Zaterdag 5 mei hebben we Cambodja achter ons gelaten. Conclusie: een toch wel bijzonder land met een turbulente geschiedenis. We hebben verschillende kanten van het land mogen zien: rijkdom en armoede, het platteland en de drukke steden, vriendelijke mensen en lieve kids die spontaan naar je zwaaien, mooie natuur en droge akkers. De tempels van Angkor waren absoluut het hoogtepunt van onze drie weken Cambodja, maar ook het platteland is geweldig! Helaas is het op veel plekken wel een zooitje door al het zwervend afval. Hopelijk komt daar ooit nog verandering in. De geschiedenis van Cambodja hebben we als schokkend ervaren, maar alle kennis die we op hebben gedaan maakt onze reis door Cambodja compleet.
Vanuit Phnom Penh vertrokken we met de bus richting Vietnam. Na een lange dag in de bus kwamen we eind van de middag aan in Ho Chi Minh, een grote stad in het zuiden van Vietnam. We waren de bus nog niet uit of we werden al overspoeld door taxichauffeurs. Tussen al deze opdringerige mensen om ons heen gingen we op zoek naar onze backpack en probeerden we de chauffeurs duidelijk te maken dat we gingen lopen naar ons hotel. Maar daar namen ze geen genoegen mee en bleven maar aandringen. Welkom in Ho Chi Minh. We hadden het er inmiddels goed warm van gekregen en als twee kippen zonder kop zetten we het op een lopen alsof we doof waren. We werden overvallen door de hoeveelheid scooters en al snel hadden we door dat groen licht voor voetgangers niks betekent. Bussen, scooters, auto’s, ze rijden allemaal gewoon door..
Eenmaal veilig in ons hotel maakten we een plan voor de komende dagen. We maakten een wandeling door de warme, drukke stad en liepen langs de rivier. Maar we hadden het niet echt naar onze zin. De helft van de stad ligt open omdat er een metro aan word gelegd, maar de bouw ligt stil dus de stad is al een lange tijd een grote bouwput. Maar we schrokken vooral van de houding van de bevolking. Geen begroetingen, geen glimlach op straat, veel mensen zijn gehaast, onbeleefd en op de stoep gaat werkelijk niemand voor je aan de kant. Kortom, de vriendelijke Vietnamees hebben we in Ho Chi Minh zeker niet ontmoet! Straatverkopers lieten ons niet met rust en zodra we op een bankje zaten kwamen de schoenpoetsers aangerend. Eentje begon zonder blikken of blozen de schoenen van Koen met een tandenborstel te poetsen en luisterde niet naar ons toen we zeiden dat we dat niet wilden. Allemaal leuk, maar aan het einde verwachten ze natuurlijk geld. Ik raakte vrij geïrriteerd en vroeg hem waarom hij toch doorging?! Toen Koen met moeite z’n voeten wegtrok besloot de schoenpoetser het te laten voor wat het was. Het beste is om gewoon rustig en vriendelijk te blijven, maar na zoveel vergelijkbare momenten ben je daar wel even klaar mee!
We bezochten het War Museum waar we meer te weten zijn gekomen over de oorlog tussen noord en zuid Vietnam waar Amerika toen een grote rol in heeft gespeeld. We laten de geschiedenisles achterwege, maar dat betekent niet dat deze oorlog niks voorstelde! Ook deze oorlog heeft onwijs veel slachtoffers gemaakt. Het gif dat Amerika in die tijd over Vietnam verspreidde heeft nog steeds gevolgen voor het dagelijks leven in Vietnam: er leven nog steeds mensen die door het gif verminkt zijn. Nee, Ho Chi Minh is zeker niet onze stad! Het heeft wel een aantal mooie gebouwen om te bezichtigen en leuke restaurants om te eten, maar de sfeer vonden we niet fijn. Onze nachtrust was ook niet echt top. Er wordt veel gebouwd in de stad wat in de vroege ochtend al zorgde voor geluidsoverlast.
Tijd om de stad achter ons te laten! Al werd ik de laatste ochtend nog getrakteerd op een Vietnamese lekkernij: egg coffee. We vonden een klein koffietentje in een smal steegje, een steil trapje bracht ons naar de eerste verdieping waar we op een klein stoeltje gingen zitten. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten, maar de egg coffee was heer-lijk! Al klinkt het misschien niet zo aantrekkelijk. Het is een sterk bakje koffie met een heerlijke roomlaag gemaakt van eigeel dat opgeklopt is met suiker en wat melk. Smullen!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld brak het noodweer los. Er viel onwijs veel regen en het onweerde aan een stuk door. Fijn, en wij zouden zo de lucht in gaan. Normaal is vertraging balen, naar nu waren we er blij mee! Toen het weer wat rustiger werd vertrokken we naar onze volgende bestemming: Da Lat. Da Lat is een stad gelegen in de bergen waardoor de temperatuur er heerlijk is. Overdag zo’n 25 tot 30 graden en ‘s avonds koelt het lekker af. Eindelijk konden we onze vesten weer eens tevoorschijn halen. We wandelden door de stad die omgeven is door bergen met naaldbomen. Er staan veel gebouwen en huizen met een Franse bouwstijl. Vroeger, tijdens de koloniale tijd, was Da Lat het vakantieoord van de Fransen. Dat zie je nu nog duidelijk terug. Het leek alsof we niet in Vietnam waren. De sfeer was gemoedelijk en een stuk rustiger dan Ho Chi Minh. Was dat even lekker! Tijdens onze wandeling werden we door twee easyriders aangesproken. Easyriders zijn motorrijders die tochten maken met toeristen. Het kan een dagtocht zijn, maar je kan ook voor meerdere dagen met ze op pad. We hadden er al over gelezen maar twijfelden om het te doen. Toen deze twee mannen ons aanspraken waren we al snel verkocht. Twee aardige mannen van een jaar of 55 lieten ons de planning van de dagtocht zien en de volgende ochtend werden we om 8.30 opgehaald.
We stapten achterop en lieten het allemaal maar over ons heen komen. Het was een geweldige dag waar we door de bergen van Da Lat reden en genoten van mooie uitzichten. In de bergen van Da Lat zijn veel kassen te vinden waar men groenten en fruit verbouwd. We maakten verschillende stops zoals bij een waterval, een fabriek waar ze zijde maken met zijdewormen en een tempel.
Ook bezochten we een koffieplantage waar ik koffie dronk gemaakt van wezelpoep. Wezels eten verse koffiebonen, hun maag geeft daar een extra smaakje aan, dan poepen ze het weer uit en wordt alles schoongemaakt, gedroogd, geroosterd en gebruikt als koffie. Het smaakte prima, maar of ik iets speciaals proefde? Nee.. Rond half 4 namen we afscheid van onze motorrijders en namen we de tijd om even bij te komen.
De volgende dag stond de volgende vliegreis alweer op de planning. Op naar Hue. Hue was in 1802 de keizerlijke hoofdstad van Vietnam. Tijdens de oorlog is er veel verloren gegaan, maar een deel van de stad is gerestaureerd. We huurden een scooter om de omgeving te verkennen. We bezochten keizerlijke gebouwen, tombes en prachtige poorten. Deze gebouwen waren allemaal in een meer Chinese stijl. Het leuke was dat deze bouwstijl helemaal nieuw voor ons was, nog niet eerder zagen we tijdens onze reis gebouwen zoals deze. De dag sloten we af in het gezellige centrum van Hue.
‘s Avonds worden de hoofdstraten afgesloten voor het verkeer en worden de terrassen uitgezet. Straten vol locals die met elkaar eten en plezier maken. Hier en daar wordt geluisterd naar livemuziek en overal zijn leuke hebbedingetjes te koop.
De volgende dag stapten we op de scooter richting Hoi An. Dit was zo’n 160 kilometer rijden. Onze backpacks werden met een auto gebracht zodat we die zelf niet mee hoefden te slepen. Deze service wordt veel aangeboden in Hue en Hoi An, omdat het een bekende route is om af te leggen met een scooter. Een deel van de route is namelijk de Hai Van Pass, een bergweg langs de kust van Vietnam. We reden door kleurrijke dorpjes gelegen tussen de rijstvelden en andere groenten-en tuinbouw. Onderweg bezochten we een begraafplaats met gigantische tombes in allerlei kleuren en maten. Deze worden gebouwd als eerbetoon aan voorouders of men bouwt alvast een tombe voor zichzelf en de eigen familie. Vaak zijn deze tombes groter en duurder dan het huis waarin men woont. We reden er helemaal alleen en de sfeer was ondanks alle kleuren en de warme zon toch best spooky.
Vervolgens kwamen we dichterbij de kust en begonnen na 2 uur rijden aan de Hai Van Pass. Het was prachtig! We reden door de groene bergen, over een bochtige weg met uitzicht over de helder blauwe zee. ‘Kijk ons nou’ zeggen we dan regelmatig tegen elkaar: op een scooter, door de bergen van Vietnam, met een felblauwe zee onder ons. Geweldig! Na de scootertocht, van in totaal 160 km en een duur van 7 uur, kwamen we veilig aan in Hoi An. Daarover schrijven we in de volgende blog!
