woensdag 30 november is het zover. Maar tot die tijd gaan we nog kei hard genieten. Genieten van de jongens bij Cheshire, genieten van Peter, Daphne en de familie, genieten van de mooie natuur. Genieten van de ‘voorlopig’ laatste dagen in Zuid-Afrika.
9 reacties
❤️❤️❤️❤️
Lieve Wilke en Koen,
Wat hebben jullie in Port Elisabeth hard gewerkt aan jullie groentetuin project!
Mooi dat jullie ook andere projecten hebben kunnen steunen van de donaties die jullie hebben ontvangen ,TOP!
Dat moet daar wel gaan groeien met alle liefde die jullie daarin hebben gestoken..
Prachtig om die blije en lachende gezichten te zien😍
Wat zullen ze jullie gaan missen en jullie hun.
En dan die lieve Peter en Daphne maar die gaan we met Kerst in Nederland ontmoeten.
Wij kijken ernaar uit om ze in de Kets te mogen ontvangen .
Lieve Wilke en Koen wij vinden het heerlijk om jullie volgende week in onze armen te sluiten !
Liefs papa en mama ❤️❤️
Prachtig hoe jullie je inzetten voor al deze prachtige mensen! Dat doen jullie goed ❤️ En zij ook!
Geniet nog van de “laatste” dagen x
Eens Wilmique….wat een avontuur, geweldig 👌🔝
En zo zijn we ruim negen maanden met jullie mee op reis geweest. Eerst Zuid Amerika en daarna Zuid Afrika. Door de mooie verhalen in de blogs en de prachtige foto’s waren we er een beetje bij.
Nu kijken we uit naar volgende week om jullie weer in onze armen te kunnen sluiten.
Geniet nog van de laatste week daar.
Kus mam en pap
💓
Baie liefde Wilke & Koen!
Lieve wilke en Koen, weet zeker dat de mensen aan de andere kant van het dunne lijntje jullie zeker zullen missen.
Het was leuk jullie te ontmoeten, hele goeie reis en fijne tijd in Nederland.
Geniet nog even van het mooie Africa!
… thanks for visiting, for the support & for “getting it”! 😉
He Koen en Wilke, na jullie avonturentijd nog zo’n prachtig werk verricht petje af!! Jullie hebben heel veel betekend voor de mensen daar, dat weet ik zeker. Goede terugvlucht en een fijne tijd in Nederland, geniet ervan. Succes met het plannen van het vervolg. Groetjes Monique