We laten de Pantanal achter ons en rijden terug naar Cuiabá. Onze vlucht naar Salvador vertrekt om 03.00u die nacht, dus hebben we een simpele hotelkamer vlakbij het vliegveld geboekt om van te voren een kort dutje te doen. Ook nu hebben we helaas weer geen directe vlucht dus vliegen we eerst naar São Paulo en vervolgens naar Salvador waar we om 11.00u, doodmoe, aankomen.
We stappen in een Uber en vertrekken richting ons appartementje in het centrum. De rit is niet veelbelovend. Het valt met bakken uit de hemel en hoe dichter we bij de stad komen hoe schrijnender de situatie wordt. Armoede, sloppenwijken, daklozen, vervuilde straten, vervallen gebouwen..
Salvador is een miljoenenstad gelegen aan de Atlantische Oceaan en staat nou niet bepaald bekend om zijn veiligheid. Salvador is vooral berucht vanwege zijn straatcriminaliteit, bendes, drugs, armoede, moorden.. We zijn dan ook gewaarschuwd: let op je spullen en ga vooral de favela’s niet in! Niet heel prettig om met die boodschap een stad te bezoeken. Maar we hebben gelezen dat Salvador een leuk en kleurrijk centrum te bieden heeft dus geven we de stad toch een kans!
Bij aankomst doen we een dutje, doen boodschappen en zijn verder niet in staat om op rak te gaan. Op tijd naar bed, dat is het beste idee!
Ik doe mijn ringen af en laat m’n telefoon ‘thuis’, we nemen weinig geld mee en hebben dan het idee wel klaar te zijn voor Salvador. We beperken ons tot Pelourinho, het centrum dat volgens vele bronnen over het algemeen veilig is. De aanwezigheid van politie valt gelijk op en geeft ons deels een veilig gevoel. Al is het natuurlijk jammer dat ze er moeten zijn, ze zijn niet voor niets volop aanwezig.
We wandelen een rondje door de wijk en zijn positief verrast. Kleurrijke koloniale huizen, mooie kerken en de sfeer op de pleinen is gemoedelijk. Aan terrasjes geen gebrek, die tevens ook goed gevuld zijn. Het is eigenlijk best gezellig!
We gaan zitten op een bankje op het plein en worden gelijk aangesproken door een grote, brede Braziliaan die vergeten is zijn shirt aan te trekken. Met zijn zware stem knoopt hij een praatje met ons aan. Hij maakt muziek en voordat we het weten zit ik met een muziekinstrument in mijn handen. En wel met de ‘berimbau’, een typisch Braziliaans muziekinstrument dat vaak gebruikt wordt bij de vechtsport capoeira. Het instrument bestaat uit een stok, een ijzeren snaar en een uitgeholde kalebas. Met een stokje tik je tegen de snaar en door een steen tegen de snaar aan te houden kun je het geluid beïnvloeden. De kalebas houd je tegen je buik of juist niet, waardoor je de galm bepaald.
Dus, daar zaten we dan. Goed ongemakkelijk. Want we bakten er natuurlijk niks van! Hij riep z’n vrienden erbij met allerlei andere muziekinstrumenten en ze zongen vrolijk een lied. Ik had de berimbau ondertussen snel bij Koen op z’n schoot gezet, want hij moest het toch ook even proberen?!
Na een kleine donatie bedankte meneer ons vriendelijk en nam zijn berimbau weer terug.
Kort daarna horen we iemand gillen waarna ik een jongen een steeg in zie rennen. Zo zie je maar, hoe gemoedelijk de sfeer ook is, het is opletten geblazen! En de sfeer is niet op alle plekken prettig. Er lopen veel straatschoffies rond die ons met hun donkere ogen begluren, van top tot teen. Ik kijk terug en lach maar vriendelijk, al weet ik wel beter..
Voor ons is het natuurlijk weer even wennen want tot nu toe hebben we alleen maar in de natuur van Brazilië gezeten, nu zijn we ineens in een grote stad. Een stad die niet te vergelijken is met alle andere steden die we tot nu toe bezocht hebben. Het is er lawaaierig, overal muziek, mensen die zingen, mensen die dansen, mensen zijn luidruchtig, verschillende culturen en kleurrijke kleding. Maar het grootste verschil is dat mensen iets van ons willen, mensen komen naar ons toe, maken contact.
Wanneer we een bezoek brengen aan het strand van Salvador voelen we ons niet veel veiliger dan in de stad. Jonge gasten volgen ons, willen ons een strandbedje aansmeren en nemen niet snel genoegen met een ‘no thank you’. Gelukkig vinden we aan het strand een leuk terras waar we de hele middag genieten van de zon en het uitzicht op zee.
Vier nachten in Salvador was net iets teveel van het goede, maar uiteindelijk hebben we ons er prima vermaakt. Toch zijn we blij om naar onze volgende bestemming te varen, het eiland Morro de São Paulo (dat verder niks met de stad São Paulo te maken heeft!).
De catamaran ligt klaar. In ongeveer 3 uur tijd zullen we naar het eiland varen. Voordat we aan boord gaan neem ik voor de zekerheid een reispilletje. Als kind had ik last van reisziekte, inmiddels ben ik er denk ik voor 99% overheen, maar je weet het nooit! Koen slaat over, hij verwacht geen spannende boottocht.
Aan de voorkant van de boot kun je binnen zitten, wij besluiten naar achteren te lopen. Op het dek kun je buiten zitten, net zo lekker aangezien het warm is.
De ankers worden gehesen, het is tijd om te gaan. De eerste paar minuten verlopen vredig en wanneer we omkijken zien we de enorme skyline van Salvador. Maar lang kunnen we niet van het uitzicht genieten. Voordat we het weten ketst de catamaran over de golven heen en blaast de zilte wind zoute spetters de boot in. Maar ach, van een beetje water smelten we niet en we lachen erom. Al is het met het lachen snel gedaan. Het vaste land verdwijnt en we varen inmiddels op open zee, die nogal wild is. De golven zijn hoog en het waait stevig. Voor het eerst tijdens onze reis ben ik bang, écht bang. De tranen springen in mijn ogen terwijl de boot over de enorme golven deint. Ik wil me ergens aan vasthouden maar dat gaat niet dus leg ik mijn hand op Koen z’n been en heb nauwelijks in de gaten dat ik hem constant knijp.
Terwijl de gespierde bemanningsleden vrij ontspannen lijken zie ik onze backpacks al op de bodem van de zee liggen. Mijn angst voor diepe, donkere wateren en de onderwaterwereld wordt op de proef gesteld.
Al snel delen de bemanningsleden kotszakjes uit en zien de eerste passagiers geel en en groen van misselijkheid. De een hangt over boord en de ander hangt minutenlang boven het toilet. Ben je niet zeeziek, dan wordt je hier wel misselijk van. Ook binnen voelen veel mensen zich niet goed en het is zaak om deze mensen op het dek te krijgen, frisse lucht en zicht op de horizon. Maar dat is nog een hele klus want lopen op de boot is bijna niet mogelijk door de deining. In de sterke armen van het personeel worden steeds meer mensen naar het dek gebracht. De een ziet nog groener dan de ander.
Koen besluit voor de zekerheid toch maar een reispil te nemen, maar we voelen ons over het algemeen wel prima. We concentreren ons op onze ademhaling en de horizon, én proberen vooral de kotsende passagiers te negeren.
Het personeel is super lief en houden constant iedereen in de gaten. Aan ons is wel vijf keer gevraagd hoe we ons voelen en of het wel goed gaat. We zitten allebei in onze eigen wereld en praten nauwelijks met elkaar, opperste concentratie. Totdat ik afgeleid wordt door iets in het water. Spetters, een wolkje mist.. En dan zie ik het, een walvis komt boven om adem te halen. Volledig uit m’n concentratie gerukt draai ik me om naar Koen en roep wild dat er een walvis vlakbij de boot zwemt. Hij showt zijn grote staart en verdwijnt dan weer onder water. Toch een geluksmoment tijdens deze uitdagende, misselijkmakende boottocht.
Na drie uur varen komt het eiland in zicht en lijkt de misselijkheid bij iedereen te zakken. De zon weerkaatst op de stranden, palmbomen dansen in de wind en dolfijnen heten ons welkom wanneer we aanleggen aan de steiger. Halleluja, we zijn er!
We bedanken de bemanningsleden, zij hebben deze tocht hard moeten werken. Door hun aanwezigheid had ik er alle vertrouwen in dat we veilig weer aan land zouden komen!
Dan ontmoeten we Marcos, een van de vele gasten die met kruiwagens bagage naar hotels brengt. Er rijden hier geen auto’s en motoren dus zijn kruiwagens de oplossing. En daar wordt volop gebruik van gemaakt want het eiland kent steile paden. Dus ook wij leggen onze backpacks in de kruiwagen van Marcos en gaan richting ons verblijf, dat bij aankomst een pareltje blijkt te zijn. Een fijn appartement, rustig gelegen, een verfrissend zwembad en heerlijke ligstoelen. Vakantie!
Vakantie? Klinkt gek, maar toch voelt het wel een beetje zo. Even niksen, luieren op het strand of bij het zwembad en heel wat terrasjes uitproberen. Ik vind de rust om m’n boek er weer eens bij te pakken en zo worden de geplande vijf nachten verlengd naar negen nachten, en nogmaals verlengd naar twaalf nachten.
Wat zal ik schrijven? Er valt niet veel te schrijven want we doen niet zoveel!
Het eiland is prachtig en we genieten enorm! Elke dag wandelen we een stukje, drinken een kokosnoot op het strand, boekje lezen, koken of uit eten. Het leuke ervan is, het dorp is zo klein dat je na een aantal dagen mensen gaat herkennen, en zij herkennen ons ook. Dus wanneer we een rondje wandelen worden we regelmatig begroet en lijkt het alsof we onderweg vrienden tegenkomen. Maar je komt meer tegen tijdens een wandeling, bijvoorbeeld de ambulance van het eiland. We moeten twee keer goed kijken, maar dit is toch echt een ambulance: een quad met daarachter een hokje op wielen.
Kortom, Brazilië heeft veel eilanden, maar hier is het gelijk raak en hebben onze draai snel gevonden!
Op het strand vervelen we ons geen moment. Rustig een boek lezen zit er bijna niet in want er is van alles te zien. Vooral de ijdele, ietwat blote Brazilianen stelen de show: gespierde mannen in strakke zwembroekjes en vrouwen met hele ronde, vaak neppe, rondingen in weinig bikini. Veel vrouwen hebben zelfs op het strand make-up op, inclusief rode of roze lippenstift. Het is wel duidelijk wie hier de toeristen zijn..
Naast al het bloot is er ook geen gebrek aan eten, drinken en muziek. Livemuziek en Braziliaanse deuntjes uit grote boxen wisselen elkaar af. Cocktails worden aan de lopende band geshaked en om de paar minuten komt er een vette frituurlucht langs. Rustig op het strand liggen is er niet bij, maar wat is het leuk om het Braziliaanse eilandleven te ervaren!
Klinkt niet echt als reizen, maar meer als vakantie toch?!
En helaas, ook aan deze vakantie komt een eind. Er staat ons weer een boottocht terug naar Salvador te wachten. Hier zien we toch wel een beetje tegenop gezien de spannende heenreis.
Marcos brengt onze spullen met de kruiwagen naar de steiger, we nemen afscheid van Vera en haar lieve hond, nemen een reispilletje en zijn dan klaar voor vertrek.
Gelukkig zijn de sterke bemanningsleden weer aanwezig, dan moet het wel goed komen! Toch? De uitleg over de reddingsvesten wordt dit keer overgeslagen, is dat goed nieuws? Blijkbaar wel want de zee is een stuk rustiger, gelukkig. Ondanks dat is de helft van de boot na tien minuten zeeziek en wordt er weer volop gebruik gemaakt van de kotszakjes. Wij focussen ons op de horizon en komen fris en fruitig aan in Salvador. Hier slapen we een nachtje om vervolgens het vliegtuig te pakken naar Rioooo, de Janeiro!
7 reacties
Hoi Koen en Wilke.
“Klinkt niet als reizen, maar meer als vakantie! “ 😂
Al een half jaar vakantie zou ik zo zeggen en dat is nog niet over. Nog even 10 dagen genieten van Zuid Amerika en dan door voor het volgende continent.
Weer mooi geschreven Wilke en erg mooie foto’s.
Kus Yvonne
Hai Hai,daar
Ow wat moet ik lachen om de actie met de berieumbaum, schrijf ik het goed?
In ieder geval ik heb ooit in een ver verleden een workshop capoera gevolgd, wat net zo goed ging als spelen bij jullie op het instrument.
Hahaha.
Ik zie het al voor me jullie de muziek ik de sport…. Ideaal duo. 😜
Qua temperaturen zitten wij in Nederland waars op het zelfde nivo als jullie, komende week kan het hier wel 37 graden of meer worden.
Pfffff lekker hoor 🥵.
Maar hey wat ziet dat er fantastisch uit jullie “vakantie” wel heerlijk om even op te laden.
Op tv komt wel eens een programma over beruchte wijken in Brazilië, brrrrr.
Mij niet gezien.
Jullie hebben toch wel jury gespeeld op het strand met de te strakke speedos en kleine bikinis….
Jij krijgt een uhhhh 6je of niet?
Op naar Rio.
Vandaag zijn jullie op bezoek bij Jezus.
Ben weer heeeeeel benieuwd naar verhalen en fotos.
Adiossie…
Liefs Marielle
Wat vervelend zeg.. naar gespierde mannen kijken continue. Bah.
Verder snap ik make up op het strand wel hoor. Maargoed ik ben dan ook halfbloed. Zal wel in de genen zitten haha.
Wat een spannende boottocht ! Maar het was gelukkig de moeite waard.
Leuk om jou gisteren gesproken te hebben via FaceTime op t feest van jullie pap ! Veel plezier in Rio de Janeiro 😃🤗
Hé levensgenieters,
Weer is het gelukt om een mooi stekkie te vinden op een prachtig eiland 🏝!
Om jaloers op te worden!
Prachtig weer jullie foto ‘s en verhalen.
Aftellen nu….op naar Afrika.
Wij zijn er klaar voor…..we kunnen niet wachten…..gezonde spanning hoor!
Groetjes,papa en mama 🥰🥰
Fijn om “achteraf “te lezen wat jullie meemaken. Jeetje Wilke, jullie zijn soms echte helden. Ik niet hoor op zo’n misselijkmakend bootje op een ruwe zee 🛶🛶. En jongeren die je niet kunt vertrouwen. Gelukkig is Koen bij je hé, je beschermengel 🤭 haha. En Gelukkig komt alles weer goed en genieten jullie van een paar dagen” vakantie “🤪😃. Lieve groet weer…
Wat heeeerlijk jaloersmakend weer 😍😍