Na een nachtje in San Jose pakken we snel de bus. We gaan richting de Caribische kust. Om daar te komen moet de bus eerst de bergen door via een bochtige maar goede weg. Het uitzicht is prachtig. De bergen zijn bedekt met dichte jungle en de jungle is bedekt met laaghangende bewolking. Alsof we door een natuurfilm rijden.
Na ongeveer vijf uurtjes komen we aan in Puerto Viejo de Talamanca. Een bekend en veelbezocht dorp onder toeristen. In veel blogs wordt het dorp omschreven als een dorp met een ‘laid back / reggae’ sfeer, een dorp waar je zomaar eens verliefd op kan worden. Dat belooft wat..
Wanneer we aankomen en de bus uitstappen worden we overvallen door de warmte en klamme lucht. We lopen bepakt en bezakt richting ons hotel. Selina slaapt ergens anders, dus we zeggen haar voor dat moment gedag.
Het is druk in het dorp want het is weekend. Auto’s, tuktuk’s, fietsers en scooters rijden af en aan en ondanks dat het een klein dorp is staat er bijna overal file. Veel mensen zijn op de been en het strand ligt vol met toeristen en locals.
Zoals we al eerder gelezen hadden ademt het dorp inderdaad de reggae-sfeer: de lokale bevolking heeft een donkerdere huidskleur, het ene rasta-kapsel na het andere rasta-kapsel komt voorbij en de kleuren van de rasta vlag (groen, geel en rood) zie je overal terug. Laten we ook vooral de Bob Marley muziek niet vergeten die op elke hoek van de straat te horen is. Wanneer ons later die dag marihuana aangeboden wordt is het plaatje compleet.
Soms komen we op plekken waar we ons thuis voelen, soms komen we op plekken waar we ons niet of minder thuis voelen. Dat hebben we ook tijdens eerdere reizen ervaren. En eerlijk, Puerto Viejo is zo’n plek waar we onze draai niet helemaal hebben kunnen vinden. Er hangt een gezellige sfeer en er zijn heerlijke restaurants en koffiezaakjes maar het is er druk. Misschien zelfs een beetje onrustig en lawaaierig. Veel plekken doen wat houtje touwtje-achtig aan en de straten ogen rommelig. Niet overal hoor, maar het valt ons wel op. Misschien zijn we die drukte gewoon niet meer gewend door alle afgelegen plekjes waar we geslapen hebben?
Dat gezegd hebbende, we maken er natuurlijk het beste van.
Het is een bewolkte zondag en terwijl het dorp rustig op gang komt kijken wij naar de eerste race van het nieuwe Formule 1 seizoen. Laten we het daar verder maar niet over hebben. We gaan in ieder geval lichtelijk geïrriteerd op pad. Nouja, ik meer dan Koen.
Om de hoek worden e-scooters verhuurd. Helm op en gaan! Langs de kust, door de jungle loopt een geasfalteerde weg. We hebben gelezen dat het leuk is deze weg te volgen tot aan Manzanillo. Onderweg passer je zijweggetjes die leiden tot verschillende stranden.
Het voelt als vanouds om samen op een scooter te zitten. In Thailand deden we dit vaak. We lachten ons altijd rot want met een helm op zien we er gewoon niet uit. Ook nu heb ik wat tranen van het lachen moeten wegpinken.
Zo heb je natte wangen van het lachen, zo heb je natte wangen door de regen… De miezer gaat over in serieuze druppels en de donkere wolken dragen niet echt bij aan de sfeer op het strand.
We toeren een stukje verder maar besluiten toch even te schuilen. Daarom ploffen we maar neer bij een klein zaakje waar van veraf de vrolijke muziek te horen is. We delen samen een heerlijk broodje en genieten van het uitzicht op een stel brulapen en toekans die overvliegen. Ach, het leven is zo slecht nog niet in het regenachtige Puerto Viejo.
Het lukt de zon niet om door te komen, maar de regen is gestopt. We zetten onze helm weer op en vervolgen de weg naar Manzanillo. Eenmaal daar nemen we een kijkje op het strand waar locals met elkaar het weekend vieren. We rijden de kustweg door de jungle weer terug, drinken een kokosnoot en leveren de e-scooter weer in.
De volgende dag pakken we onze backpacks weer in, maar voordat we naar Cahuita vertrekken staat er nog wat anders op de planning. Samen met Selina bezoeken we het Jaguar Rescue Center. Dit is een opvangcentrum waar allerlei dieren worden gebracht vanuit heel Costa Rica. Sommige dieren zijn als huisdier gehouden of moesten te vroeg als wees door het leven gaan. Andere dieren zijn gewond geraakt door bijvoorbeeld een aanrijding of hebben stroomschokken gehad van elektriciteitsdraden.
Ook hier moeten we entree betalen, maar dit keer staan we daar volledig achter. Al de opbrengsten gaan naar het centrum zodat alle dieren de juiste zorg kunnen krijgen. Het is verboden zelfstandig door het centrum te lopen dus volg je altijd een tour. Een van de vele vrijwilligers leidt ons rond en weet van alles over de dieren te vertellen. Waarom ze zijn opgevangen, of ze ooit nog in het wild vrijgelaten gaan worden.. Kortom, reuze interssant! Al zijn niet alle verhalen prettig om aan te horen. Een luiaard die brandwonden heeft door elektriciteitsdraden, een aap die als huisdier is gehouden en alleen rijst en cola te eten kreeg.. Kortom, ga je naar Costa Rica? Steun dan zeker dit project!
Puerto Viejo, een dorp waar je zomaar eens verliefd op kan worden. Het is bij ons niet gebeurd.
We pakken de lokale bus naar Cahuita. Deze bussen zijn alles behalve comfortabel. Gevalletje van ‘het rijdt nog, dus waarom vernieuwen?’ Dit geldt trouwens ook voor de meeste grote tourbussen die langere trajecten rijden. Nee, het reizen met de bus hebben wij niet als comfortabel ervaren in Costa Rica.
Gelukkig komen we na een half uurtje aan in Cahuita. Het busstation ligt er verzopen bij. We manoeuvreren ons tussen de plassen door naar ons volgende verblijf.
We worden met open armen ontvangen door een stel uit Frankrijk, zij runnen de boel samen met hun puppy Sherlock. Worden we niet verliefd op het dorp, dan wel op de pup!
Cahuita wordt omschreven als het rustige en kleine zusje van Puerto Viejo. Tot onze grote opluchting ervaren wij dat ook zo. We wandelen door het dorpje, spotten in verschillende bomen een luiaard en begroeten wat bejaarde locals die hun oude dag slijten door tranquilo voor hun huis te zitten.
Geen harde muziek, geen overdreven hippie gedoe, geen file, geen walmen marihuana. Gewoon een slaperig dorpje met alles wat je nodig hebt: een fijn verblijf, een supermarkt, een goed koffiezaakje, strand en een nationaal park waar je geen entree hoeft te betalen maar een vrijwillige donatie mag doen. Koen en ik zijn het al snel eens: ‘hier passen wij beter!’
Selina komt twee dagen later aan in Cahuita. Alsof we elkaar al tijden niet gezien hebben zoeken we elkaar gelijk weer op. We eten ergens een broodje en wandelen daarna naar Playa Negra. Het uitgestrekte strand heeft zwart zand en wilde golven. Er worden hier en daar wat surflessen gevolgd, maar daar komen wij niet voor. Aan de rand van de kust groeien namelijk de lievelingsbomen van de luiaard en als we iedereen moeten geloven zijn ze zeker te spotten. Dat is niet gelogen want al snel zien we harige bolletjes in de boom hangen en liggen. Die beesten zijn zo flexibel dat het soms een hele puzzel is om erachter te komen waar zijn koppie nou eigenlijk zit.
Genieten, en dat gewoon langs het strand zonder entree te betalen!
Met z’n drietjes bezoeken we de volgende dag al vroeg het nationaal park. Er is maar één pad te volgen dat er nogal modderig bij ligt door alle regen die gevallen is. Al snel spotten we hoog in de boom een luiaard en een eindje verderop is een familie brulapen op zoek naar een droog plekje. Het is zoals gewoonlijk weer zweten geblazen dus zodra er wat koude druppels uit de donkere wolken vallen is dat eigenlijk best lekker. Het mooie aan dit park is dat je het pad kunt volgen maar ook delen over het strand kunt lopen. Als je wil kan je zelfs een duik nemen in zee! Op de helft van de wandeling komen we aan op Punta Cahuita. Selina en ik ploffen neer op een bankje terwijl Koen de drone de lucht in laat.
Na wat mooie beelden gemaakt te hebben keren we om en lopen we hetzelfde pad terug. Bezweet en enigszins rood aangelopen verlaten we het park. Ik wil maar één ding: douchen!
De gedeelde keuken laten we even voor wat het is, die avond wordt er niet gekookt. Het is onze laatste avond met Selina dus eten we ergens wat. We kletsen over hoe we de tijd met elkaar hebben ervaren en of Selina het reisvirus te pakken heeft. Voor ons een weet! Één ding is zeker, we gaan elkaar zeker missen!
Cahuita gaan we ook missen! Dat was dus zo’n plek waar we ons wel thuis voelden. Wanneer we met de bus het dorp verlaten doet het voor de eerste keer een beetje pijn. We hadden langer kunnen blijven, maar de volgende bestemming wacht op ons! Op naar Colombia!
15 reacties
Wat mooi geschreven weer! Cahuita klinkt dus als een goede tip om te verblijven 👌🏼
Voor nu helaas afscheid nemen van het mooie Costa Rica, maar gelukkig staat er weer een nieuw land op jullie te wachten! Ik ben heel benieuwd hoe jullie het daar gaan vinden.
xxxx Kim
Wat een avontuur beleven jullie!!! Ik geniet ontzettend van jullie verhalen en foto’s. Op naar het volgende land!! Groetjes Gonny
Jullie schrijven mooi, ik wens jullie veel plezier in Columbia.
Gr Carla
Hele leuke verhalen, Koen en Wilke! Wat hebben jullie al veel gezien en gedaan. En nu op naar Colombia, ben benieuwd:)! Geniet er van!
Wilke & Koen. Enjoy! Wow! Beautifully writtenDaphne. Keep writing and turn your blog into a very interesting book when your trip is over. Lots of love from Daphne & Peter.
Geniet ervan daar in Colombia!!
Ben benieuwd naar de komende blogs 😊
Stiekem hoop ik jullie hier nog te zien verschijnen! Bedankt voor dit mega gezellige avontuur en had dit met niemand anders willen beleven ♥️ Ik mis jullie ook! Behalve scheetjes dan….
Hoi Wilke en Koen
Heel veel plezier in Colombia ! Op weg naar een nieuw avontuur 🤗
Groetjes van Dian van Gils
Mooi mooi mooi…foto’s en verhalen weer prachtig… Mama en ik waren al blij met een kikker in de tuin vanmiddag haha, wat jullie allemaal zien komen wij niet tegen hier (gelukkig)…die twee Willempies op de scooter ook niet…lachen Wilke. Maak in Colombia maar weer veel nieuwe herinneringen. Ben benieuwd…liefs 😘
Wat een leuke blog, alsof je zo meereist met jullie, genieten maarrrrrr….!!!!groetjes
Wauw, Wilke & Koen, ik geniet zo van jullie verhalen en foto’s!! Het is alsof ik vanuit jullie rugzak een kijkje neem tijdens dit bijzondere avontuur. Zo tof dat Selina hier deelgenoot van kon zijn.
Heel veel plezier in Colombia ;zo benieuwd hoe jullie het gaan ervaren. Mijn vriendin woont in Bogota 🙂 ik kijk uit naar het volgende blog 😊
Hey Wilke en Koen!
Wat fantastisch om jullie reis op deze manier een klein beetje mee te kunnen maken! Grappig om te lezen dat jullie zelfs daar de F1 nog volgen 🙂 Moest wel aan je denken hoor! Gelukkig was de tweede race een stuk beter 🙂
Have fun!
Maik, Mies & Milou
Op naar Colombia!
Op haar nieuwe indrukken,andere cultuur,drukkere steden en wat meer aktie!
Die afwisseling lijkt me heerlijk.
Wij genieten met jullie mee……………..
Groetjes 😘😘
Op naar Colombia!
Op naar nieuwe indrukken,andere cultuur,drukkere steden en wat meer aktie!
Die afwisseling lijkt me heerlijk.
Wij genieten met jullie mee……………..
Groetjes 😘😘
Hallo Wilke en Koen,
Het ziet er weer geweldig uit en ja, ik (Maarten) ben nog jaloers 😊.
We zijn bij oma Willy op bezoek en berichtjes sturen vind ze nog steeds moeilijk maar ze wilde jullie hartelijk bedanken voor de leuke kaart.
Groeten en veel plezier,
Oma Willy, Grace, Maarten en Rens
Ps zou jullie bij elke blog een kleine landkaart kunnen toevoegen? Dat is eenvoudiger voor ons een voorstelling te maken waar jullie zijn.
Hallo Koen en Wilke,
Ik heb even de tijd genomen om jullie blogs te lezen, wat een avontuur zeg!!! Geweldig wat jullie doen, zoveel nieuwe dingen te ontdekken en te zien, voelen proeven en ruiken👍🏻
Geniet van jullie reis, lieven groeten van Peter en Angelique 🍀