We rijden naar het vliegveld van Kaapstad nadat we nog gezellig een hapje hebben gegeten. Meestal zijn wij degene die bepakt en bezakt naar het vliegveld worden gebracht om vervolgens uitgezwaaid te worden, maar nu zijn de rollen omgedraaid.
We zeggen mijn ouders gedag. Dat blijft toch altijd een lastig en verdrietig moment! Maar het is een onderdeel dat bij reizen hoort, daar kom je gewoonweg niet onderuit!
Ook de huurauto leveren we na drie weken netjes in, blij dat alle autoritjes veilig zijn verlopen.
Met z’n tweeën stappen we in de Uber terug naar ons plekje in de stad. We zijn er moe van en de tranen hebben me hoofdpijn bezorgd. Hoog tijd voor een goed portie slaap!
De twee hele dagen die we nog hebben in Kaapstad vullen we in met het maken van plannen voor de komende tijd, want daar hebben we ons de afgelopen weken weinig tot niet mee bezig gehouden.
Wat we in ieder geval wel weten is dat we graag wat nieuwe plekjes willen aandoen in Zuid-Afrika. De afgelopen weken hebben we een mooie reis gemaakt, maar voor ons waren de meeste plekken bekend terrein. Dus kruipen we achter de laptop en kan het speurwerk weer beginnen.
In Zuid-Afrika kom je met het openbaar vervoer niet heel ver, dus doen we op de laatste scheet een aanvraag voor een huurauto. Deze wordt gelukkig snel goedgekeurd en dus stippelen we onze volgende roadtrip verder uit. We boeken een overnachtingsplek voor de volgende dag, want dan stappen we al in de auto voor een tripje langs onder andere de westkust.
We laten Kaapstad achter ons en rijden in noordelijke richting met als eerste stop: Paternoster. Langs de westkust liggen kleine, kneuterige en rustige dorpjes die je niet snel zult vinden in een reisroute door Zuid-Afrika. De westkust is wat dat betreft vrij onbekend bij de buitenlandse toerist. Het zijn voornamelijk de Zuid-Afrikanen zelf die hier vakantie vieren.
Maar twee maanden per jaar bloeit dit rustige gebied op, letterlijk en figuurlijk. In augustus en september is het namelijk ‘wild flower season’. Velden vol wilde bloemen staan in bloei en leveren een kleurrijk landschap op waar veel mensen maar al te graag een kijkje komen nemen.
Maar voordat we deze velden gaan bezoeken slapen we een nachtje op een bijzondere en afgelegen plek, namelijk bij Sea Shack. Toilet, douches en de keuken zijn gedeeld want je slaapt in een klein hutje direct aan zee met alleen een bed erin. Een beetje back to basic, maar het is er prachtig. En stil. In totaal kunnen er zo’n dertig mensen verblijven, nu zijn wij er samen met nog één andere gast.
De zon gaat prachtig onder en laat ons achter in het pikkedonker met boven ons ontelbaar veel sterren. De dikke dekens houden ons warm en de volgende ochtend zijn het de golven en allerlei vogels die ons wekken.
‘Spice’, de hond die ons sinds onze aankomst overal volgt, ligt voor ons huisje op ons te wachten en wandelt vrolijk met ons mee wanneer we een ochtendwandeling maken langs de zee en rotsen vol zeehonden. Helaas moeten we haar daarna gedag zeggen want we gaan door naar onze volgende stop: West Coast National Park.
De entree van het park is in de maanden augustus en september het dubbele van wat het normaal is. Tja, de bloemen bloeien natuurlijk niet voor niks..?
We rijden uren door het park en komen onderweg weer van alles tegen. Dat is het leuke van Zuid-Afrika: je komt voor het een en krijgt er van alles bij. We komen voor de bloemen, maar voor ons steekt een schildpad de weg over en in de verte staan zebra’s en struisvogels.
Kortom, je verveelt je hier echt geen moment. Wat je ook doet, waar je ook bent. Zuid-Afrika heeft altijd een verrassing in petto!
In het hele natuurgebied zijn verschillende stops. Een uitzichtpunt over de felblauwe lagune, een vogelspottershut met zicht op flamingo’s en natuurlijk de bloemenvelden. We hebben geluk, het is een heldere en zonnige dag waardoor we in de verte de Tafelberg zien liggen.
Wat een heerlijke dag, de zon schijnt en het bezoek aan het nationaal park was zeker een succes. Wat wil je nog meer? Juist, walvissen spotten! Wanneer we terug rijden naar onze Airbnb in het dorp Jacobs Bay hebben we zicht op de zee. Hoewel het een flinke afstand is heb ik toch het idee dat ik iets boven water zag komen. En zoals de afgelopen zes maanden staat er niks op de agenda voor deze avond dus nemen we de afslag naar de kust. Ook Jacobs Bay is een rustig dorp en alle vakantiewoningen aan zee lijken leeg te staan. Hoe druk zou het hier zijn tijdens de zomer? Nu kun je er in ieder geval een bom laten afgaan en geen haan die er naar kraait!
We zoeken een plekje op de rotsen die zo ver mogelijk in zee liggen en zien al snel de eerste zijvinnen en staartvinnen boven water komen. Met de drone gaan we naar ze op zoek, maar het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Wel krijgen we twee zeehonden in het vizier die samen jagen op een school visjes. Hoe mooi dat we door onze drone af en toe de wereld van bovenaf kunnen zien!
Voordat we het weten gaat de zon onder en zitten we al uren op de rotsen door onze verrekijker te staren. Dit was weer zo’n dag, zo’n onvergetelijke dag!
Waar de zon gisteravond prachtig onder ging is het haar vandaag niet gelukt door het wolkendek heen te komen. Geen ramp, we hebben genoeg uit te zoeken en dus sluiten we onszelf op om plannen te maken en knopen door te hakken! We zijn al dagen in dubio over wat onze volgende bestemming gaat worden, en wanneer. Maar zonder doorgehakte knopen laten we Jacobs Bay achter ons en rijden een stukje het binnenland in naar ons volgende plekkie: het Cedergebergte.
Het duurt even maar zodra de kust ver genoeg achter ons ligt komen de bergen tevoorschijn. We gaan slapen in een klein huisje op grond van een boerderij met paarden en verschillende gewassen. Om er te komen moeten we een onverharde weg van zo’n 15 kilometer rijden, wat volgens de eigenaresse met onze simpele huurauto prima te doen is. En dat klopt, we komen veilig aan bij de boerderij alhoewel Neil wel een beetje moet lachen om onze auto. Dan blijkt dat we nog een stuk de berg op moeten. Neil gaat ons voor met zijn pick-up truck en wij volgen.
De auto heeft het zwaar. In de eerste versnelling gaan we de berg op, onder ons horen we de hoge begroeiing tegen de onderkant van de auto schrapen en wanneer we door een diepe modderplas moeten wordt het even spannend. Terwijl wij lichtelijk gespannen zijn zal Neil vast en zeker gniffelend achter zijn stuur zitten!
Maar we komen heel aan bij ons kneuterige witte huisje wat zo in het Openluchtmuseum in Arnhem zou kunnen staan. Alsof we jaren terug gaan in de tijd. De Dover, een kachel die zichzelf helemaal verwarmt wanneer je ‘m opstookt met hout, houdt ons warm. Zet er de fluitketel op en je hebt gekookt water, de huismuis trippelt over de platen van het plafond, de olielampen zorgen voor sfeer en WiFi, vergeet het maar!
De volgende dag schijnt de zon al vroeg tussen alle kieren en gaten door. De hemel is strakblauw. Komt dat even goed uit want vandaag gaan we een wandeling maken in het Cedergebergte. Om bij het beginpunt van de wandeling te komen moeten we nog een heel stuk rijden maar dat is geen straf. De wegen zijn goed, ook al moeten we een aantal bergpassen over, en de vergezichten zijn onbeschrijflijk wijds en mooi.
Iets anders waar we voor de eerste keer langs rijden zijn de velden waar rooibos groeit. De rooibos-plant lijkt niet op de theeplantages die we ooit in Sri Lanka hebben gezien. Het zijn namelijk geen blaadjes maar bosjes met stevig gras. Gek genoeg groeit de plant alleen in dit gebied van Zuid-Afrika. Maar het is ook gelijk het enige gebied van de hele wereld waar het groeit. We hebben ons laten vertellen dat dit komt door de samenstelling van de grond en het klimaat (over het algemeen zonnige dagen en frisse nachten). Al weet niemand helemaal zeker waarom rooibos alleen rondom het Cedergebergte groeit.
De wandeling die we gaan doen is 5 kilometer lang en volgens de omschrijving doe je er zo’n 2 tot 3 uur over. Dat lijkt ons aan de lange kant, maar we gaan het zien. Onderweg zullen we rotstekeningen van bevolkingsgroep de ‘San’ passeren, die ook wel bekend staan als de ‘Bosjesmannen’ of ‘Bushmen’. Tienduizenden jaren geleden leefden zij in onder andere Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. Het waren rondtrekkende jagers-verzamelaars die leefden van de jacht en van ‘veldkos’: al het eetbare wat op het veld te vinden was.
Al snel begrijpen we waardoor we deze 5 kilometer niet in een klein uurtje kunnen lopen. Hier en daar moeten we tussen rotsen door, over rotsen heen en om bij de verschillende rotstekeningen te komen wordt er wat lenigheid verwacht. Maar wat een toffe wandeling! De omgeving lijkt volgens Koen een beetje op Arizona. Het is er stil, verlaten, ongerept en zijn omgeven door roodachtige rotspartijen. We komen drie andere mensen tegen, verder voelt het alsof we alleen op de wereld zijn.
De rotstekeningen maken veel indruk. Het is een gek idee om op een plek te zijn waar tienduizenden jaren geleden mensen leefden. In het niets, tussen de rotsen. Des te specialer dat na al die jaren deze tekeningen nog te bewonderen zijn. Het bewijs van hun bestaan.
De ‘verf’ is trouwens een mengelmoes van fijngemalen oker, houtskool en klei vermengd met bindmiddelen zoals bloed, vet, vruchtensappen en water.
Onder het genot van een rooibosthee-proeverij sluiten we de dag af en kletsen we na over alle nieuwe indrukken: de bloemenvelden, de rooibos-plantages, de rotstekeningen. Dit deel van Zuid-Afrika is niet zo toeristisch, maar oh zo mooi!
Na een week keren we terug naar Kaapstad waar we geen tijd hebben om stil te zitten. Er moeten nog steeds knopen doorgehakt worden. We zitten uren achter de laptop, appen en mailen met tientallen mensen, onze hersenen zijn flink gekraakt.. Maar het doorhakken van knopen is gelukt!
We gaan op rak zoals we nog nooit eerder hebben gedaan!
De nieuwe bestemming is bekend! De route is uitgestippeld. De campings liggen vast! De auto is gehuurd.
Auto? Zeg maar gerust ons vervoer, keuken en slaapplek in één!
We gaan drie weken door Namibië crossen met een dikke Toyota Hilux inclusief daktent!
8 reacties
Weer een beleving erbij! Wat leuk weer om te lezen hoe het allemaal is gegaan en de gave foto’s weer voorbij te zien komen ✨
Hopelijk zijn jullie bijgekomen van de “afscheid”van de paps en mams. Geniet van de laatste nacht en ik kan niet wachten om te weten hoe het gaat in Namibië! Dat worden zeker culinaire hoogstandjes 🤤
Fijne reis weer xxx
Ziet er weer prachtig uit allemaal. Proeverij van rooibosthee, had ik wel willen meemaken.
Nu op rak naar Namibië met een mooie auto/ camper. Veel plezier en voorzichtigheid gewenst!
Liefs Yvonne
Gaaaaaf zeg! En Namibië, dat zal geweldig worden met jullie camper.
Mooie belevingen waren dit….en….wat een avontuur komt er weer aan met die prachtige tentwagen. De eerste nacht is goed bevallen vertelde je Wilke dus er volgen meer mooie dagen en nachten. Succes…groeten 🥰
Een hele fijne tijd in Namibië ! Ik ben benieuwd naar jullie nieuwe avonturen !
Veel toffe kilometers met die gave auto Leuk zo’n “camper” hihi, Bedankt weer voor je gezellige blog, ik geniet er iedere keer van. Groetjes
Wat ontzettend mooi geschreven weer. Ik liep achter met de blogs lezen maar ben weer helemaal bij!
Wat heerlijk met een auto en daktent op pad. Wat een vrijheid.
Een mooie reis door Namibië!
Weer een stempel erbij op jullie paspoort .
Liefs,mama