De eerste kilometers zelf rijden in een ander land zijn altijd spannend. Vooral Cusco uitkomen is een drukte van jewelste. Het is ook altijd maar de vraag aan welke verkeersregels men zicht houdt, aangezien er ook heel wat ongeschreven verkeersregels zijn. Daarbij moet je nog rekening houden met allerlei onrust op en langs de weg zoals overstekende honden, spelende kinderen, rotsen die op de weg liggen die naar beneden zijn gerold en de gevaarlijke en diepe potholes.
De stad uitkomen gaat uiteindelijk snel en voordat we het weten rijden we door het prachtige landschap van Peru. Heel fijn om weer die vrijheid van een auto te ervaren, want zodra we langs een viewpoint rijden kunnen we gewoon stoppen en even de benen strekken.
De heilige vallei ligt niet ver van Cusco, dus na een dik uurtje rijden verlaten we de geasfalteerde weg en rijden we door boerenland richting ons eerste verblijf van deze week.
Er zijn tientallen dames aan het werk op het land, de mais wordt geoogst. Ze worden vergezeld door wat grazende koeien en nieuwsgierige honden. Het ziet eruit als zwaar werk, elke maiskolf wordt met de hand geoogst en dat pal in de zon. Wanneer we langs rijden kijken de dames op, zwaaien en laten hun mooiste glimlach zien. Het contact met de bevolking ervaren wij hier echt totaal anders dan in Bolivia. De Peruanen zijn meer open, maken contact en begroeten je zonder twijfel.
Na een stukje onverharde weg zien we ons huisje staan en worden we ontvangen door de eigenaar. We voelen ons meer dan welkom en het huisje is leuker dan verwacht! Maar het is vooral het uitzicht en de omgeving waar we stil van worden. Het is er zo, zo mooi! En stil, wat heerlijk is na een week in een drukke en toeristische stad. We doen wat boodschappen, maar de rest van de dag zijn de hangmatten van ons!
Ons verblijf ligt in de buurt van het dorpje Písac. Eerlijk gezegd heb ik me niet goed voorbereid en dacht ik dat we in een of ander gehucht zouden uitkomen, maar niets blijkt minder waar. De straten zijn gezellig en knus, het is er druk en er zijn allerlei restaurantjes en winkeltjes. We struinen wat rond. Het valt ons op dat hier niet de doorsnee toerist rondwandelt. Het stikt er van de hippies!
Vrouwen met korte, pittige kapsels. Mannen met lang, draderig haar met hier en daar een dreadlock. Houtje-touwtje kleding, kralenkettingen, de een loopt op blote voeten, de ander op afgetrapte sandalen en vanaf een afstand ruik je de wierook.
Oké, we hebben niet echt iets tegen hippies, maar we hebben er ook niets mee. Later horen we van Andreas, de vrolijke eigenaar van de Airbnb, dat er een commune met hippies in Písac is. Dit vanwege ‘de goede energieën’ in het gebied. Het zal allemaal wel, ik denk dat wij daar te nuchter voor zijn. Ook Andreas lacht er een beetje om.
Die avond maakt Andreas een kampvuur en sluiten we aan, zo ook onze hippie-buurvrouw. Zittend op de grond met een trommel tussen haar benen, neuriënd en wel. Niet echt ons ding. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar we hebben er gewoon niks mee!
Vervolgens steekt ze een of andere pret-sigaret op met de vraag of wij ook willen. Nee bedankt. Ze is helemaal verbaasd dat we niet roken en dat we de tabak die ze rookt niet kennen. Dan vraagt ze of we de San Pedro Cactus al hebben geprobeerd. De wat? En opnieuw is ze weer helemaal verbaasd.
Men maakt van de San Pedro Cactus een drinkbaar siroop wat vervolgens wordt gebruikt in een ritueel om bijvoorbeeld te genezen van PTSS. Het goedje maakt dat je gaat hallucineren en volgens Andreas is dit DE reden waarom mensen in de omgeving van Písac verblijven. ‘You should try!’ Nou, ook hier passen we voor! Als het dan ook nog over een manier van vasten gaat, die wij niet kennen, haakt ze af en vertrekt ze naar bed. Ik denk dat we allemaal aanvoelen dat we niet op dezelfde golflengte zitten, maar dat is niet erg. Ieder zijn ding.
We gaan verder, bezoeken de Inca ruïnes van Písac en rijden naar onze volgende bestemming.
We slapen vlakbij Ollantaytambo. Vanuit daar vertrekt de trein richting Machu Picchu, want met de auto kun je er niet komen! De treintickets hebben we al enige tijd van te voren vastgelegd, want als je er niet op tijd bij bent zijn alle zitplaatsen uitverkocht. En om nou vier of vijf dagen de Inca Trail te lopen naar Machu Picchu zien we niet zo zitten.
De dag voordat we naar Machu Picchu gaan krijgen we te horen dat er stakingen zijn en dat de treinen niet rijden. Balen dus. Daarnaast weten we niet hoe lang de stakingen gaan duren, dus gaan we überhaupt nog wel naar Machu Picchu?
Wanneer we de volgende ochtend wakker worden hebben we een mailtje met het bericht dat de treinen ook vandaag niet zullen rijden. Iets waar we ons eigenlijk al op voorbereid hadden. We ontbijten op ons gemak en besluiten om toch een kijkje te gaan nemen bij het treinstation, al is het maar om informatie te krijgen over hoe het met onze treinkaartjes zit. Het is namelijk een dure grap om met de trein naar Machu Picchu te gaan (€280 retour voor twee personen). Daarbij komt nog kijken dat je van te voren ook al kaartjes voor Machu Picchu moet vastleggen en betalen, €80 voor twee personen.
Wanneer we bij het treinstation aankomen is er tot onze grote verrassing best wat actie. We hadden gedacht dat het helemaal uitgestorven zou zijn. Terwijl Koen de auto parkeert ga ik kijken wat er aan de hand is. Tot mijn grote verbazing staat er een trein en mogen mensen het perron betreden. Goed, als de treinen rijden, gaat die van ons over 10 minuten! Als een gek ren ik terug om Koen te halen, nu mogen we de trein natuurlijk niet missen!
Eenmaal op het perron is er veel onduidelijkheid, ook het personeel kan ons nergens antwoord op geven. Zelf moeten we ook even schakelen aangezien we niet gedacht hadden toch naar Machu Picchu te gaan. Onvoorbereid en een beetje van slag stappen we 2 uur later de trein in. Toch een onverwachts cadeautje op Koen zijn verjaardag!
Na een prachtig uur met de trein komen we aan in het bergdorp Agua Calientes. Vanuit daar moeten we nog een half uur met de bus die ons (steil)omhoog brengt naar de ingang van Machu Picchu. Dit busritje kost retour voor 2 personen ook nog eens 44 euro. Tel uit je winst….
Aan de late kant komen we aan bij de ingang van het park, het tijdslot dat we gereserveerd hadden om binnen te komen is door alle vertraging al lang voorbij. Lichtelijk gespannen laten we onze kaartjes zien. Gelukkig wordt er niet moeilijk gedaan en mogen we binnen!
Via een trap klimmen we nog een kwartiertje de hoogte in. De omgeving is prachtig. Hoge bergen, de stilte, zicht op een gletsjer, in het dal loopt een rivier, lama’s wandelen in het rond, blauwe lucht en sommige bergtoppen zijn verstopt achter de wolken. Het doet wat mysterieus aan. Het is zo onwijs afgelegen, dat wanneer we Machu Picchu zien liggen, we bijna niet kunnen geloven dat het echt is.
We genieten enorm en zijn heel blij dat ons tripje toch door is gegaan. Het einde van de middag nadert waardoor Machu Picchu wordt gehuld in het warme licht van de ondergaande zon, zo mooi!
Moe en tevreden laten we Machu Picchu achter ons. Met de bus gaan we terug naar het treinstation, waar we in plaats van met een mooi uitzicht, nu rijden door het pikdonkere landschap van Peru.
De dag na Machu Picchu doen we het rustig aan en drinken we een biertje bij de bierbrouwerij een eindje verderop. Koen komt niets te kort, want in Peru houden ze ook wel van een biertje brouwen!
Tijdens de laatste volle dag in de heilige vallei maken we heel wat kilometers en doen we verschillende bezienswaardigheden aan. We nemen een kijkje bij Moray dat op 3500 meter hoogte ligt. Deze Inca-ruïne bestaat uit terrassen met verschillende dieptes. Wat nou precies de bedoeling was van deze terrassen is onbekend. Men denkt dat de Inca’s deze plek als ‘laboratorium’ gebruikten om de gevolgen te bestuderen van het telen van groenten binnen verschillende microklimaten. Op deze manier wisten ze op welke hoogte je het beste bepaalde groenten kunt laten groeien. Vanwege de verschillen in hoogtes, het ontwerp en de plek van de terrassen ten opzichte van de wind en de zon, ontstaat er per terras een temperatuurverschil, en dus ontstaat er op elk terras een microklimaat.
Vervolgens nemen we een kijkje bij Maras. Verscholen tussen de bergen liggen honderden zoutpannen. Diep in de bergen zit een zoutwaterbron. Men heeft een systeem aangelegd waarmee ze het zout water naar de terrassen geleiden. Hier doet de zon haar werk. Het water verdampt, mannen werken hard om al het zout te verzamelen en vervolgens doen wij ‘s ochtends Sal de Maras over ons gebakken eitje.
Wat een dag, alweer zijn we overladen met de schoonheid van Peru. Machu Picchu, de Inca-ruïnes, de zoutpannen, de vergezichten terwijl we in de auto zitten, de authentieke dorpjes en de markten waar je zo nu en dan door een koe aangekeken wordt.
Met pijn is ons hart rijden we terug naar Cusco. De week met de huurauto zit erop, maar ook komt onze tijd in de machtige bergen van de Andes tot een eind.
Inmiddels zijn we in Lima, de hoofdstad van Peru. Of de stad heel aantrekkelijk is, nee dat niet. We schrokken zelfs en beetje toen we aankwamen met het vliegtuig. De lucht zag Nederlands grijs en de zeewind voerde een mistige, koude deken van mist over de stad. Maar de afgelopen dagen is het opgeklaard en doet de zon haar best. Dan ziet Lima er toch wel wat vriendelijker uit, gelegen aan de zee met leuke koffiezaakjes en lieve mensen.
Peru, blij dat we dit land hebben mogen ontdekken! Nu op naar Buenos Aires, Argentinië!
5 reacties
Wat maken jullie veel mee en de foto’s zijn heel mooi. Ik geniet met jullie mee, veel plezier in Argentinië.
Gr Carla
Indrukwekkend hoor Machu Picchu!! En ook de andere locaties. Jullie moeten wel de inheemse “hippie” gebruiken proberen :-).
Groetjes Leon
Prachtige foto’s weer en weer van jullie avonturen genoten. Ik ben benieuwd wat Argentinië jullie zal brengen!!! 🥰
Wat een mooie avonturen hebben jullie weer beleefd en wat een prachtig huisje hadden jullie! Heel gaaf allemaal! Benieuwd naar Argentinië! Geniet ze!!
Wat een pracht en praal van de natuur,zo ongelofelijk mooi. Geweldig!!!