Terwijl we door de straten van Sucre lopen beseffen we dat we ons best wel thuis voelen. De sfeer is precies waar we ons fijn bij voelen: leven in de brouwerij, maar niet te gek!
Elke dag ontdekken we wel weer wat nieuws en verbazen we ons over het Bolivia dat we hier ervaren.
Wanneer we ‘s ochtends richting het centrum lopen zien we twee mensen in een zebra-pak dansend en wel mensen helpen met oversteken. Later komen we bij verschillende zebrapaden zebra’s tegen. Ze hebben er duidelijk lol in, en wij ook! Het zijn studenten die hiervoor vanuit de gemeente een kleine vergoeding krijgen. Zo kunnen ze hun studie bekostigen, maar zorgen ze ook voor veiligheid in het verkeer en een stukje plezier op straat!
Bij een uitzichtpunt is het zebra-pak ingeruild voor een bruidsjurk. Het is weekend en dat betekend: trouwen maar! Bij bijna elke kerk waar we voorbij lopen wordt er getrouwd. Trouwfoto’s worden natuurlijk op de mooiste plekjes van de stad gemaakt! Wij kijken van een afstandje toe en genieten van de onhandigheid tijdens de fotoshoot en het uitzicht op de bergen!
Waar op de ene plek de liefde wordt gevierd worden op de begraafplaats geliefden herdacht. We wandelen stilletjes door de grote, groene oase van rust. Het ene graf is nog groter dan het andere, maar bijna alles ziet er even verzorgd uit. Een gewoonte, die wij toch wel een beetje grappig vinden, is dat nabestaanden dingen bij het graf plaatsen waar de overleden persoon van hield. Dus hier en daar staan blikken bier, een fles sterke drank, liggen snoepjes of sigaretten.
Wanneer we richting de uitgang lopen komt ons een begrafenisstoet tegemoet. Later op de dag, wanneer we een kerk binnen stappen, zijn we ook nog getuigen van een doop. En dat alles op een dag, de cirkel is rond.
Vier keer per jaar zijn de zebra’s niet nodig in de stad, namelijk tijdens de vier autoluwe zondagen. Hebben wij even geluk dat we zo’n zondag mee mogen pikken!
Wanneer we door de voordeur van ons verblijf stappen merken we gelijk al de rust. Geen auto’s, geen lawaai van motoren en geen stinkende uitlaatgassen!
We wandelen, over de straat, naar het grote plein. Het lijkt wel een feestdag: kinderen fietsen vrolijk rond, honden zijn door het dolle heen en rennen wild over de straten, hier en daar wordt er muziek gemaakt. De sfeer is gezellig en ongedwongen, iedereen geniet op zijn eigen manier, en daar genieten wij weer van!
Op zulke momenten is het soms echt even tijd om onszelf te knijpen. Getuige zijn van het hedendaagse leven aan de andere kant van de wereld doet veel met ons. Ik wil het niet te zwaar laten klinken maar het ontroerd. Andere culturen, andere gewoontes, andere bevolking, andere geuren en geluiden. Echt, het is zo lekker om je daarin te mengen! Plus, op momenten zoals deze ben ik stiekem heel erg trots op ons! We flikken het maar mooi, zo aan de andere kant van de wereld!
Sucre heeft veel te bieden, het wandelen door het oude centrum is eigenlijk al genoeg. Maar het leren van een stukje geschiedenis is nooit verkeerd en dus brengen we een bezoek aan het museum over het ontstaan van Bolivia. Wist je bijvoorbeeld dat Bolivia voorheen ‘hoog-Peru’ heette?
Na een kort maar krachtige geschiedenisles drinken we koffie in het topje van een kerktoren. Wat een uitzicht!
Later die week bellen we aan bij een middelbare school voor meisjes. Ik heb gelezen dat je moet aanbellen en men je dan naar het dak van de school brengt. Vooral rond zonsondergang moet het de moeite zijn. En dat was het zeker!
Wandelen door het centrum, relaxen in de tuin, mensen kijken op het plein. Uitrusten dat lukt hier wel! Maar we moeten wel wakker blijven! Dus trekken we onze wandelschoenen aan, er staat een wandeling op de planning. En niet zomaar een, we gaan een stukje van de Inca trail lopen.
De Inca trail is het wandelnetwerk dat door de Inca’s, een van de vroegere inheemse bevolkingsgroepen, werd gebruikt voor het transporteren van bijvoorbeeld goederen en post. De bijna 30.000 kilometer aan wandelpaden lopen door de dalen en over de toppen van de Andes via de landen Chili, Argentinië, Colombia, Peru, Ecuador en Bolivia.
Een deel van de wandelpaden is nog intact, zoals de bekende hike naar Machu Picchu in Peru. Maar ook in Bolivia is een deel te bewandelen, en daar gaan wij ons aan wagen!
Samen met onze gids Henry laten we het centrum van Sucre achter ons. Tijdens de rit zien we dat het mooie, sfeervolle en koloniale centrum overgaat in stoffige, smoezelige straten met armoedige huisjes. Dit is meer wat we van Bolivia hadden verwacht. Al gaf het alsnog niet die cultuurshock waarvan we dachten dat die zou komen. Tijdens onze reizen zijn we al op zoveel plekken geweest waar armoede heerst, dat het niet meer voor een shock zorgt. Maar dat betekent niet dat het niets met ons doet! We kijken er met bewondering naar en beseffen maar al te goed waar wij vandaan komen!
Eenmaal de stad verlaten, rijden we een stuk over een goed geasfalteerde weg met uitzicht op de bergen. Naarmate de bergen dichtbij komen nemen we een stoffige zandweg omhoog de bergen in. We blijven maar stijgen, Henry vertelt ons dat de wandeling start op zo’n 4000 meter hoogte. Dat is dus 1000 meter hoger dan Sucre.
Dan stopt onze chauffeur en zegt ons dat we het laatste stuk maar moeten lopen, z’n benzine is bijna op.. Volgens Henry zijn we dichtbij en is het startpunt op zo’n 10 minuten lopen van ons vandaan. En inderdaad, na zo’n 10 minuten hijgend heuvel op komen we aan bij het kerkje waar de wandeling begint.
We starten op de top van de berg en zodra we wat rotsen gepasseerd zijn schrikken we bijna van wat er voor ons ligt: een uitgestrekt landschap met immens grote bergen, rotsen en diepe dalen. De strakblauwe lucht en de stilte maken het helemaal af. We zijn sprakeloos!
Het pad dat we lopen is oké, ondanks dat we constant de afgrond inkijken. Het pad bestaat voornamelijk uit grote keien waarvan delen ook los liggen. Op een aantal plekken zijn de lossen keien gaan rollen, het dal in. Opletten dus! Henry biedt zo nu en dan een helpende hand en stelt ons na een tijd gerust en zegt dat alle ‘gevaarlijke stukken’ voorbij zijn.
Onderweg komen we vader en dochter tegen die met drie koeien onderweg zijn naar beneden. Alsof we kijken naar een aflevering van de Netflix-serie ‘Andes Mágicos’.
Het is een uitdagende wandeling naar beneden. M’n tenen doen zeer doordat ik mezelf steeds tegen moet houden, Koen begint z’n knie te voelen en de zon brandt op onze pet. Ja ja, wij zijn ook geen 20 meer!
Na bijna 3 uur dalen komen we aan in het dorp. Het dorp waar we, volgens het bureau waar we de tour hebben geboekt, een lokale bus terug naar Sucre kunnen nemen.
Goed, ik moet even schakelen als het dorp niet het dorp is dat ik had verwacht. Is het wel een dorp? Er staan niets anders dan wat huisjes van klei, hier en daar ligt een varken in de modder te rollen, honden achtervolgen ons nieuwsgierig en verder is er niks of niemand te bekennen.
Henry wisselt ook steeds van verhaal: dan komt de bus, dan is het beter om te liften, dan moeten we misschien wel blijven overnachten als er geen bus komt. We lopen van de ene kant naar de andere kant van het dorp want daar is volgens Henry meer kans op het scoren van een lift, of bus. We ploffen neer op een stoffige plek in de schaduw. Ik heb er een hard hoofd in.
Normaal wordt deze wandeling in combinatie met een bezoek aan een krater gedaan, en dan ga je met privé vervoer. Aangezien wij alleen de wandeling wilden doen zijn we aangewezen op lokale bussen, iets wat Henry dus niet helemaal gewend is.
Maar hij beweert dat er een bus onderweg is vanuit het naastgelegen dorp. De bus rijdt èèn keer per dag en volgens hem zijn we nog op tijd. Wanneer er twee vrouwen opdoemen in de verte en uiteindelijk bij ons aansluiten krijg ik rust. Zij komen ook voor de bus!
Een zwaar geluid klinkt tussen de bergen, dat zal de bus zijn. En ja hoor, Henry had gelijk! De bus stopt en een grote stofwolk verraad de droogte van dit gebied. We zijn blij, want we liggen vanavond in ieder geval in ons ‘eigen’ bed!
De bus staat hoog op zijn wielen, het moet haast een 4×4 zijn. Ik zit langs het raam en besef me ineens welke weg we gaan afleggen.. M’n handen worden klam en Koen lacht wanneer hij voelt HOE klam ze wel niet zijn.
De onverharde, smalle, hobbelige en stoffige weg gaat via haarspeldbochten, langs de afgrond, zonder vangrail, steil omhoog.
De gedachten dat de buschauffeur vanavond ook gewoon bij zijn gezin wil zijn stelt me enigszins gerust, maar man, wat was dat een spannende rit!
Met spierpijn in de kuiten laten we Sucre achter ons en vertrekken we naar Potosí, een van de hoogstgelegen steden ter wereld!
9 reacties
Oww het is gewoon weer een wauw, gewoon omdat jullie zoen, voelen, proeven, ontdekken en beleven, en op zulke adembenemende ontroerende, prachtige, emotionele delen van de wereld komen en mij /ons er van laten mee genieten, prachtig zeg.
Liefs Marielle
Weer zo prachtig om te lezen hoe jullie zo op avontuur zijn. Ik kan geloven dat het soms als een droom aanvoelt, maar bizar mooi dat jullie droom is uitgekomen en leeft.
Prachtige foto’s, Koen!
Wow wat een prachtig verhaal weer, wat een belevenissen, wat dapper, wat stoer, maar wel heeeeeel veeeel mooie ervaringen. Genieten maar! Groetjes Monique
Wauw……..sprakeloos……..wat stoer………ontroerend……..prachtig!
Met tranen in mijn ogen van trots lees ik jullie blog😍
Wat een belevenissen weer!
Liefs mama
Wow wat een mooie foto’s weer en dan dat verhaal erbij. Super om te lezen Wat maken jullie mooie herinneringen, echt geweldig. We blijven jullie volgen en kunnen niet wachten op het volgende hoofdstuk.
Liefs van Ignatz en Angelique
Een mooi verhaal over vele indrukwekkende ervaringen in een vrijwel onbekend land. Zo’n wandeltocht in de bergen is echt een avontuur. Alleen de hoogte al, 4000m, is voor veel mensen een probleem vanwege hoogteziekte. En dan met een onbekende gids in een ruig en leeg landschap. Maar de beloning is er ook naar.
Wauw, zo gaaf dat een onverwachte plek zo indrukwekkend kan zijn. Heel bijzonder dat je het alledaagse leven van de lokale bevolking zo kan meekrijgen. Geniet ervan!
Ik doe het jullie niet na…blijf maar op de Roestelberg Wilke, haha nu ook stoffig in deze droge tijd. Maar knap van jullie hoor. Mooie herinneringen. Liefs weer van ons 😍
Ik doe het jullie niet na hoor en blijf maar liever op de Roestelberg…ook droog en stoffig nu. Maar knap van jullie die uitdagingen. We krijgen een goed inzicht door je verhalen Wilke 👍🏻en mooie foto’s Koen👌 liefs weer van ons…