De tijd vliegt voorbij. Bijna vier maanden geleden vlogen we naar Costa Rica en nu bezoeken we alweer het vijfde land: Argentinië!
De reis van Lima naar Buenos Aires verliep prima, maar ‘s nachts. Laat ons nou net geen helden zijn als het gaat om slapen in een vliegtuig..
Moe komen we ‘s ochtends vroeg aan en wanneer we de aankomsthal verlaten schrikken we van de kou. Het is nog vroeg, de zon moet nog doorkomen, het zal wel warmer worden.. Nou, niet echt! Het is winter in Argentinië, dat wisten we, maar dat de ochtenden zo koud zouden zijn hadden we niet verwacht.
In de buurt van onze Airbnb scoren we een ontbijtje waarna we ons bed induiken. Even wat uurtjes slaap inhalen.
Buenos Aires is een grote stad, een hele grote stad! We verblijven in de oudste wijk, San Telmo. Vol met koloniale panden, statige villa’s, antiekwinkels, barretjes en restaurantjes waar de tijd stil heeft gestaan. Niet alle straten zijn geasfalteerd, veel bestaan uit kinderkopjes. Grote bomen zorgen in de zomer voor schaduw, maar hebben nu herfstkleuren of zijn kaal.
We wandelen wat rond, zoals we ook aan het reizen zijn: op rak, zonder doel.
De wijk is prachtig! En wanneer de zon wat hoger aan de hemel staat wordt de temperatuur aangenamer. Maar alsnog, lange broek aan en sjaal om!
Tijd voor iets praktisch: onze dollars omwisselen naar peso’s. Iets waar we allebei niet zoveel zin in hebben, want dat gebeurd hier op een bijzondere manier. We kunnen gewoon naar een wisselkantoor gaan, maar in Argentinië is de ‘blue dollar’ veel interessanter.
Het is lastig om uit te leggen, en wanneer ik denk dat ik het begrijp snap ik er eigenlijk nog niks van. Het gaat in ieder geval over het feit dat de Argentijnse peso erg instabiel is. De koers wisselt enorm en van de een op andere dag kan de peso nog maar de helft waard zijn van wat ie gisteren waard was. Hierdoor willen de Argentijnen liever Amerikaanse dollars hebben, aangezien deze een stuk stabieler is qua waarde.
Daarom is er een run op dollars, maar deze kun je nergens pinnen. De overheid heeft bepaald dat elke Argentijn maximaal voor 200 dollar mag wisselen per maand, anders verdwijnen er teveel peso’s uit de economie en wordt hij nog minder waard. Door heel deze situatie is er een zwarte markt ontstaan met de zogeheten ‘blue dollar’. Omdat men dollars wil hebben is de koers van deze dollar gunstiger voor het wisselen van dollars naar peso’s. En dat is wat wij hebben gedaan: gewilde dollars in Lima gepind om deze vervolgens op de ‘zwarte markt’ om te wisselen naar peso’s.
Het is een lastig verhaal, maar het komt erop neer dat we voor onze 400 dollar 81.000 peso’s hebben gekregen, in plaats van 48.600 peso’s als we gewisseld zouden hebben in een normaal wisselkantoor.
Koen heeft uitgezocht waar we moeten zijn, stappen de metro uit en belanden in een drukke winkelstraat. Om de paar meter staan er mensen “cambio, cambio” te roepen. Geen idee wat ze ermee bedoelen, totdat Koen zegt dat we bij een van die mannetjes moeten zijn. Het voelt vreemd en het lijkt alsof er op ons hoofd geschreven staat dat er dollars in onze tas zitten. We lopen onrustig op en neer en hebben geen idee hoe we het moeten aanpakken. Het voelt alsof we iets illegaals gaan doen, maar dat is helemaal niet zo. Nou ja, het is niet legaal, maar ook niet illegaal.
In de straat spreken we een mannetje aan en hij laat zien met welke koers ze wisselen. We gaan akkoord en hij neemt ons mee een verlaten winkelcentrum in. We lopen langs wat ‘antiekwinkels’ waar de etalage vol staat met toeters en bellen, waardoor het onmogelijk is om naar binnen te kijken. Ook wij gaan zo’n ‘antiekwinkel’ binnen. Er valt weinig antiek te kopen want de toonbank staat vol met machines om geld te tellen. Het voelt ongemakkelijk, maar we doen het er maar mee. We geven hem onze dollars en hij geeft ons een stapel briefgeld. Het past nauwelijks in ons schoudertasje, dus ik stop de paspoorten en de handgel in m’n zakken, we moffelen het geld weg en met lichtelijke hartkloppingen verlaten we de ‘antiekwinkel’.
Echt veilig voelt het niet, wat als iemand ons in de gaten heeft gehouden en dus weet dat we zijn gaan wisselen? We gaan snel een restaurant binnen om even alles op een rijtje te zetten, want ondanks dat het spannend was moeten we er ook hard om lachen: alsof we twee sukkeltjes zijn die iets stouts hebben gedaan.
Ik loop naar de vitrine om alle taartjes te checken, wanneer ik terug aan tafel zit zie ik ons schoudertasje nergens meer. Ik vraag aan Koen waar ‘de zak met geld is?!’ – ‘Ik zit erop!’ Is zijn antwoord. We komen niet meer bij, terwijl de mensen om ons heen ons vragend aankijken!
Genoeg spanning en sensatie. We genieten van de stad en wandelen door verschillende wijken. De kleurrijke wijk La Boca bezoeken we met een gids. Vroeger was deze wijk niet zo fleurig. Het was een arme arbeiderswijk waar veel immigranten woonden die werkten in de haven. De leefomstandigheden in de huizen van golfplaten waren verre van comfortabel. Een kunstenaar, geboren en getogen in de wijk, besluit de wijk op te vrolijken en geeft de wijk allerlei kleuren.
Vandaag de dag wordt de wijk elk jaar door duizenden toeristen bezocht. Niet alleen vanwege de kleurrijke straten, maar ook om een voetbalwedstrijd van de Boca Juniors bij te wonen (als je op tijd een kaartje hebt weten te scoren!).
De stad bevalt ons goed en hebben nog lang niet alles gezien. We besluiten wat nachtjes bij te boeken in een andere wijk van de stad. Het leuke is dat we daardoor ook in het weekend in de stad zijn. Doordeweekse dagen of weekenden voelen toch anders aan. In het weekend bruist een stad vaak nog meer, mensen zijn vrij en vieren met elkaar het weekend. We mengen ons ertussen, in de mooiste boekwinkel van de stad, op de markt, op het plein en in de foodhall. Toeristen zien we nauwelijks, het is dan ook niet de beste reistijd voor Argentinië, want dat zijn de maanden november tot en met maart, wanneer de temperatuur wat aangenamer is…
Bij Argentinië denk je al snel aan een groot stuk Argentijnse steak. En laat in Buenos Aires nou net het beste steakhouse van Zuid Amerika zitten! Drie weken van te voren hebben we het eerste beschikbare tafeltje gereserveerd met de gedachten; als we er zijn is die tafel voor ons, als we er niet zijn annuleren we de reservering. Toch maar goed dat we er nog wat nachten aan hebben geplakt, want dat stuk vlees hadden we niet willen missen!
7 reacties
Ziet er allemaal goed uit…lijkt me ook een mooie kleurige stad zo te zien aan de prachtige foto’s 👍🏻En jullie doen spannende dingen haha, op je geld gaan zitten Koen 🙊💰 🪙…
Liefs van ons 👋😍
Leuke sfeer-impressie van de stad. Buenos Aires is veel charmanter en hipper dan ik had gedacht. Het gedoe met het geld en de Amerikaanse dollar komt me wel bekend voor. Vroeger kon je in heel veel landen als buitenlander niet met de lokale valuta betalen, of tegen een onrealistische koers. In heel Oost-Europa vóór de val van de muur was dat bijvoorbeeld het geval.
Wow wat een avontuur met dat geld, stiekemerds🙈🙈Is Koen er nog wel van Ad gekomen of heeft hij het ferder uitgebroed🙃🙃Al 4 maanden onderweg…… maar ervaringen en herinneringen voor 10 jaar. Maak nog maar veel van die mooie foto’s, dan kunnen wij mooi meereizen. Groetjes
Wat een mooie blog alweer!
Enne ………….weer wat geld in jullie zak gestoken 💰💰💰💰.ooohhhh kassa!
Kunnen jullie nóg langer reizen😜
Op naar jullie volgend land in zuid Amerika !
Liefs 😘😘
Wilke en Koen, wat maken. Jullie veel mee. We genieten ook van de verhalen. We wensen jullie. Nog een fijne tijd en volgen jullie. Groetjes Cilia..
Wauw, zie jullie blog nu pas. Prachtige foto’s weer, lekker makkelijk leesbaar geschreven en die bibliotheek is echt een droom.
Wat een prachtig verslag van jullie reis! Ik geniet van jullie verhalen, de avonturen en de spanning want spannend kan het zijn in landen waar iedereen iets van je wil of denkt te kunnen krijgen. Benieuwd naar jullie volgende blog.
Super dat mama mij jullie link door heeft gestuurd. Ik krijg na een paar jaar ‘coronastilte’ extra veel zin in ons cuba-avontuur in september
Groet Corina