We laten Monteverde achter ons, natuurlijk via een steile, bochtige en hobbelige weg. Wagenziek? Neem even een pilletje..
Uiteindelijk belanden we op de hoofdweg maar ook daar is het opletten geblazen! Het magische uitzicht op de slapende vulkaan Arenal leidt af, zo ook de neusberen die langs de weg lopen en oversteken.
We zijn er stil van. De Arenal is gigantisch en precies zoals je een vulkaan zou tekenen.
Het topje van de vulkaan laat zich niet zo snel zien. Deze zit vaak verscholen in de wolken. Hoe helder het ook is, de wolken weten hun weg naar de top van de vulkaan altijd te vinden.
We verblijven in La Fortuna, aan de voet van de slapende vulkaan. Tot 2010 was de Arenal actief, sindsdien is hij in ruststand.
Tas uitpakken, boodschappen doen, wasje wegbrengen en al snel voelen we ons er weer thuis. We zijn allemaal moe van de rit dus vroeg naar bed en er vroeg weer uit.
Je kunt de vulkaan niet beklimmen, maar rondom de vulkaan lopen verschillende wandelpaden. We kiezen er eentje uit en gaan op pad!
De wandelstokken staan klaar, ik neem er eentje mee. Ideaal voor als je evenwicht niet altijd in evenwicht is..
De wandelpaden in Costa Rica beginnen vaak makkelijk, dat je denkt ‘oh is dit het?!’ Maar 10 van de 10 keer komen we bedrogen uit.
Al snel gaat het pad over in los grind, stijgen, dalen en grote lava-keien waar we ons overheen en tussendoor moeten wringen. De stammen van bomen bieden ondersteuning, maar let op want er kunnen giftige bomen tussen zitten.
De wandelroute is te gek! Dichte jungle en open vlaktes met uitzicht op de vulkaan wisselen elkaar af
Aan het einde van de route drinken we wat en zien we donkere, mysterieuze wolken op ons afkomen. In no time breekt de hemel open en vinken we onze eerste regenbui in Costa Rica af.
Tijd voor een vrouwending. Nouja, mannen zijn ook welkom, al liep Koen er niet warm voor. Dus Koen zet ons af en Selina en ik sluiten aan bij een chocolade tour. Onze gids is een jonge, vrolijke gast en leidt ons rond door de tuin. Er groeien allerlei soorten fruit en krijgen van alles wat te proeven. Het sap van de verse ananas, papaya en mango maken onze handen plakkerig, smullen dus! Op weg naar de cacaobomen worden we verrast door een baby luiaard boven ons in de boom. Zo’n kleintje hadden we nog niet eerder gezien. Vers fruit, een baby luiaard en op weg naar cacaobomen. Wat wil een vrouw nog meer?
We krijgen uitleg over hoe een vrucht van een cacaoboom verwekt wordt tot cacao die gebruikt wordt om chocola van te maken. Proeven is daarvan ook een onderdeel. Of het lekker was? Mwah, vooral heel bitter. Kortom, de chocola in de winkel bevat eigenlijk van alles behalve waar chocola echt van gemaakt zou moeten worden: cacao.
Na al dat proeven en smullen was het tijd om uit te buiken. In de omgeving van La Fortuna zijn veel hotsprings te vinden. Dit zijn warmwaterbronnen opgewarmd door de warmte van de vulkaan. Bij een aantal luxe resort kun je in zo’n warme rivier ploffen, maar daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan.
Gelukkig is er ook een gratis hotspring te vinden die massaal bezocht wordt. Overal lezen we dat het verstandig is om alleen een handdoek mee te nemen. Leg je een tas met waardevolle spullen langs de kant, grote kans dat er iemand mee vandoor gaat.
Foto’s hebben we dus niet. Dat is misschien maar goed ook. Het was eigenlijk geen gezicht, al die mensen op blote voeten, stuntelend door de rivier met stenen op zoek naar een plekje om te zitten.
Maar ach, als je in de buurt bent moet je toch een hotspring proberen!
Wat we een groter succes vonden was het Mistico Hanging Bridges park. Zoals de naam het al zegt: een park met meterslange hangbruggen midden in de jungle. We waren er weer op tijd bij om de grote drukte voor te zijn.
Door het park loopt een route die alleen met de klok mee gelopen mag worden. Een mooi en verhard pad, hier en daar gaat het pad wat omhoog en omlaag, maar prima te doen. De bruggen is een ander verhaal.
Ze zijn hoog, wiebelig en doordat je over soort van roosters loopt kijk je dus de diepte in. Balans zoeken en het advies om in het midden van de brug te blijven lopen opvolgen, dan komt alles goed!
Van plan om ooit naar Costa Rica te gaan, sla dit park dan zeker niet over! Met geluk spot je ook nog wat wildlife en aan het einde van de route heb je een prachtig uitzicht op de vulkaan!
Na een aantal nachten te hebben geslapen in een dorp is het altijd lekker om de natuur en de rust weer op te zoeken. Ik vind het nogal leuk om bijzondere overnachtingsplekjes te zoeken, en te boeken natuurlijk! Toen we nog in Nederland waren had ik er eentje gevonden waar we moesten en zouden slapen: een omgebouwde schoolbus, ook wel ‘Skoolie’ genoemd.
Misschien was het wel de meest luxe slaapplek die we hebben gehad in Costa Rica. Het bed was heerlijk, het uitzicht vanuit de douche, het terras en vanuit bed was adembenemend, de keuken was van alle gemakken voorzien. Kortom, ga je ooit naar Costa Rica….
Het was eigenlijk zonde om een uitstapje te maken. Koffie drinken, een boekje lezen, gewoon genieten van de bus was meer dan prima! Maar op een uurtje rijden bevind zich Tenorio Volcano National Park met een van de mooiste watervallen van het land.
Hup de auto in en gaan! Omdat de Skoolie op een vrij afgelegen plek staat moesten we eerst bij de hoofdweg zien te komen. De bergweg daar naartoe was verschrikkelijk!! De diepe kuilen waren niet te ontwijken en harder rijden dan 25-30 kilometer per uur ging niet. Met andere woorden: de 40 kilometer naar het park toe hebben we afgelegd in 1 uur en 10 minuten. Het ergste was, die weg moesten we ook nog terug!
Gelukkig was het park zeker de moeite waard. De mooie wandeling begon zoals gewoonlijk makkelijk en ging vervolgens over in geen idee hoeveel traptreden om bij de waterval te komen. Het lijkt allemaal een makkie, maar echt, de hoge luchtvochtigheid is killing! ‘Genoeg drinken hè’ is de zin die we tot nu toe het meeste hebben gebruikt denk ik.
Alle traptreden weer omhoog om daarna via een modderig en glibberig pad uit te komen bij een lagune. Bijzonder aan de waterval en de lagune is dat het water een felblauwe kleur lijkt te hebben. In werkelijkheid heeft het water geen kleur, maar door bepaalde mineralen in het water in combinatie met het zonlicht ontstaat er een felblauwe reflectie.
Voldaan van de nieuwe indrukken en misselijk van de bergweg terug rusten we uit bij onze Skoolie om de dag later de lange rit terug naar de hoofdstad te maken.
10 reacties
Weer mooi geschreven Wilke en prachtige foto’s Koen.
Kus mama
Over een ding ben ik het niet helemaaaaal mee eens! De meest gebruikte zin is: Wilkeeee, heb je nou weer een scheet gelaten?
Hahaha wat een leuke blog weer 🙂
Toch een beetje gezelligheid zo van Wilke en Koen aan mijn koffie tafeltje 🙂
Hahahaha dat is nou niks voor Wilke 🤪
Wauw wat is het prachtig daar in Costa Rica, en vooral wat zien jullie er zeer relaxed uit alle 3.
Die Skoolie is echt een fantastische ervaring lijkt me.
Wat gaaf.
Kon niemand van buiten af je zien onder de douche 😜.
N Joy the World.
X Marielle
Hè lieverds,
Wat een belevenissen, weer gaaf om mee te mogen genieten!
Liefs,mama
mooi verhaal en foto’s weer. lekker genieten zo.
Wauw, wat super mooi allemaal. En wat fijn dat Selina het ook zo naar d’r zin heeft gehad! Zoveel ervaringen die jullie opdoen, echt heel gaaf. En neem ook de tijd om rust te nemen en dat eens allemaal goed door te laten dringen 😘 geniet ervan!
Wat maken jullie toch veel mee, met nog zoveel tijd in het vooruitzicht voor nog veel meer…..wat een indrukken allemaal en hindernissen om te nemen…. niks voor mij zo’n brug 😜.
Chocola heb ik in Udenhout gehaald Wilke, de paaseitjes smaken TE goed helaas….
Mooie foto’s Koen, mooi geschreven Wike.
Dikke knuffel 😍 jullie zien er goed uit…
Wat gaaf weer om te lezen wat jullie allemaal zien en meemaken, kippenvel……
Nick en ik hebben super veel zin om sommige van jullie belevenissen ook mee te gaan maken over 2 maanden!
Geniet er van samen❤️
Liefs xx
Wat maken jullie mooie reizen. Leuk om te lezen, fijn dat jullie zo genieten. Ik wens jullie heel veel geluk de komende tijd . Fijne tijd wens ik jullie toe… groetjes oma Cilia.