Ons tweede en laatste bezoek aan Medellin komt tot een eind, we pakken de bus naar onze volgende bestemming: Jardín. Vooral niet uitspreken op z’n Frans want dan snappen de Colombianen er niets van! Dus we leren hoe het wel moet: ‘Hardien’. Tja, die Spaanse taal blijft toch een beetje puzzelen.
We laten de drukke stad achter ons en zien het landschap langzaam veranderen. Geen hoge flatgebouwen en sloppenwijken meer, maar kleine boerderijtjes op de felgroene heuvels van de Andes. Koeien en paarden grazen in het frisse gras en een wilde rivier stroomt door het landschap heen.
En dan, na ongeveer 2 uurtjes rijden zijn daar dan eindelijk de koffieplantages! Een prachtig gezicht in combinatie met alle kleurrijke boerderijtjes en bananenbomen hier en daar. Het Colombia dat we graag wilden zien!
De rit is boven verwachting mooi en na vier uur rijden komen we aan in Jardín. Jardín ligt in ‘Ejo Cafetero’: het belangrijkste koffieproducerende gebied van het land. Voor mij boffen want ik hou wel van een lekker bakkie of ‘taske koffie’ zoals oma altijd zei. Koen proeft zo nu en dan maar kan niet aan de smaak wennen.
We verblijven in een leuk appartementje net buiten de drukte van het centrum. Het uitzicht vanaf ons balkon is, net zoals tijdens de busrit, adembenemend mooi. Hoog tijd om op rak te gaan!
Wanneer we door de vrolijke straatjes lopen lijkt het alsof de tijd er stil heeft gestaan. Oude mannetjes met een sombrero op hun bol zitten op hun gemak in de deuropening en begroeten ons. Soms lijkt het erop dat ze verbaasd zijn om ons te zien. Ze staren ons dan twijfelachtig aan maar wanneer we ze begroeten komt er een glimlach tevoorschijn en een enkeling steekt zijn duim in de lucht.
Later blijkt dat het dorp helemaal niet zo toeristisch is. Er heerst een echt tranquilo dorpsleven. Families wonen samen in kleine huisjes, op straat wordt er gesleuteld aan brommers, honden liggen te luieren in de zon en zo nu en dan komen er paarden voorbij.
We wandelen naar het hart van het dorp: Plaza Principal, het dorpsplein. Omringd door tientallen cafeetjes waar men op een kleurig houten stoeltje zit en van een kopje koffie geniet. Oude mannetjes genieten er van hun oude dag, kinderen spelen op het plein en rennen de duiven achterna terwijl anderen juist hun best doen hun eigen verbouwde fruit en groenten te verkopen. We zoeken een plekje, mengen ons tussen de locals en bestellen een ‘tinto’, een simpel kopje zwarte koffie.
Het is niet alleen een feestje om door het dorp te wandelen, ook de wandelingen buiten het dorp zijn zeker de moeite waard! We lezen over een kabelbaan die de locals aan de andere kant van de berg naar het dorp brengt. We besluiten de kabelbaan naar boven te nemen en via de heuvels terug te wandelen. Eenmaal bij de kabelbaan slaat bij mij de twijfel toe terwijl Koen niet kan wachten om in te stappen. We stappen in het gammele bakkie waarna we in beweging komen. Onder ons een wilde river, bananenbomen en allerlei groen. Oké, het uitzicht is mooi maar comfortabel is het niet. Blij om aan de overkant te zijn!
Via een onverharde weg dalen we af. We passeren knusse huisjes met mooie bloementuinen, een waterval en vooral veel locals die ons vriendelijk begroeten. De honden die blaffend laten weten dat ze ons in de gaten hebben is wat minder, maar we zijn er inmiddels aan gewend.
Altijd fijn om even de benen te strekken, kunnen we weer verdiend een drankje doen op het plein!
Een andere wandeling brengt ons naar een leuk koffiezaakje boven op de berg. Het was even klimmen, maar dan heb je ook wat. Het uitzicht op Jardín en de omliggende bergen is prachtig. Even bijkomen, wat drinken, taartje eten en weer door. We waren van plan hetzelfde pad naar beneden te nemen, maar dan zien we een pad lopen tussen een bananenplantage door. We vragen aan een local of het pad naar het dorp leidt. ‘Si, si!’ Een andere weg lopen is altijd leuker dan dezelfde weg terug, dus we gaan ervoor. Met z’n tweetjes wandelen we tussen de metershoge bananenbomen en glibberen we over de kleigrond naar beneden. We komen net op tijd aan in Jardín, even later breekt de hemel open en galmt het onweer tussen de bergen door. Zoals het bijna elke dag gaat: de dag begint zonnig, maar aan het einde van de middag nemen onweersbuien het over.
Jardín, een dorp waar het massatoerisme nog niet komt, waar alles de Colombiaanse cultuur ademt. Genoten, maar tijd om verder te gaan!
Er wacht een lange busrit, eerst drie uur door de bergen en dan met een andere bus vijf uur richting Salento. De bus door de bergen is niet zomaar een bus. We gaan met ‘de chiva’. Een brede, open en kleurrijke bus die hoog op zijn wielen staat, klaar om de onverharde en hobbelige weg te trotseren. Geen stoelen in de bus, nee we nemen plaats op een hard bankje. Een nieuwe ervaring, ondanks dat het niet comfortabel aanvoelt lachen we er maar om. Maar het lachen is snel gedaan. We rijden het dorp uit en hobbelen al snel de onverharde weg op. Na een uur schudden en wel draait de chauffeur de bus ineens om, geen idee wat er aan de hand is. Later blijkt dat de bergweg onbegaanbaar is, door het slechte weer heeft er een landverschuiving plaatsgevonden en wordt de weg geblokkeerd.
Kortom, terug naar Jardín en met een mega omweg naar de plek waar we moeten overstappen op de andere bus. Om een lang verhaal kort te maken: omrijden, files, wegblokkades, wegwerkzaamheden. Waar we ongeveer acht uur over zouden doen zijn er uiteindelijk veertien geworden..
Salento, een groter dorp dan Jardín en ook te bereiken met het vliegtuig. Dat maakt dat het dorp een stuk toegankelijker en dus toeristischer is. De eerste dag nemen we wat rust want de busrit heeft er flink ingehakt. Gelukkig slapen we op een leuke plek midden in de natuur. We genieten van de stilte en de drie lieve honden die er rondbanjeren.
Een andere trekpleister waarom mensen uitwijken naar Salento is vanwege de Cocoravallei. Ooit stonden hier duizenden waspalmen. Een groot deel daarvan is gekapt voor de landbouw, maar men heeft toentertijd honderden waspalmen laten staan, vonden ze mooi. En dat is het ook.
Wanneer we aankomen kunnen we bijna niet bevatten wat we zien: groene heuvels met metershoge waspalmen gehuld in mist. Wanneer de zon doorkomt lost de mist op, maar in no time hangt alles weer in de wolken. Er loopt een wandelroute en nemen de tijd. Wanneer we bij een uitzichtpunt aankomen blijkt er iets bijzonders aan de hand te zijn. Een Engels sprekende gids roept naar zijn groep dat ze vandaag ‘oh zo’n geluk hebben!’ Wat blijkt: boven ons zweeft de ‘koning onder de gieren’, de Condor de los Andes, met een spanwijdte van drie meter!
We wandelen wat uurtjes rond, eenmaal richting de uitgang is het super druk. Het is een holy-week vanwege Pasen. Bijna alle Colombianen zijn vrij en gaan er met hun hele familie op uit. Mensen uit de stad trekken naar de kust of naar dorpjes zoals Salento. Druk dus, maar wij kunnen wel genieten van al die vrolijke Colombianen die helemaal in hun nopjes zijn en het beste van hun vakantie maken.
Zoals eerder geschreven bevinden we ons in het grootste koffieproducerende gebied van Colombia. Er zijn talloze koffieboerderijen te vinden, dus we bezoeken er een. De boerderij wordt al jaren door dezelfde familie gerund, de bonen worden niet geëxporteerd maar worden verkocht op de boerderij en aan wat koffiezaakjes in het dorp. Een jonge meid neemt ons mee op pad en vertelt in het Engels hoeveel werk eraan vooraf gaat voordat wij een kopje koffie kunnen bestellen. Interessant en het maakt dat ik mijn kop koffie nog meer ben gaan waarderen.
Inmiddels bevinden we ons in Bogota, de hoofdstad van Colombia. Een fijne Airbnb maakt dat we even goed kunnen uitrusten. Alle indrukken, onderweg zijn van punt A naar punt B, de taal, af en toe een tegenslag, het meesjouwen van alle spullen, opletten op elkaar. Reizen gaat zeker niet vanzelf. Daarbij komt ook kijken dat we constant keuzes moeten maken: wat wordt de volgende bestemming, wat slaan we over, wat willen we zeker zien en wat niet per se. Zo hebben we besloten om het noorden van Colombia over te slaan. Prachtige stranden en nationaal parken hebben we vorige maand in Costa Rica al zoveel gezien, dat we daar nu niet zoveel behoefte aan hebben. We gaan verder, tijd voor weer iets helemaal nieuws: Bolivia!
6 reacties
Mooie indrukken opgedaan in Colombia en zelfs nu leert Koen geen koffie drinken. Zou best zo’n kopje koffie lusten.
Wat gaaf om die Condor te spotten.
Geniet nog van de Paasdagen in Bogota met zijn processies. En dan op naar Bolivia.
Kus mama
Mooie sfeerbeelden van een deel van Colombia wat we hier niet kennen. Gewoon leuke en vreedzame dorpjes; alleen een stuk rustiger en armoediger dan wij gewend zijn. Die busreis van 14 uur op houten banken vind ik daarom wel dapper van jullie.
Hai Wilke en Koen, weer een kai leuke blog, Ik zit hier aan de koffie en als ik jullie verhaal lees denk ik oeps nooit bij stilgestaan wat er allemaal bij komt kijken, je bent er zo gewoon aan maar dat is het eigenlijk dus niet. Zoeken ze daar ook paaseieren of is Pasen daar heel religieus? Geniet ze weer. Groetjes Monique
Alweer genoten van jullie verhaal en prachtige foto’s!
Toen jullie vertelde dat jullie naar Colombia gingen was ik een beetje sceptisch over dat land ná het zien van een programma van Reizen Waes…………… (bleek een oude aflevering uit 2013)
Maar jullie waren enthousiast en stelde mij gerust!
Fantastisch!
Liefs xx
Mooie foto’s en wat een avontuur maken jullie mee ( ook met dat waggelbusje hahaha)
Veeeeeel plezier met jullie volgende bestemming! Ben benieuwd wat er daar te rakken zal vallen voor jullie!! Ik wacht met grote enthousiasme af 😊
Weer veel mooie ervaringen Wilke en Koen. Mooi om te lezen,krijg je toch een goed beeld bij jullie reis hoor.
Lieve groetjes.