Onze volgende bestemming is Cape Palmerston. Op aanraden van een Nederlands gezin slapen we op een fijne camping gelegen aan een prachtige baai. Maar er wachten wat huishoudelijke klusjes op ons: wasje draaien, de bus van binnen poetsen en het zonnepaneel stofvrij maken. Ach, peulenschil! En dus struinen we al snel weer over een verlaten strand.
Tegen zonsondergang hupsen er tientallen kangoeroes over de camping. Grote gespierde mannetjes, vrouwtjes met een baby in hun buidel, kleintjes die de buidel net verlaten hebben. Dat in combinatie met de ondergaande, gouden zonnestralen zorgden voor een adembenemend tafereel!
Toen we drie maanden geleden in Townsville op de camping stonden raakten we aan de praat met een Australiër, Mik. Hij was samen met zijn gezin en schoonouders op vakantie. We moesten en zouden even een praatje komen maken aangezien zijn schoonmoeder uit Nederland komt. En dus liepen we achter hem aan en ontmoetten het hele gezin inclusief Betty, de Nederlandse schoonmoeder uit Eindhoven. Ze woont al jaren in Australië waar ze is getrouwd met haar Australische man Russell. Samen hebben ze twee kinderen. We ontmoeten dochter Michelle, vrouw van Mik, en hun twee kinderen, Jack en Delilah.
We kletsen wat waarna Mik ons uitnodigt om bij ze langs te komen in Yeppoon, mochten we die kant opgaan. Er worden nummers uitgewisseld waarna we elkaar gedag zeggen.
En nu, drie maanden later, is Yeppoon onze volgende bestemming. We staan op het punt om een camping te boeken als we besluiten het toch anders te doen. ‘Laten we Mik een berichtje sturen!’
Eigenlijk zijn we er niet zo van om contact op te nemen met mensen die we onderweg ontmoet hebben. We willen ons niet opdringen, zijn graag op onszelf en zijn het gewoonweg niet gewend om zomaar bij vreemden binnen te vallen.
Maar, dat is wel een beetje hoe het hier werkt. Ontmoet je mensen en voelt het goed, dan ben je meer dan welkom in hun huis. De Australische gastvrijheid.
Mik reageert enthousiast en laat ons weten dat Betty en Russell ons met alle liefde willen ontvangen. Hoewel het een beetje last minute is, is dat volgens Russell totaal geen probleem en zijn we meer dan welkom.
Later die dag komen we aan bij hun prachtige huis. We maken opnieuw kennis aangezien het tijdens onze eerste ontmoeting laat en donker was en krijgen een rondleiding door het huis. Na bijna 5 maanden te hebben geslapen in ons bussie hebben we eindelijk weer een echt bed en een eigen badkamer. Wat een luxe!
En wat een gezelligheid! Want Jack (5 jaar) en Delilah (3 jaar) zijn er ook. Maar van Jack mogen we geen Nederlands praten, want dat verstaat hij niet. Later sluiten ook Mik en Michelle aan en voordat we het weten zitten we als een grote familie aan het avondeten.
Die avond ploffen we met Betty en Russell op de bank en kletsen uren aan een stuk. Over hun reizen, over de tijd dat zij in verschillende landen hebben gewoond en over onze wereldreis. En morgen nemen ze ons graag mee op pad naar hun lievelingsplekje net buiten Yeppoon. Prima! We laten ons verrassen, en vallen als roosjes in slaap op dat o zo grote bed.
De volgende ochtend pakken we de auto in en rijden richting Byfield National Park. Maar voordat we dieper het gebied in gaan moeten we wat lucht uit de banden laten: we gaan offroaden!
En hoe! Hemeltjelief! We scheuren door een smal bospad, door enorm los zand en schudden alle kanten op. Ik ben blij dat ik niet hoef te rijden en gier van het lachen! Oké, en door een stukje spanning misschien. We stoppen bij een prachtig uitzichtpunt en rijden vervolgens via het strand naar onze picknick plek.
In bijna alle nationaal parken zijn overal voorzieningen te vinden, maar hier niet! We zijn in een ongerept deel van het park, dus na een toiletbezoek in de natuur gaan we iets doen wat voor ons allebei vrij nieuw is: vissen!
Betty en Russell zijn volledig in hun element en ze genieten er duidelijk van dat ze ons op sleeptouw nemen! Hup, die hengel uit en visjes vangen maar! Helaas weinig succes, maar het was een geweldige dag! (Nogmaals bedankt Betty en Russell!)
In plaats van twee nachten besluiten we drie nachtjes te blijven. Toch wel lekker om even in de watten te worden gelegd. Daarnaast is het echt heel gezellig en hebben we genoeg om over te kletsen. Maar na nachtje nummer drie is het tijd om te vertrekken. Betty staat al vroeg in de ochtend eitjes en spek te bakken, dus met een volle maag gaan we weer op pad.
Op aanraden gaan we langs de dierentuin van Rockhampton. Eigenlijk zijn we niet zo’n fan van dierentuinen, maar deze is gratis en hij schijnt de moeite waard te zijn. En inderdaad, de kleinschalige dierentuin is zo verkeerd nog niet. We wandelen een rondje en maken kennis met de familie chimpansees. Met tot gevolg, we hebben er een nieuwe droom bij: chimpansees zien in het wild!
Na het warme bad in Yeppoon is de overgang groot wanneer we die avond op een gratis kampeerplek staan. Gelukkig zijn er toiletten, maar een douche om op te warmen helaas niet. Ach, dan gebruiken we daar ons gaspitje maar voor. Kamperen is ten slotte toch vaak een beetje improviseren!
Agnes Water is onze volgende stop. Het was een stukje rijden dus hoog tijd om even de benen te strekken. Dat doen we bij de Paperbark Forest Walk. Een korte wandeling door een stukje Eucalyptusbos. Mooi, maar niet heel spannend. Snel door naar zee, eens kijken of we hier ook walvissen kunnen spotten!
Helaas geen walvissen dit keer, maar er wachten wel andere dieren op ons. We slapen namelijk op een camping waarvan de eigenaar ook een kangoeroe opvang runt. En de opvang, die zit gewoon bij de camping! De eigenaar zorgt al jaren voor kangoeroes die wees zijn, die hun mama zijn verloren door bijvoorbeeld een aanrijding.
Het bijzondere aan deze ervaring is dat de kangoeroes niet van ons wegspringen. Normaal gesproken zijn ze best schuw en schrikkerig, ze springen meestal snel van je weg. Maar deze kangoeroes zijn gewend aan mensen en zonder twijfel eten ze een stukje zoete aardappel uit je hand. We kunnen ze zelfs aanraken en wat blijkt, kangoeroes zijn super zacht!
Hoe schattig en hoe zacht ze ook zijn, het mannetje van het hele stel maakt toch wel indruk. Wanneer hij rechtop staat is hij groter en gespierder (haha) dan Koen! Wauw, wat een enorm beest!
Na een heerlijk nachtje slapen gaan we alweer verder. Anders dan normaal reizen we deze weken in een wat hoger tempo. En niet zonder reden, we moeten namelijk 15 september in Sydney zijn omdat ons bezoek dan aankomt: de ouders van Koen! Zij huren een camper en met elkaar gaan we drie weken lang kilometers knallen, kamperen, walvissen spotten, biertjes drinken en vooral heel veel bijkletsen!
Maar voordat het zover is wachten er nog wat mooie plekjes op ons!
5 reacties
Prachtige foto’s van de kangaroos zeg!
Echt heel mooi. Nooit verwacht dat ze zacht waren!
Fijn dat jullie even lekker in de watten zijn gelegd en nu weer met volle energie kunnen rakken 😊 Nog even en dan eindelijk bekende gezichten!
Idd wat een schitterende foto’s!!!
En wat een heerlijk vooruitzicht om weer even samen te zijn met familie.
Geniet ervan en laat ons hier ook maar mee genieten van jullie prachtige verhalen!
Wat weer een mooie foto’s van de kangoeroes bij zonsondergang! Wij kijken er ontzettend naar uit jullie weer te omhelzen.
Tot vrijdag
Liefs Leon. en Yvonne
Wat een prachtige foto’s van de kangaroo ‘s! Koen maakt geweldige foto’s , jullie kunnen echt een boek uitgeven met al jullie verhalen en foto,s !
Wat gezellig zeg om een paar dagen verwend te worden en even te genieten samen met een leuke familie . En nu is het aftellen tot de pa en ma van Koen komen. Heel veel plezier samen 🤗
Wederom prachtige plekjes en foto’s. Goede reis naar Sydney en geniet van je bezoek!! Groetjes!