Waar zijn we ook alweer gebleven?
Oh ja, de nachtbus naar La Paz. We vertrokken rond 21.00u en kwamen vroeg in de ochtend aan. De rit viel niet tegen, we hebben zelfs even kunnen slapen.
In La Paz hebben we een klein, maar fijn appartementje gehuurd. We koken wat, doen een wasje en laten alle indrukken van Uyuni bezinken. Het voelt gek om weer door een drukke stad te lopen nadat we een aantal dagen in the middel of nowhere hebben doorgebracht.
De dagen in La Paz doen we niet zoveel. Een van de weinige dingen die we gedaan hebben, heeft wel veel indruk gemaakt. Namelijk de rit met de kabelbaan. Net zoals in Medellin bezit La Paz over een kabelbaan-netwerk om de mensen uit hogergelegen wijken te verbinden met de stad in het dal. Al ligt het dal nog steeds op 3600 meter hoogte! We stappen in om vervolgens het hoogstgelegen bewoonde gebied ter wereld te bezoeken: El Alto. Wanneer we de kabelbaan instappen en we langzaam het dal verlaten zien we enorme bergen met besneeuwde toppen tevoorschijn komen. Een magisch gezicht!
We nemen afscheid van Bolivia en vertrekken met de bus richting Peru, bestemming Cusco. Een busrit waar we best tegenop zien, want als we iedereen moeten geloven duurt ie zo’n 14 a 15 uur.
We gaan goed op weg en al snel bereiken we de grens. In plaats van dat de bus richting immigratie rijdt draait ‘ie om. We rijden terug naar het dorp net voor de grens, wellicht moeten we daar onze stempels halen?
De bus parkeert aan de rand van het dorp en een van de chauffeurs neemt de hele groep mee het dorp in. Tekst en uitleg wordt overgeslagen, dus als een stel schapen volgen we de man. Na een kwartier lopen stoppen we bij een immigratiekantoor, maar daar gebeurd vrij weinig. “Come, come!” Dus we lopen in een aardig tempo verder. Het dorp is authentiek, geen souvenirwinkeltjes maar het echte dagelijkse leven. Alsof we over een filmset lopen. Maar hup, hup, opletten! Anders zijn we de chauff kwijt!
Dan stuurt hij de hele groep een poort door waar zo’n 10 mensen ons aanstaren. Ze dragen een schort, haarkapje, handschoenen, mondkapje en hier en daar staat iets over Covid geschreven. Er staat een tafel met allerlei toeters en bellen erop. Ik krijg het ineens Spaans benauwd, bang dat ze ons gaan vaccineren! En daar ga ik niet mee akkoord, gezien de hygiënische omstandigheden. Daarnaast was een test niet nodig om de grens met Peru over te gaan. Dus wat doen we hier in godsnaam? Niemand die ons uitleg geeft, ik krijg er letterlijk buikpijn van. Straks mogen we alleen de grens over als we een prik laten zetten?
Kortom, ik haal alweer van alles in mijn hoofd terwijl Koen mij tot bedaren probeert te brengen.
Terwijl iedereen maar wat staat draaien komt men in actie. Ze willen ons zuurstofgehalte en bloeddruk opmeten, en ze willen onze vaccinatiebewijzen zien. Dit alles wordt vervolgens op een klein papiertje geschreven en moeten we goed bewaren. Dus dat was het? Ja, dat was het!
Tijdens de wandeling terug naar de bus zakt mijn buikpijn. Het duurde even, zo’n twee uur, maar nu gaan we dan echt de grens over!
Eenmaal de grens over brengen we een bezoek aan immigratie. Dit betekent: iedereen (zo’n 30 man) moet uit de bus inclusief alle bagage, want deze moet door een scan! Vervolgens met z’n allen in de rij voor de uit-stempel van Bolivia en de in-stempel voor Peru. Hier moeten we ook het papiertje laten zien dat we bij de Covid-check hebben gehad. Het duurt en het duurt, dan werkt ook het scanapparaat voor de bagage niet. Welja, de dag is toch al stuk… Kortom, hier hebben we ook nog zo’n drie uur vertraging opgelopen.
Wanneer de zon ondergaat, rond een uurtje of half zes, merken we dat het koud begint te worden in de bus. De temperatuur buiten daalt snel en helaas is er geen verwarming aan boord. Al snel zijn we ijskoud, zelfs ons fleecevest krijgt ons niet warm. Oké, doorbijten maar!
Twintig uur later, om 2.30u komen we aan in Cusco. Blij om een bed te zien!
Het plan was om dit verhaal over te slaan in de blog, maar misschien is het ‘leuk’ om te weten hoe een reis-dag er soms uit ziet voor ons ;-). Want om van punt A bij punt B te komen gaat nooit vanzelf en kost altijd energie! Soms heel veel, soms wat minder.
Cusco, een mooie, maar toeristische stad omdat dit de uitvalsbasis is voor een bezoek aan één van de zeven wereldwonderen: Machu Picchu.
We wandelen wat door de gezellige straatjes, bezoeken de lokale markt, genieten van de zon op Plaza de Armas en eten een hapje met een stel dat we in Bolivia ontmoet hebben. Maar we brengen ook een bezoekje aan de dokter. Helaas blijven mijn darmen zo nu en dan roet in het eten gooien. Dit duurt al zo’n twee maanden. Ik vertrouw het niet. Na contact te hebben gehad met mijn eigen dokter zit er eigenlijk maar een ding op: bloed en ontlasting laten checken!
Van onze Airbnb-eigenaar krijg ik een nummer en adres toegewezen en kan ik dezelfde dag nog terecht. Gespannen stap ik, samen met Koen, de kliniek binnen. Het bloedprikken zal geen probleem worden, als mijn bezoekje aan het toilet maar gaat lukken! Want probeer dat maar eens op commando. De verdere details zal ik jullie besparen.
Tot onze grote verbazing mogen we twee uur later terug komen voor de uitslag. De uitslag die ik al had verwacht: een parasiet! Het betreft een parasiet die regelmatig bij reizigers voorkomt en die je oploopt door besmet water of voedsel. Aan de ene kant balen, maar aan de andere kant ben ik blij dat mijn klachten te verklaren zijn. Met een fikse antibioticakuur van drie pillen op een dag, zeven dagen lang, moet het goed komen!
Na een kleine week doorgebracht te hebben in Cusco staat de ‘Sacred Valley’ op het programma. Een vallei van zo’n 100 kilometer lang met allerlei Inca-ruïnes, knusse dorpjes, ruige natuur en Machu Picchu! Ga je met een tour, dan doe je dit alles in twee dagen. Maar wij hebben de tijd en Koen heeft weer eens zin om auto te rijden, dus huren we er een. Op naar wat kilometers met eigen auto door Peru!
8 reacties
Oei oei! Wilke wat een pech! Gelukkig zijn die stinkende scheetjes nu wel te verklaren 😂 Wat een helse rit hebben jullie meegemaakt zeg. Iets helser dan die puttholes rit in Costa Rica.
(Ben nu wel benieuwd naar de puttholes in Peru 😂) hahah
Het was zeer spannend om te lezen wat jullie nou bij de immigratiedienst moesten doen. Gelukkig viel het allemaal een beetje mee!
Ik kijk alweer uit naar de volgende blog x
Hopelijk kunnen jullie weer even goed uitrusten en opwarmen!
Jeetje wat maken jullie toch allemaal mee, leuk en minder leuk en heeeeel spannend (de gezondheidscheck bij de grens). Hopelijk knap je snel op en is Koen weer een beetje bijgeslapen. X
Oh oh, wat spannend allemaal….fijn dat Koen jou gerust kan stellen ❤ 🙈
Hopelijk gaat het beter met je en hebben de medicijnen geholpen. Nu weer verder met jullie avonturen….liefs
Knap hoe jullie zijn omgegaan met deze tegenslagen. Darmproblemen zijn tot op zekere hoogte inherent aan verre reizen, maar een infectie met een parasiet is nog wat erger. En daarbij de ontberingen van een lange reis op grote hoogte en allerlei douane-toestanden. Na de vorige blog had ik zo’n jaloers gevoel van dat je hier in Nederland wel veel mist. Maar nu heb ik dat wat minder.
Ook ik heb met enige spanning zitten lezen over het avontuur, bij de douane en een mogelijke niet geplande vaccinatie, maar pfff gelukkig liep dat met een sisser af.
Wat moeten jullie dikwijls tot 10 of veel verder tellen om te komen daar waar jullie blij, ontroerd of juist het tegenovergestelde van worden, en dan de parasiet, die was toch niet uitgenodigd?
Wat een brutale medereiziger, heel snel weg ermee.
Hopelijk issie al verdwenen en voel je je weer top Wilke.
Het blijft tof om jullie verhalen te lezen.
En fotos te bekijken.
En hoe gaat het tussen jullie beiden?
Hoe doe je dat 24/7 bij en met elkaar? 😉.
Echte love moet dat zijn.
Wat een geweldig avontuur..
Liefs Marielle
Lieve Wilke en Koen,
Horen en zien dat jullie niet lekker zijn is moeilijk voor het thuisfront maar gelukkig is het weer oké!
Fijn om te FaceTimen en jullie blije gezichten weer tezien.
Wij houden ons vast aan jullie motto:………..komt goed……….!,
En …ooohhhh……..wat een heerlijk vooruitzicht……….eind juli gaan we elkaar in de armen sluiten en mogen wij met jullie mee op rak door…………Zuid-Afrika 🦓🐆🦏🦒🦓 yyyyyyéééhhhhh!
Liefs papa en mama
Hoi hoi groetjes uit Waalwijk
Heb net jullie verhalen gelezen mooie dingen en minder mooie dingen ja dat heb je altijd
Ik lees ook dat jullie pap en mam naar zuid afrika gaan dus niet naar Azië leuk man
Zeg maar tegen jullie pap dat hij uitkijkt voor de bavianen 😉wij zelf gaan 9-9 weer naar thailand hebben er nu al weer zin in ben benieuwd of we jullie nog gaan zien daar
Nou groetjes van ons uit een koud Nederland
Peter en etwienne
We lopen een beetje achter maar nog steeds super om alles te lezen 😍😍
Wat maken jullie veel mee!!