Helaas zit onze tijd in Sucre erop, maar de vooruitzichten zijn niet verkeerd. De grootste zoutvlakte van de wereld bevindt zich in Bolivia, en daar gaan we naartoe! Maar we maken eerst nog een tussenstop in Potosí. Potosí is met 4.090 meter de twee na hoogstgelegen stad van de wereld. Het is een grauwe stad waar volgens de locals hard wordt gewerkt. En dat is te zien. Overal op straat wordt er geklust aan auto’s, er zijn veel houtbewerkingsbedrijven te vinden, eigenlijk is iedereen in de weer.
Op het eerste gezicht is het geen aantrekkelijk stad, er is weinig te doen, er zijn nauwelijks toeristen, maar het koloniale centrum heeft wel wat. We kiezen ervoor om hier twee nachten te verblijven zodat we de hoogte langzaam opbouwen en ons lichaam hier dus aan kan wennen. We weten namelijk dat we tijdens ons bezoek aan de zoutvlaktes op grote hoogte gaan verblijven.
Het wennen aan de hoogte valt vies tegen. Waar we eerst dachten dat het wel ging, merken we nu dat onze nachtrust er flink aan moet geloven. Ondanks dat we doodmoe zijn wanneer we naar bed gaan lukt het niet om in slaap te komen. En zo liggen we allebei uren te woelen. Het wil mij uiteindelijk wel lukken om in slaap te vallen, maar word dan wakker van Koen. Hij stoeit meer met de nachten en ervaart een soort van slaapapneu, dat kan ontstaan wanneer je op grote hoogte verblijft. Het uit zich bij Koen voornamelijk in een snelle ademhaling, hartkloppingen en benauwdheid. Daarbij is het ook een beetje tussen zijn oren gaan zitten: ‘als ik maar kan slapen vannacht’. Tja, dat werkt natuurlijk averechts.
We wandelen door het centrum, doen een extra dutje en eten het lokale gerecht van de stad: een flinke kom soep. De soep is gemaakt van mais met in het midden een vulkanische steen die zorgt voor een borrelend effect en de soep warm houdt.
Al met al was Potosí niet zo’n succes en zijn we blij om na twee nachten verder te gaan.
De busrit van Potosí naar Uyuni duurde zo’n 4,5 uur en verveelde geen moment! Wij zijn een beetje gewend dat er voor grote afstanden bussen worden ingezet speciaal voor toeristen, maar in Bolivia is dat niet het geval en zit je gewoon tussen de locals. Dat zorgt regelmatig voor grappig en ongemakkelijk momenten. Wanneer de bus stopt om mensen op te pikken stappen er tegelijk ook dames in die van alles verkopen om de honger te stillen: zakjes gevuld met gekookte aardappelen en mais, empanadas, zakjes met gelatine die je leeg kunt slurpen, ijsjes. Je kunt het zo gek niet bedenken. Wij slaan vriendelijk over. De geur van het eten en van de locals is niet altijd even prettig, op die momenten zijn we blij met ons mondkapje!
Na een mooie rit door de bergen zien we het dorp Uyuni dichterbij komen. Uyuni ligt letterlijk in het niks en is daarmee een echt woestijndorp. Iets wat voor mij helemaal nieuw is! We schrikken allebei een beetje wanneer we de bus uitstappen want het dorp stelt echt niks voor. Een klein centrum met wat winkels en touroperators, maar daarbuiten zijn het zanderige en grauwe straten met tientallen zwerfhonden. Zelfs de bomen zien grijs van al het stof!
Na een (koud) nachtje slapen gaan we langs bij wat touroperators om te bepalen welke tour we willen gaan doen. Wanneer we een keuze hebben gemaakt moeten er boodschappen gedaan worden, want tijdens de tour zullen we niet snel een winkel tegen komen. Dus we slaan heel wat snacks, fruit en water in. Klaar om de volgende dag op 3-daagse tour te gaan!
Wanneer we ‘s ochtends aankomen bij het kantoortje zien we de grote Toyota Landcruiser al klaar staan! Net zoals de slaapzakken. De grote vraag is nog steeds wie er met ons mee op tour gaan. We gaan sowieso met een chauffeur die tegelijk ook onze gids is, maar er zouden nog drie ander mensen aansluiten. Al snel ontmoeten we een stelletje uit Denemarken en een man uit Engeland. Onze leeftijden liggen dicht bij elkaar en het klikt gelijk. Gelukkig! Want je zit toch uren knus met elkaar in een auto.
We doen een voorstelrondje waarna we de auto klaar maken voor vertrek. De backpacks en slaapzakken gaan het dak op, we zoeken een plekje in de auto, knallen mijn muzieklijst aan en gaan dan op rak, op naar de zoutvlakte.
Tijdens de eerste stop bezoeken we een soort van treinen-kerkhof. De treinen vervoerden eind 19e eeuw mineralen van Bolivia naar Chili. Nu staan ze er verroest bij en is het een populaire plek om foto’s te maken. Wij zijn niet heel erg onder de indruk, we kunnen eigenlijk niet wachten om richting de zoutvlakte te gaan.
Na een half uurtje rijden en foute muziek luisteren (en zingen) doemt de zoutvlakte, Salar de Uyuni, op. We weten niet wat we zien! De zoutvlakte is gi-gan-tisch! Het harde zout knispert onder de banden van de auto en de zon weerkaatst op de witte vlakte, een zonnebril is dus geen overbodige luxe!
Alle tours die worden aangeboden lijken op elkaar en volgen voor een groot deel dezelfde route. Maar onze tour is toch een beetje uniek, we gaan namelijk fietsen op de zoutvlakte, iets wat andere tours niet doen!
We stappen allemaal op een mountainbike en moeten eigenlijk nog bijkomen van alles wat we om ons heen zien. Maar het is tijd voor actie! Het zout is knoerthard en voelt zelfs scherp aan, niet vallen dus!
Onze gids, Omar, rijdt vast vooruit zodat hij de lunch kan voorbereiden. Een collega die de fietsen weer mee terug neemt naar het dorp blijft bij ons in de buurt en houdt een oogje in het zeil. Actief bezig zijn op grote hoogte is namelijk best een uitdaging. Na een half uurtje rustig fietsen zien we Omar en een gedekt tafeltje verschijnen. We schuiven aan en genieten van een heerlijke en gezellige lunch. Ondertussen leren we onze medereizigers kennen en wordt er al volop gelachen!
Met een volle buik rijden we verder de vlakte op. We komen langs het logo van Dakar, deze is hier in 2016 gehouden en ging via de zoutvlakte richting Chili. Wij zullen ook richting de grens met Chili gaan, maar voordat we verder rijden ontkomen we niet aan de ‘beroemde’ fotoshoot van Salar de Uyuni!
Voor ons vijven hoefde zo’n fotoshoot eigenlijk niet, maar Omar heeft er zin in en zet ons op de juiste plek neer. Uiteindelijk lachen we ons rot en zijn er stiekem best grappige foto’s en filmpjes uitgekomen!
Omdat onze tour later begon dan alle andere tours blijven we alleen achter op de zoutvlakte. Er is niets of niemand meer te bekennen, alleen wij! Ik kan de woorden niet vinden om dat moment te beschrijven. De stilte, de bijzondere omgeving, het leuke gezelschap. Uniek!
Hoe lang we ook rijden, de zoutvlakte houdt maar niet op. Totdat we iets in de verte zien afwijken: het cactus-eiland. We lopen een rondje over het eilandje en zijn omgeven door tientallen en metershoge cactussen, een gekke gewaarwording zo midden op de zoutvlakte.
Langzaam gaat de zon onder en na een stuk rijden veranderd het harde zout in een natte vlakte. Het regenseizoen loopt op zijn eind, maar maakt dat er op delen nog een laagje water ligt wat zorgt voor een prachtige spiegeling van de bergen en de ondergaande zon. Omar schenkt een wijntje in, trekt een zak chips open waarna we, rillend van de kou, proosten op de dag!
In het pikkedonker rijden we verder en komen we aan bij het hotel waar we die nacht zullen slapen. Aan de buitenkant zien we niets anders dan een betonnen blok en hoe de omgeving eruit ziet is een grote vraag.
We krijgen allemaal een eigen kamer toegewezen en schuiven aan aan de enige tafel die gedekt is. Omar vertelt ons dat we een privé-hotel hebben vannacht. Het toerisme is weer aan het opstarten in Bolivia, maar het is nog lang niet zo druk als twee jaar geleden.
Het hotel is vrij groot en heeft een lange, donkere gang waar kamers aan grenzen. Het voelt vreemd en een beetje mysterieus om daar met z’n zesjes rond te lopen. Tijdens het eten beloven we elkaar geen spookverhalen te gaan vertellen, want daar zou dit hotel een prima hoofdrol in kunnen spelen.
De nacht is ijskoud ondanks alle dekens, ook dat houdt ons wakker. Dus na een paar uurtjes slaap staan we alweer naast ons bed. Wanneer we het gordijntje open doen zien we niets anders dan zand en bergen tijdens de gouden zonsopgang. Prachtig, maar we bibberen van de kou! Gelukkig zorgt de thee tijdens het ontbijt voor wat warmte.
De backpacks gaan het dak weer op, wij stappen de auto weer in en mijn muzieklijst wordt ingewisseld voor die van de Pete. Het is nog vroeg, dus het volume draaien we wat terug terwijl we het slaap nog uit onze ogen wrijven.
We rijden uren door het niets en door het zoveel. Woestijnen, rotsen, rivieren, beekjes, geisers, vulkanen met besneeuwde toppen, lagunes in allerlei kleuren waar flamingo’s laten zien hoe mooi ze zijn. Een nieuwsgierige vos duikt op voor de auto, in de verte staat een struisvogel en we zien ontelbaar veel vicuña’s (wilde lama’s) en lama’s met gekleurde flosjes aan hun oren, dat betekent dat ze bij een kudde van een boer horen.
Alsof het niet echt is, alsof we in een natuurfilm zitten, alsof we op een andere planeet zijn, alsof we aan het einde van de wereld zijn. De natuur is hier bizar, bizar mooi!
Wederom komen we in donker aan bij ons verblijf. Dit keer geen privé-kamers, we slapen met z’n vijfjes bij elkaar. Ook warm water en een douche kunnen we vergeten. En van een verwarming en isolatie is ook geen sprake. Deze nacht gaan we back to basic en dat terwijl het ijskoud is!
We verblijven op 4600 meter hoogte, dat is behoorlijk wat! Ik merk tijdens het eten dat mijn hartslag hoog is en mijn lichaam een beetje raar doet. Ik heb het enorm koud en word niet warm. Ook Koen is niet op zijn best.
Vlakbij het hostel is een hotspring, een soort natuurlijk zwembad met lekker warm water. Na het eten trekken de meesten hun badkleding aan, trotseren de kou en ploffen de hotspring in. Een van de hoogtepunten van de trip, want vanuit de donkere hotspring heb je zicht op een heldere sterrenhemel.
We hebben onze badkleding bij, maar ik twijfel enorm. Ik voel mijn lichaam werken en stoeien met de kou en de hoogte. Ik kan me niet voorstellen dat het gezond is om nu in badkleding te gaan rondwandelen. Ook Koen twijfelt, want hij heeft een fikse verkoudheid te pakken. Hoe jammer ook, kiezen we voor het zekere en slaan de hotspring over. Wel pakken we onszelf goed in om er een kijkje te gaan nemen. Veel zien we niet, want het is er aardedonker. Wel genieten we, kort maar krachtig, van de ontelbaar vele sterren boven ons. Met als kers op de taart de Melkweg die we met het blote oog kunnen bewonderen.
Terwijl onze vrienden in de hotspring zitten vertrekken Koen en ik alvast naar bed. Ik scoor nog wat dikke dekens gemaakt van alpaca-wol, want ik betwijfel of de slaapzak en de drie dekens die al op bed liggen genoeg zijn voor de nacht. Eenmaal allebei in een eigen bed kunnen we bijna niet bewegen, er liggen kilo’s aan dekens op ons. Wanneer ik Koen zie liggen besef ik ineens waar we zijn en wat we aan het doen zijn, het is gekkenwerk, maar zo’n bijzondere ervaring! Ook het avontuur om met meerdere mensen op een kamer te slapen is zo’n 11 jaar geleden. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen en we vragen ons af: ‘wat we hier in godsnaam doen?!’
Terwijl wij warm liggen te worden komt de rest terug van de hotspring. Wanneer Christina haar bikini te drogen wil hangen doet ze een bijzondere ontdekking: haar bikini is bevroren. Goed, het is dus echt heel koud!
De nacht valt niet tegen, de dekens hebben hun werk gedaan, iedereen heeft zich netjes gedragen en er is niet gesnurkt. Wanneer we wakker worden zien we pas weer waar we zijn en hoe het hostel er van buiten uitziet. Niet heel bijzonder, en in the middle of nowhere!
De laatste dag van de tour is alweer aangebroken. Tijdens het ontbijt vertelt Omar ons dat het een lange dag in de auto gaat worden, we zijn tenslotte helemaal naar het zuiden van Bolivia gereden.
Het mag dan wel een lange dag in de auto zijn, de stops en de uitzichten zijn er niet minder om. Terwijl we bij een stilstaande laguna staan en de spiegeling van de vulkaan bekijken legt Omar uit dat de vulkaan rechts van ons in Chili ligt en de vulkaan links van ons in Argentinië. Zo kom je nog eens ergens!
We rijden uren en dat moet geen makkie zijn want de ‘wegen’ zijn uitdagend. Door het losse zand, over keien, door het water, omhoog, dan weer omlaag. Soms lijkt er niet eens een route te zijn. Ik heb respect voor Omar, want rijden in zulke omstandigheden en zo lang aan een stuk lijkt me doodvermoeiend. We hebben hem dan ook flink bedankt voor zijn fijne manier van rijden, want we hebben ons nooit onveilig gevoeld!
Het einde van de dag nadert en terwijl de zon ondergaat naderen we Uyuni. Wanneer we het dorp inrijden voelt het gek om weer in de bewoonde wereld te zijn, inclusief wifi, na drie dagen.
We hadden best nog wat dagen in deze natuurfilm willen rondrijden, maar helaas, het zit erop. Na drie intensieve dagen met allerlei uitersten zeggen we onze medereizigers gedag en stappen we na een warme douche de nachtbus in naar La Paz.
11 reacties
Wat een belevenis Wilke en Koen !! Wat een prachtige natuur !
Wat gaaf weer Wilke en Koen! En nu alweer in Peru! Benieuwd naar jullie volgende avonturen!
Ik kan hier zo intens van genieten en verdwijn ik zo in jullie avonturen! Krijg er gewoon de kriebels van om weer te vertrekken!!!
Als nieuwe volger genoten van jullie verhalen! Ik ben erg benieuwd naar jullie volgende blog. Groet Corina uit Kaatsheuvel
Wat een mooi reisverslag en prachtige foto’s wederom. Gelukkig gaat het weer beter met slapen!
Zeker weer bijzondere ervaringen en mooie foto’s die jullie met ons delen.
Groetjes papa
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen, zo mooi geschreven ook! Blijf genieten😘
Wat een ervaringen… de kou en het ziek zijn is een nare ervaring volgens mij. Prachtige foto’s…groetjes 😍
Wauw!! Wat een bijzondere dagen hebben jullie weer gehad. Schitterende foto’s! Liefs, Karlijn
Hallo Koen en wilke
Koen gefeliciteerd met je verjaardag
Jullie wensen zijn ,gezien de beelden wel i n vervulling gegaan
Dank voor de kolibrie en de slangen, geweldig
Geniet in goede gezondheid
Knuffel oma willy
Hoi Wilke en Koen,
Het wordt een beetje eentonig om wéér tezeggen hoe prachtig jullie reisverslag is.
Iedere keer genieten we van jullie avontuur..
Fijn om te horen dat het(weer) goed met jullie gaat.
Koen,proficiat alsnog met je verjaardag wij hebben een lekker taartje gegeten bij jou pap en mam in Drunen.
Liefs Mama