De bus staat al een aantal dagen te koop, maar echt serieuze reacties krijgen we niet. Aan de ene kant lucht het op, want misschien blijven we dan langer in Australië, rijden we naar Sydney om daar de bus te verkopen?! Dat zou betekenen dat we nog een tripje gaan maken! Het is dubbel, want vooral ik hoop dat we de bus niet te snel verkopen. We hebben daar samen veel gesprekken over en dan zet Koen me weer met beide benen op de grond. Hoe dan ook, wanneer dan ook, de verkoop van de bus zal altijd lastig blijven.
Dan krijgen we ineens een berichtje van een koppel die morgen de bus willen zien. Dus hup, het schone beddengoed op bed, puntjes op de i en de volgende dag rijden we naar het station waar we ze ontmoeten. Aangezien we een eindje van Melbourne af zitten stellen we voor ze tegemoet te komen.
We zijn allebei vrij gespannen en zien er toch wel tegenop. Allerlei vragen spoken door ons hoofd en we denken terug aan het moment dat wij vorig jaar zelf op campervan-jacht waren. Nu zijn de rollen omgedraaid.. Een beetje onzekerheid speelt ook mee. Wij vinden onze bus wel tof, maar vinden anderen dat ook?
Na het geven van veel uitleg doen ze een kort proefritje. Ze zijn enthousiast, maar we voelen aan dat dit ‘m niet gaat worden. Terwijl alle energie uit ons lijf is gezogen rijden we terug naar Penny, even alles laten bezinken. Maar we zijn nog niet terug of we krijgen een nieuw berichtje van iemand die de bus wil zien en dus staat de volgende dag hetzelfde op de planning.
Op het station ontmoeten we een rustige, serieuze Ierse jongen die een campervan gekocht wil hebben voordat zijn Nederlandse vriendin in Australië arriveert. Hij heeft dus wat haast en laat er geen gras over groeien. De binnenkant interesseert hem niet zo, het gaat hem voornamelijk om de mechanische aspecten van de bus en wil alle rekeningen van de keuringen en aanpassingen zien. Na een proefrit is hij enthousiast en regelt gelijk een soort keuring bij een autogarage om dubbel te checken of alles dat we vertellen klopt. Slim! Dat hebben wij ook gedaan toen we de bus kochten, dubbel checken of er geen addertjes onder de motorkap zitten!
Die middag kan de bus gelijk terecht. In de tussentijd wandelen Koen en ik naar zee, in gedachten verzonken. Wat brengt dit een spanning met zich mee zeg! Dik 2 uur later horen we van Maurice dat de bus klaar is. We ontmoeten elkaar weer bij de monteur en er blijken gelukkig geen gekke dingen uit het rapport te komen, behalve de dingen waarvan we al op de hoogte waren.
Maurice gaat er nog een nachtje over slapen. We kunnen hem maar moeilijk lezen. Afwachten dus, morgen weten we meer..
Het duurt en het duurt, wat een spanning! Maurice laat weten dat hij het rapport ook nog met andere autogarages wil bespreken waardoor hij wat meer tijd nodig heeft. We ijsberen maar wat rond, spelen met Penny in de tuin, maar we weten eigenlijk niet waar we het zoeken moeten.
Totdat het tijd is om naar onze volgende afspraak te gaan. Nou ja, het is vooral mijn afspraak! Die ook best spannend is. Tijd voor een souvenir, een blijvend souvenir! Toen mijn liefde voor Australië groter en groter werd wist ik één ding zeker: dit avontuur wil ik voor altijd met me meedragen! Tijd voor mijn tweede tattoo!
Terwijl de tatoeerder mijn tattoo aan het uittekenen is krijgt Koen een berichtje van Maurice. Koen’s ogen worden groot en er verschijnt een lach op zijn gezicht. Maurice wil de bus graag kopen en doet gelijk een bod. Een bod waar we zeker blij mee zijn! Wauw, ineens gaat het heel snel! De bus is verkocht! En die tattoo, die is ook in een vingerknip gezet.
We zijn opgelucht en blij, maar tegelijkertijd ook een beetje verstrooid. We bellen met Maurice, maken alvast wat papierwerk in orde en een aanbetaling wordt door hem gedaan. Ook maken we afspraken over de overdracht die voor ons perfect uitkomt. Hij heeft de bus namelijk pas over anderhalve week nodig. Dat maakt dat we na de housesit nog een aller, aller, allerlaatste kampeertripje kunnen doen! En dat geeft mij heel veel rust want op die manier kunnen we bewust afscheid nemen van het leven met ons bussie!
De bus is gepakt en na de laatste knuffels met Penny gaan we er weer vandoor. We vertoeven een dagje aan zee, in de schaduw van onze achterklep, want de temperatuur is flink opgelopen. Het strand ligt bomvol en er wordt volop gezwommen. Maar wanneer ‘s avonds onze buikjes beginnen te rommelen moeten we toch echt van onze stoel af! Tijd voor een Australische barbecue: alles op de bakplaat!
Ook drinken we nog een biertje bij Pim en Mariëtte. Pim is een oud collega van Koen. Samen met zijn vrouw is hij jaren geleden voor zijn werk naar Australië geëmigreerd. We kletsen over hun leventje nu, de emigratie en in hoeverre Nederland nog een rol speelt in hun leven. Altijd interessant en inspirerend om naar zulke verhalen te luisteren! Buiten dat, was het ook nog eens kei gezellig!
De volgende dag rijden we naar de andere kant van het schiereiland. Ook vandaag is het weer snikheet en dus doen we niet veel. Gewoon lekker bij de bus hangen, boekje lezen, van het uitzicht genieten en een verfrissende watermeloen eten.
De nachten zijn echt een uitdaging! Gelukkig hebben we maar weinig bloedhete nachten gehad, want slapen in deze hitte is geen pretje. Het is dan ook de eerste keer dan we ‘s nachts met de achterklep helemaal open slapen! Met wat dekens proberen we toch wat privacy te creëren, je weet maar nooit wat voor kangoeroe er naar binnen staat te gluren!
En dan is daar de laatste dag met ons bussie! Precies een jaar nadat wij ‘m kochten.. Het is onwerkelijk! Als Koen me maar iets te lang aankijkt schieten de tranen al in mijn ogen. En geloof me, er zijn al heel wat tranen gevloeid! We hebben het echt zwaar en zien behoorlijk op tegen de overdracht die morgen gepland staat. Maar we moeten eraan geloven en dus gaan we aan de slag met het schoonmaken van de bus en het inpakken van onze backpacks.
Met naast ons een lege kledingkast maken we nog één selfie voordat we voor de laatste keer heerlijk in slaap vallen in ons bussie!
Terwijl de regen op het dak tikt worden we wakker. Gelukkig hebben we prima geslapen. Alleen en beetje jammer dat we de laatste ochtend moeten improviseren vanwege het weer. Geen ontbijt op onze campingstoelen, maar in de ongezellige keuken op de camping. We doen het er maar mee.. Ondertussen appen we Maurice dat we de overdracht misschien beter in een parkeergarage kunnen doen vanwege de regen.
Het ontbijt smaakt naar niks, het bed is gedekt en we stoppen de laatste spulletjes in onze backpacks. Het is tijd om te gaan.
Eenmaal in de parkeergarage trekken we voor de laatste keer de handrem omhoog en halen we de backpacks uit de bus. Al snel zien we Maurice en zijn vriendin Franka aankomen. Terwijl ik Franka wat uitleg geef maken Koen en Maurice het papierwerk in orde. Mijn hartslag is hoog, ik krijg m’n ademhaling maar moeilijk onder controle en moet echt mijn best doen om m’n tranen in te houden.
De handtekeningen zijn gezet, we overhandigen de sleutels en maken nog een foto met z’n viertjes. Dan komen er toch wat tranen, maar het gaat.. En zo zwaaien we ons bussie uit.
Daar staan we dan, in een sfeerloze donkere parkeergarage met al ons hebben en houwen. We pakken elkaar stevig vast en ademen een keer flink in en uit. Het lijkt alsof er bij ons beide een enorme zak met bakstenen van onze rug valt. We zijn verrassend kalm en voelen ons opgelucht. Maar als we 5 minuten later aan een grote kop koffie zitten word vooral ik toch overvallen door emoties. Na heel wat dikke tranen, een hoop gesnik en tien zakdoekjes verder rekenen we af. Let the backpacklife begin!!!
Met de trein gaan we richting het centrum van Melbourne waar we 2 nachtjes slapen. We lopen nog een rondje door het centrum, eten een lekkere fish & chips in de stad en wandelen over het Formule 1 circuit waar we helaas niet bij zullen zijn. Maar ik moet zeggen, dit vonden wij ook een hele toffe ervaring!
De volgende ochtend gaat de wekker. Het teken dat Australië erop zit. We gaan vertrekken! Aan de ene kant hebben we er heel veel zin in, aan de andere kant ook helemaal niet. Maar let’s go, op naar een totaal nieuw land voor ons: Taiwan!
8 reacties
Awwwieee… doet me wel wat om jullie zo verdrietig te zien. Niet leuk 🙁 maar gelukkig hadden jullie even tijd om nog een laatste trip te doen met de Van. Hopelijk hebben jullie het nu een fijn plekje gegeven, en kunnen jullie met een GROTE glimlach terugblikken 🚍
Mooi avontuur afgesloten, mooie herinneringen gemaakt waar wij ook een stukje deel van uit maken 😍
Ah het bussie is weg, verdrietig na een jaar zo veel plezier gehad te hebben! X
Ik voel ook zo goed hoe jullie je voelen en zit bijna met je mee te janken Wilke 😂
Zit in de familie denk ik haha. Maar ok, zo is het leven en het is maar een bussie….maar toch.. Alweer zo mooi geschreven en prachtige foto’s Koen👌👌 liefs…
Oh Koen en Wilke wat een avontuur. Hoe eerlijk beschreven. Het bussie was een jaar , ja een heel jaar bij jullie. Bijna een stukje familie, heb je geen stukje blik als souvenir. Trouwens dat andere souvenir is wel heel mooi fijntjes…….. Wat was de eerste? Veel groetjes en bedankt weer voor je mooie verhalen en foto”s.
Het afscheid van jullie huisje op wielen.
Ik geloof best dat je je dan even ontheemd voelt. Zeker als je dan met die zware backpack op je rug verder moet.
Maar goed het bussie heeft zich een jaar lang van goede dienst bewezen. Oo naar het volgende avontuur💫
Zo wat een emoties! Jullie zuigen me mee. Ik had het destijds al moeilijk in Nieuw-Zeeland om afscheid te nemen van de camper, en die hadden we maar 5 weken haha. Maar soms is het tijd om door te gaan. Wat hebben jullie een fantastisch avontuur met dat ding beleefd!
Aaawh jullie bussie 😕 zulke mooie herinneringen! En dan moet je het ineens doorgeven aan een ander… super moeilijk! Maar die gaan er vast net zulke mooie herinneringen mee hebben als jullie!! En jullie gaan weer andere geweldige avonturen tegemoet. Inmiddels hebben jullie er al weer wat opzitten en het daar ook goed naar jullie zin. Natuurlijk wel echt even flink wennen weer. En die tattoo 😍😍 En als je ooit terug wil naar Aussie, kan dat natuurlijk altijd. Ik bied me aan hoor! Als jullie maar niet gaan emigreren 😯🤣❤️