Ooit gehoord van ‘load-shedding’? We hebben er de afgelopen maanden veel mee te maken gehad. Het houdt in dat de elektriciteit uitgeschakeld wordt voor dik twee uur aan een stuk. Waarom? Volgens velen heeft het voornamelijk te maken met twee dingen:
Een: de grootste energieleverancier van het land zit in de schulden. Inwoners van Zuid-Afrika maar ook hele steden betalen de rekeningen niet terwijl de kosten om alles draaiende te houden torenhoog zijn. Om deze kosten soort van in te perken sluiten ze de stroom af om niet volledig in te storten.
Twee: diefstal. Regelmatig worden er, met gevaar voor eigen leven, elektriciteitskabels gestolen. Dit omdat het lood in de kabels veel geld waard is. Het gevolg: geen stroom.
Soms hebben we 2x per dag twee uur lang geen stroom. In totaal 4 uur. Soms hebben we 3x per dag twee uur lang geen stroom, 6 uur. En als we pech hebben 4x per dag, 8 uur.
Wel is er een app die aangeeft wanneer we load-shedding hebben. Gelukkig vallen niet alle momenten overdag, maar ook ‘s nachts. Al is de hele situatie verre van ideaal.
Afgelopen tijd kookten we elektrisch, wat dus niet ging wanneer we load-shedding hadden. Soms zaten we ineens in het donker en WiFi? Vergeet het maar. Maar waar het vooral chaos is tijdens load-shedding is in het verkeer. Want ook alle stoplichten worden uitgeschakeld. Niet heel veilig aangezien het stikt van de kruispunten en een drukke ochtend- en avondspits.
Welcome to South-Africa!
Maar goed, ook hier leer je mee omgaan. Gewoon even de app checken, kaarsjes bij de hand en zorgen dat je op tijd hebt gekookt!
Over koken gesproken. Vanuit alle donaties hebben we kunnen bijdragen aan een heel mooi initiatief, namelijk de Soup Kitchen van Samkelo! Een soup kitchen (gaarkeuken) houdt in dat er een maaltijd wordt bereid voor arme mensen die deze maaltijd gratis kunnen afhalen.
Samkelo had, onder begeleiding van iemand van Cheshire, alles tot in de puntjes geregeld zoals de locatie, de boodschappen en de kok. Hij nodigde ons uit om te komen kijken.
Het vond plaats in de kerk midden in een township. Elke keer wanneer we door arme wijken rijden merken we aan alles dat we er niet thuis horen. Twee blanken in een fatsoenlijke auto, dat valt erg op. Het advies dat we vaak krijgen is dan ook: wil iemand je laten stoppen, stop dan nooit!
Gelukkig hebben we geen nare ervaring gehad, maar of we ons echt altijd veilig hebben gevoeld.. Nee dat niet.
We rijden door townships (sloppenwijken) waar de omstandigheden echt verschrikkelijk zijn. Elke keer grijpt het ons weer aan. Heb je nooit een township gezien, dan zul je het ook niet kunnen begrijpen.. Veel huisjes bestaan uit golfplaten, koeien en honden lopen in het rond, overal ligt afval, het verkeer is onrustig, hier en daar branden vuurtjes, mensen hangen rond op straat, sloebers sjokken in het rond met een blik bier in hun hand, kinderen bedelen om eten en geld. Het is moeilijk uit te leggen. Duidelijk is wel dat de hulp van Ubomi hier meer dan welkom is!
Met open armen worden we ontvangen door de vrouwelijke pastoor en al snel zien we Samkelo in de keuken. Zijn ogen twinkelen, blij om ons te zien.
Op het vuur staan vier grote pannen met verse soep, klaar om uitgedeeld te worden. Wanneer ik ga kijken of er al mensen zijn die een kopje soep en twee sneetjes brood komen halen schrik ik. Tientallen mensen, van piepjong tot stokoud. Allemaal met een getekend gezicht, versleten kleren, warrige haren, vieze en kapotte voeten, bijna iedereen mist tanden. Elk gezicht straalt puur en alleen armoede en honger uit.
Dit zijn van die momenten dat ik een druk op mijn borst voel. Want we weten allemaal dat er armoede heerst in Zuid-Afrika. Maar als je er middenin staat komt het pas echt binnen!
Iedereen heeft zijn eigen bakje bij om de soep in mee te nemen. Maar voordat de soep uitgedeeld wordt wil de pastoor bidden. Ze bedankt Samkelo, want vergeet niet, Samkelo kan niet lopen en niet praten. En toch, vanuit zijn sterke wilskracht en zijn hart van goud, krijgt hij het voor elkaar al deze mensen te voorzien van een verse maaltijd. ‘Neem hem als voorbeeld’, is haar boodschap.
Ook Samkelo wil bidden. Hij laat zich uit zijn rolstoel glijden, gaat op zijn knieën zitten en richt zich tot de mensen. Hij bidt, het komt vanuit zijn tenen. Niemand kan hem verstaan, maar zijn geluiden zeggen meer dan genoeg. Een aantal kindjes schrikken ervan. Als je Samkelo niet kent is het een indrukwekkend gezicht om hem zo te zien. Kreunend op zijn knieën, vol passie, vol overtuiging. Dit is wat hij wil: zorgen voor de armen, zorgen voor zijn volk.
Terwijl we nog lang geen genoeg hebben van Zuid-Afrika gaat helaas onze laatste week van start. Een week van afronden, afsluiten en afscheid nemen.
Ons werk in de tuin is gedaan. Er is nog genoeg te doen, maar de start is gemaakt. De jongens zijn tevreden, kunnen de tuin weer in met hun rolstoel en de eerste groenten groeien!
Om ons te bedanken hebben ze een barbecue georganiseerd. Of ze hulp nodig hebben? Nee hoor, ook dit krijgen ze allemaal weer geregeld. De eetzaal zit goed vol want elke bewoner eet mee. Dan vraagt Rodney om de aandacht. Ineens zijn alle ogen op ons gericht en worden we vanuit het diepst van zijn hart bedankt namens alle ‘tuinmannen’.
Een beetje ongemakkelijk, want we staan niet graag in de belangstelling. Maar tegelijkertijd is het vooral erg ontroerend. De tijd dat we bij Cheshire waren was kort maar kei krachtig!
Wat we graag nog wilden doen was een biertje drinken met Rodney, Asanda, Samkelo en Vuyo. Even niet werken in de tuin, maar samen zijn. Wanneer we na de barbecue de biertjes mee naar buiten nemen denken we rustig een drankje met ze te gaan doen. Niets is minder waar, we weten niet wat we zien, en horen!
De enorme muziekinstallatie gaat aan en de drank vloeit rijkelijk. Wat blijkt, het is vandaag ook pay-day. Dat betekent dat iedereen zijn geld uitgekeerd krijgt. De manager beheert deze inkomsten, maar de bewoners krijgen er een deel van. En wat wordt ervan gekocht? Drank! Sterke drank!
De een laat haar drinkfles vullen met een sterke likeur terwijl er binnen shotjes gin worden genomen.
Asanda en Samkelo lokken mij mee naar binnen want ze hebben hulp nodig. Wat blijkt? Ze willen dat ik hun een shotje geef. Aangezien ze niet zelfstandig kunnen drinken moet iemand ze helpen.
Ik weet echt niet wat ik zie. De oh zo brave jongens blijken enorme feestbeesten te zijn. Als een moedertje zeg ik dat ze eerst hun bier op moeten drinken voordat ze een shotje krijgen. HA-HA, dan gaan ze toch gewoon naar een van de verzorgsters! En terwijl ik toekijk giet ze een shotje bij ze naar binnen. Ik hou het bijna niet van het lachen!
En terwijl iedereen in een rolstoel zit gaan alle voetjes van de vloer! Samkelo gaat met alle kracht op zijn tenen staan, leunt tegen zijn rolstoel en zwaait met zijn armen in de lucht. Asanda gaat met zijn rolstoel voorop in de polonaise en Vujo blijkt er bijzondere dansmoves aan over te hebben gehouden. Zelfs het personeel komt een dansje wagen. We hebben in tijden niet zo gelachen, onze kaken doen er pijn van!
Koen en ik besluiten wat muziek te laten horen van Nederlandse DJ’s. Dit valt enigszins in de smaak, maar wanneer ik mijn foute hiphop muziek aanslinger is het feest compleet. Eindelijk mensen die stiekem ook fan zijn van 50 Cent en Snoop Dogg. Want ja, mijn muzieksmaak valt lang niet bij iedereen in de smaak!
We dansen en lachen en dansen en lachen. Totdat bij iedereen de oogjes wat klein worden. Dit was me het afscheidsfeestje wel!
Inmiddels zit onze laatste week erop en vertrekken we morgen richting Nederland. We vliegen vanaf Port Elizabeth naar Johannesburg, van Johannesburg naar Caïro en van Caïro naar Amsterdam waar we donderdag 1 december rond 14.00u zullen landen.
Spannend! En oké. Toen we de tickets naar Nederland boekten voelde het niet goed. We waren die dag ook best van slag, het voelde dubbel. Verdrietig.
Het voelt alsof ons eerste reis-hoofdstuk erop zit, en dat is natuurlijk ook zo. Maar we zijn inmiddels aan het idee gewend, kijken uit naar het weerzien met vrienden en familie en kunnen niet wachten om weer op een volgend avontuur te gaan! Australië!
Oh, en mocht je een leuke, gekke, serieuze, dringende vraag hebben over onze reis tot nu toe? Of ben je ergens nieuwsgierig naar? Dan horen we het graag via je reactie op de blog of stuur ‘m naar koen@oprakmetjerugzak.nl. Dan geven we er antwoord op in onze volgende blog vanuit Nederland!
Tot snel!
9 reacties
Goede reis en tot donderdag! X
Goede reis en ik zie je waarschijnlijk wel op de Wipwap!
Xxx Trees
Klinkt als een geweldig verdiend afscheid! Wat zal het gek zijn..
Fijne reis!
Liefs,
Heerlijk om jullie reis via dit medium te kunnen volgen. Wat een fantastisch avontuur. Prachtige verhalen, bijzondere ervaringen en heel veel dankbaarheid voor wat jullie de mensen daar hebben gegeven!
Geniet van het samenzijn met jullie familie en vrienden in ons kleine, welvarende kikkerlandje!
Lieve mensen wat hebben jullie je rugzak weer kunnen “vullen”
Heel veel respect voor wat jullie allemaal hebben gedaan!
Goede reis alvast!😘
Wat een gezellig afscheidsfeestje was dat bij Cheshire.
.De mannen stralen het is mooi om te zien hoe dankbaar ze zijn.
Baie dankie,!
Mooi wat jullie daar gerealiseerd hebben ,
Ook jullie stralen van voldoening.
Fijn om tijdens de feestdagen samen te zijn !Wij kijken ernaar uit!
Een goed reis en tot donderdag .
Liefs 😘😘
Tot gauw in ons koude kikkerlandje…..heerlijk je ouders en familieleden weer in je armen sluiten en ook nieuwe energie opdoen om verder te rakken. Liefs 👋
Dat klinkt als een leuk afscheidsfeestje! Leuk om de bewoners zo te zien haha. Over 8 minuten landen jullie in Nederland! Jammer dat het eerste deel voor jullie erop zit, maar voor ons weer leuk dat jullie even in Nederland zijn 😁. Tot snel xxx
Hi Wilke ik lees nog af en toe jullie mooie blog overnieuw en kan dan zo in gedachten weer afdwalen naar ons mooie vriendelijke en arme SA.
Hebben jullie ook nog een project gezien of bezocht die werken via farmingGodsway
Zo ja ben benieuwd wat jullie daar van vonden?
Wens jullie nog een fijne tweede kerstdag en heel veel reisplezier in 2023🍀